Árbók skálda - 01.12.1955, Qupperneq 112

110
... drekans, greip hún fram í. f lygasögunum fóru riddar-
arnir einir út í heim að leggja drekann að velli og þágu kon-
ungsdætur að launum, þegar heim kom. En að karlar tækju
sig upp frá konu og búi...
Þú hefur fjötrað mig, sagði hann. Þú hefur sigrað. Þótt ég
fari nú verð ég aldrei annað en hálfur maður. Augu ykkar
munu fylgja mér og draga úr mér þann styrk, sem veitist
aðeins þeim, sem berjast einir.
Ég legg á þig engan annan fjötur en þinn eigin, sagði hún,
Sjálfur hefur þú sigrað sjálfan þig. Það er betra að þú farir.
Þá eignast ég þig allan. Ef þú verður kyrr, verð ég að láta
mér nægja að eiga þig hálfan. Hugur þinn verður bundinn
við ósigraðan heim, ítök heimsins í huga þínum get ég aldrei
eignast nema þú farir.
Og ef ég fer, hvað verður þá um þig? spurði hann.
Ekkert. Ekkert getur lengur orðið um mig. Ekkert getur snert
mig, því ég er ekki lengur manneskja með hugsun, tilgang
og farveg. Ég er orðin allt, sem ég get orðið. Enginn sársauki,
engin von getur lengur fengið á mig.
Ég skal gera eitthvað, tuldraði hann svo lágt að varla
heyrðist, niðurlútur. Aðstoð? Peninga? Húsnæði?
Hún hló léttum, stuttum hlátri, næstum í gamantón: Þú sem
átt ekki einu sinni sjálfan þig. Farðu heldur vinur og sigraðu
heiminn. Gleymdu mér. Þeir, sem engu gleyma, sigra aldrei
Ástin er óvinur baráttunnar.
Og þú?
Dagarnir og fólkið munu á einhvern hátt láta eitthvað verða
um mig. Ég reyni líka að gleyma. Gleyma því, að ég á heila
ævi framundan.
Hann hélt báðum höndum í frakkakragann og dró djúpt
andann, eins og maður, sem stingur sér til simds. Hann tal-
aði hratt, eins og hann væri að sannfæra hóp manna:
Allt væri auðveldara, ef þú elskaðir mig ekki. Ef þér stæði
á sama um mig gæti ég verið kyrr. Þá er sök okkar og skip-