Helgafell - 01.04.1942, Síða 43

SAGAN AF SANDA-GERÐI
79
hugsana sinna, og svo blístraði hann
einn af þeirrar tíðar slögurum og
renndi augunum upp og ofan olíuborna
veggina, þar sem voru dökkir kvistir
á víð og dreif, eins og blakkar kindur
á beit í gulnuðu afréttarlandi.
— Er hann enskur þessi ? sagði ég
lágt.
— Nei, en hann var á enskum tog-
urum fyrir nokkrum árum, en upp á
síðkastið hefur hann verið hér og aðal-
lega lagt fyrir sig að fara í togara og fá
þar fisk og viský. Þeir kalla hann Hin-
rik áttunda, bæði Englendingarnir og
eyjaskeggjar.
— En hvað um hina ?
— Þessi þarna stóri heitir Guðmund-
ur — og er kallaður Gvendur skrugga.
Hinn er aldrei nefndur annað en Jón
nolli. Þú hefur kannske heyrt þeirra
getið. Þetta eru frægir menn.
— Ja, ég kannast við þá. Var það
ekki Gvendur skrugga, sem bókstaf-
lega reif ofan af sér tukthúsið í Tanga-
kaupstað ?
— Jú, það stendur heima.
— Og þetta eru nú ,,börnin henn-
ar !“
— Já, eða „ungarnir hennar“, eins
og hún kallar þá stundum. Það eru
reyndar fleiri en þeir, sem hún ávarp-
ar þannig, en allt eru það svona heldur
einstæðingar eða vandræðamenn. —
Annars er það svo með þá þessa, að
þeir fá ekki að koma neins staðar inn á
kaffihús hér í Eyjum, nema hjá henni.
Þeir eru alls staðar útskúfaðir fyrir
uppivöðslu og slagsmál . . . Svo segir
Gerður við mig:
— O, þetta eru bara stór börn, sem
aldrei hafa verið tekin réttum tökum.
— Ha ? þekkirðu hana — svona
nokkuð náið, á ég við ?
— Hana Sanda-Gerði! O, það held
ég, — ég, sem er upp alinn á næsta
bæ við Sanda!
— Hún er þó víst ekki dóttir hans
Hannesar á Söndum í Vallasveit, eins
af þeim, sem ég heyrði getið um í Scim-
bandi við bændafundinn fræga ?
— Jú, einmitt.
— Núhú. Og hefur nú kaffihús hér
úti í Suðureyjum ! — Var ekki þessi
Hannes mesti mektarbóndi ?
— Það hefði ég nú haldið . . . Ja,
það er nú saga að segja frá því, hvern-
ig fór með hana Gerði!
— Ekki þó víst eitthvað í sambandi
við Helga okkar á Núpi ? . . . Þú sagð-
ir áðan, að það væri bezt að hafa ekki
hátt um hann — hérna inni.
— Já, ég sagði það. Annars veit ég
ekki, hvort hún mundi einu sinni skipta
sér af því, þó að við létum hana heyra,
að við værum að spjalla um þau, Helga
og hana, en hvað sem því líður, þá er
það ýmislegt, sem Gerður mín líður
ekki hér inni hjá sér, og þá er nú kann-
ske ekki að spyrja að skörungsskapn-
um.
— Æ, blessaður, segðu mér frá! Ég
held þú þurfir ekki að hafa svo hátt.
Annars eru þeir nú farnir að glamra í
hnífapörum, Hinrik áttundi og hirðin.
— Bíddu nú við. Ég þarf að kveikja
í pípunni minni !
— Ertu alltaf að kveikja í helvítis
pípunni ?
— Ekki spyr ég að. Það er þó sama
óðagotið á þér og í gamla daga . . .
Jæja, það er þá bezt, að ég byrji.
— Ég þakka — og hlusta.
— Þegar ég var orðinn vel stálpað-
ur, þá var Gerður um tvítugt. Það var
nú völlur á því Sandafólki í þá daga.
Hannes þeyttist um sveitirnar með
aldrei minna en þrjá gæðinga til reið-
ar — og heilsaði hreint ekki öðrum en
stærstu bændum og svo sýslumannin-