Árbók skálda - 01.12.1955, Qupperneq 117

115
hann sem lítill, svartur drýsill, sem fyrir óskiljanlegan kraft
fermingarinnar hafði hoppað inn í þessa jarðnesku Paradís.
Og þarna sat hún, ímynd fegurðarinnar, ímynd hinnar óað-
finnanlegu framkomu, dökkhærð með bjart enni, beint nef og
fuglsaugu. Að vísu hafði hún ekki tekið undir við hann, þeg-
ar hann kom, en til þess gátu verið þúsund ástæður; hávað-
inn í ritvélinni, geltið í glugganum, sem stóð opinn, niður
umferðarinnar fyrir utan, og síðast en ekki sízt, hennar eigin
hugrenningar. Ef til vill var hún að hugsa um bílinn sinn, ef
til vill var hún að ráðgera skemmtiferð upp í sveit að loknum
vinnutíma, kannski austur að Þingvöllum, þar sem reyrgresi
og lyng angar með persónulegum blæ eins og ung stúlka,
sem situr úti í horni og hamrar á ritvélina sína.
Það var annars undarlegt, hvað hann gat stundum orðið
háfleygur í návist hennar.
— Tómas, sagði hún og leit upp, — forstjórinni bað mig að
segja yður, að reikningarnir frá því í gær væru í skrifborðs-
skúffunni hægra megin. Forstjórinn óskar, að þór raðið þeim,
og farið með þá til innheimtu.
— Já, sagði hann; og löngu seinna, löngu eftir að það var
hætt að bera vott um fágun og meðfædda kurteisi, bætti hann
við
— Eg þakka yður fyrir.
En kurteisin á að koma strax, hún á að fylgja hinum sjálf-
sagða hjartslætti samtalsins, svo hún sé einlæg og eðlileg.
Að vísu höfðu þetta nú aðeins verið skilaboð, og í rauninni
hafði hann verið fjarska kurteis, en kannski heldur seinlátur.
Hann byrjaði að raða reikningunum, skipulagði þá sam-
kvæmt umferðarreglunum, upp Hverfisgötu, niður Laugaveg.
Undarlegt að svona rík og falleg stúlka skyldi vinna fyrir
sér á þennan hátt, vera stundaþræll eins og hann; já, eins
og hann, að nokkru leyti. Auðvitað keypti hún ekki brauð og
mjólk fyrir kaupið sitt, heldur benzín og hjólbarða. Var það
ekki heillandi tilhugsun og mátleg svívirðing við hina mis-
lyndu peninga, að geta brennt þeim og sóað í benzín og