SunnudagsMogginn - 01.07.2012, Blaðsíða 18

að spila á orgelið. Amma var alltaf tilbúin
með mat; ég var svona ofdekraður strák-
ur. Ég spilaði oft á píanóið og þegar ég
fékk nóg af því fór ég út að leika mér. Ég
átti minn eigin heim í garðinum, afi var
hættur að vinna og hann sýndi mér mikla
athygli; ef hann þurfti að smíða eitthvað
með stóra hamrinum fann hann annan
lítinn handa mér. Hann var mér mjög kær
manneskja.“
Afinn var sá eini sem fékkst eitthvað að
ráði við músík á æskuheimilinu. „Bróðir
minn, sem er átta árum eldri, lék að vísu á
gítar og samdi nokkur lög, við spiluðum
aðeins saman en hann hætti snemma. En
fyrir mér var þetta einhvern veginn mjög
eðlilegt og tónfræðin hefur aldrei verið
vandamál fyrir mig.“
Hvaðan heldur hann að hæfileikarnir
séu þá komnir?
„Mín skoðun er sú að hver maður sé
með meðfæddan hæfileika, sem hann
annaðhvort þróar eða ekki. Ég var syngj-
andi frá því ég var lítill; tónheyrnin var
strax góð í söngforminu en hvernig ég gat
notað innri heyrn til að senda skilaboð í
puttana þegar ég var að spila á fiðluna veit
ég ekki, en mér fannst það strax mjög
einfalt.“
Snillingar eru menn eins og Mozart,
segir Valmar svo. „Hann heyrði hljóm-
sveit spila tónverk og skrifaði það upp!
Hver getur gert það núna? Við erum allir
glataðir miðað við þetta!“
Þegar Valmar er spurður hvort hann
geti spilað á öll heimsins hljóðfæri, svarar
hann ákveðið: „Nei, enda er það ekki
markmið. Hvaða tilgangur væri í því? Ég
byrjaði að spila sem ungur strákur, oftast
á píanó og fiðlu og svo spila ég á þau
hljóðfæri sem tengjast þeim; harmoniku,
kirkjuorgel, fiðlu og lágfiðlu og svo get ég
spilað eitthvað á gítar og mandólín, af því
að það er stillt eins og fiðla. Í hernum
þurfti ég svo að læra á blásturshljóðfæri;
þar spilaði ég á básúnu í tvö ár. Annars hef
ég aldrei spilað á blásturshljóðfæri og ég
hef aldrei haft áhuga á trommum.“
Hvað er skemmtilegast?
„Allt er skemmtilegt. Mér finnst til
dæmis mjög gaman að spila sjómannalög á
harmoniku; mér finnst mjög gaman að
spila sálma á orgel. Ég er alæta á tónlist og
vil hafa hana fjölbreytta því þá verður
engin rútína. Ég get ekki í myndað mér að
vera lágfiðluleikari í hljómsveit sem spilar
bara Straussvalsa. Þá fer maður að hiksta.
Þess vegna er gott að spila stundum Siggi
var úti með Hvanndalsbræðrum.“
Hann vill sem sagt fást við margt svo
ekkert eitt komist upp í vana. „Það var al-
gjör snilld að vera í sveitinni; að vera
kennari í skóla, vinna með foreldrunum í
leikhúsinu og afanum og ömmunni í
kirkjukórnum. Þannig er hringnum lok-
að. Auðvitað eru líka afar og ömmur í
leikhúsi og pabbar og mömmur í kirkju-
kór en það sem ég á við er að allir eru með
í sveitinni og sinna öllu sem þarf. Mér
finnst það rosalega heilbrigt; eins og ég
sem tónlistarmaður vil ekki bara spila
alltaf það sama á eitt hljóðfæri.“
Ömurlegt að fá fiðlu í jólagjöf!
Valmar komst sex ára inn í grunnskóla
sem var ætlaður sérlega efnilegum tón-
listarnemendum. Skömmu áður hafði
hann fengið fiðlu fyrsta skipti í hendur.
„Þá fékk ég fiðlu í jólagjöf og fannst það
ömurlegt! Hvað er verið að gefa mér
þetta? Ég vil ekki spila á fiðlu... Ég vil spila
á píanó og þegar ég fór í skólann vildi ég
komast inn sem píanisti. Það voru 55
krakkar sem komust inn og eftir inntöku-
próf, þar sem ég spilaði á fiðlu, harmon-
ium orgel og harmoniku, dæmdi inn-
tökunefndin mig í strengjadeildina...
Seinna var mér sagt að fyrst og fremst
væru krakkar sem hefðu verið með bestu
tónheyrnina dæmdir á erfiðari hljóðfæri;
maður sér ekkert á fiðluhálsinn en verður
að tengja heyrnina við það hvernig maður
Valmar bregður á leik á jafnvæg-
isteygju heima í garði; segja má að
hann haldi vel jafnvægi í tónlistinni,
með því að fást við allt milli himins
og jarðar. Dóttirin Elise Marie notaði
teygjuna mikið til að æfa sig þegar
hún var á skíðum.