Félagsbréf - 01.01.1958, Qupperneq 37

FELAGSBREF
27
aði hórn í uppfyllinguna. Þar flutu þær einar tíu í grynn-
ingunni allt að því þrjá metra frá fjörubakkanum. Hún hent-
ist ofan af hrúninni og óð út í sjóinn á lágum gúmmískón-
um. Sjórinn náði henni óðara upp fyrir hné, og liún var ekki vel
búin í frostkuldanum. Hún greip þegar eina, svo aðra og þá þriðju
og þeytti þeim upp á bólverkið. Hinar fóru sömu leið. Einni stakk
hún upp í sig og hafði rennt henni niður, þegar hún var komin upp
á hakkann. Mamma hennar hafði þrásinnis varað hana við að borða
skemmdar appelsínur.
„Drengurinn liennar Díu systur var lagður á spítala í hálfan mán-
uð með eitrun, af því að hann át skemmda appelsínu, sem hann fann
uppi í Bröttugötu“, liafði hún eitt sinn sagt við hana, „læknirinn sagði,
að hann hefði getað dáið af því hreinlega“.
Telpan hafði ekki hlustað á hana nema með öðru eyranu.
Nú flýtti liún sér inn í kjallarann og fól þær í skotinu bak við
uppgöngustigann. Hún tróð sér þar inn og byrjaði að háma í sig.
Sumar appelsínurnar voru grænar og mislitar með ljótum skellum,
en hvað gerði það til, hugsaði hún, þær brögðuðust allar eins og
appelsínur sunnan úr heimi.
Hún varð ekkert lasin. Næsta dag fann hún margar aðrar í fjör-
mmi, fór þá margar ferðir, varð oft að vaða út eftir þeim, borðaði
sleitulaust allan liðlangan daginn — óseðjandi. Stundum varð henni
snöggvast óglatt, löngunin vaknaði þeim mun bráðar aftur.
Þetta kvöld var hún hýdd. Hún hafði gleymt sér niðri í kjallaran-
um. Pabbi hennar kom að henni, þar sem liún kúrði liálfsofandi inni
í skotinu með fangið fullt af sjóreknum skemmdum appelsínum.
Fimmtán ár liðu.
Það var búið að rífa Toftverzlunina gömlu. Örskammt þaðan sem
hún stóð, liafði nýlega verið reist liraðfrystihúsið Ránarstöð við
rætur Syðstu-bryggju. Steinsteyptur brimgarður lá nú eftir fjöru-
lengjunni samfellt frá Jensenshúsi inn að Hraðfrystihúsi.
Kalt kvöld í nóvember gengur ung gift kona heiman frá sér ofar-
lega í kaupstaðnum og stefnir niður á bólverkið. Hún kemur að htla
liúsinu á nöfinni á sjógarðinum og nemur þar staðar stundarkorn.