Félagsbréf - 01.01.1958, Blaðsíða 38

28
FELAGSBREF
Hún kannast við sig. Svo stekkur hún ofan 'af brimgarðinunf niður
í fjöruna. Þaðan var stytzta leiðin til hans í Ránarstöð.
Hún vissi, að það var flæði, en liún freistaði þess, að ekki væri
svo háflætt, að hún næði ekki fyrir brimgarðinn, þar sem liann skagaði
lengst fram. Henni miðaði vel fyrsta spölinn, þótt liún væri á há-
um hælum og þeim hætti til að festast í hörðum skeljasandinum,
sem nú var baðaður tunglskini. Þegar hún kom í stórgrýtið við út-
skagann, sá hún, að meira var fallið að en hún hafði búizt við —
og talsvert brim. Hún hélt áfram engu að síður — til hans, sem hún
varð að hitta. Sjórinn smáliækkaði, fyrst vöknaði hún í fætuma,
síðan skall hún á hnéð og við næsta útsog hljóp hún áfram með
rennblautan þröngan kjólinn límdan við linén. En óðara skall báran
á lienni á ný, og þá datt hún, því að sjórinn náði lienni upp í öxl;
var tæpast staðin á fætur, þegar næsta alda reið yfir hana. Nú orðin
holdvot og hana farið að svíða á gamalkunnuglegan hátt í augun af
saltinu í sjónum, saup liveljur, svo liljóp hún lengra, lengra áfram
og studdi sig við brimgarðinn. Nú var tekið að grynnka aftur og
hún komin fyrir útskagann. .. .
Þá sá hún, hvar hann beið nokkra faðma frá henni.
Þau vom komin inn í vinnustofu hans, og ungi verkfræðingurinn
hjálpaði henni úr bleytunni og sagði:
„Að þú skyldir leggja í hann .. . orðið svona háflætt ... ég ...
ég var dauðhræddur“.
„Ég œtlaSi að koma“, sagði hún.
„Já, en lífshættan“, sagði liann og neri á henni sæblautt bakið
með handklæðinu.
„Lífshættan“, endurtók hún forviða.
Hún leit við og sá, að hann var hræddur.
Löngun til að elska liann hrundi frá henni eins og útsog.
„Er þér ekki að verða lieitt aftur, elsku hjartað“, sagði hann.
Hún tók eftir appelsínum á vinnuborðinu innan um vélateikn-
ingar hans.
„Þú ert fífl“, sagði hún, „réttu mér allar appelsínurnar þama“.
Akureyri, á þrettándanum 1958.