Helgafell - 01.04.1942, Qupperneq 46

82
HELGAFELL
hverja næringu fyrst, sagði hann hinn
rólegasti.
Honum var svo borinn matur og
kaffi og brennivín. Hann sýndist borða
með beztu lyst, og þegar hann hafði
lokið snæðingi, kvaðst konan ætla að
vísa honum til sængur. Hann stóð
upp, en allt í einu valt hann út af eins
og trédrumbur, sem reistur hefur verið
upp á endann. Og þarna lá hann
hreyfingarlaus og án þess að gefa frá
sér minnsta hljóð. Þá kom Gerður, tók
hann í fangið, bar hann inn í herbergi,
lagði hann upp í rúm og afklæddi
hann og athugaði. Hann var þá kalinn
á báðum fótum, og ekki vissi hann af
sér, frekar en hann væri klakaströng-
ull. Nú var þá sóttur snjór og síðan bú-
ið um Helga eins og fólk hafði bezt
vit á.
Skömmu seinna komu svo þeir
Hannes með Sigurð, og voru gerðar á
honum lífgunartilraunir. En það varð
árangurslaust. Vorið eftir fannst líkið
af Geir inni á afrétt.
Helgi lá margar vikur á Söndum, en
síðan fór hann heim, og ekki bar á því,
að hann hefði fengið varanlegt mein.
Það var Gerður, sem stundaði hann í
legunni, en ekki heyrðist samt um það
talað, að neitt væri á milli þeirra, nema
hvað fólk bara sagði sem svo:
— Kannske ótemjurnar leggi nú lag
sitt saman!
Svo var það á bóndadaginn um vet-
urinn, að Þórður á Núpi þeysti í hlað
á Söndum. Annar vinnumaðurinn stóð
úti, og Þórður gerði boð fyrir Hannes
bónda. Hannes kom ekki fram, en bað
Þórð að koma inn. Þórður sendi vinnu-
manninn aftur með þau skilaboð, að
hann mætti ekki vera að því að stanza.
Þá kom Hannes út, því að Þórður var
mikill maður fyrir sér og nú orðinn al-
þingismaður sýslunnar. En sagt var,
að Hannes hefði verið ærið hvatlegur
í máli, þegar hann sagði:
— Tefðu þig nú ekki á að vera lang-
orður, úr því að þú ert svona tíma-
bundinn.
— Ég er í erindum Helga, sonar
míns, og erindið er viðvíkjandi Gerði,
dóttur þinni. Það hefur verið vani
okkar, Núpverja, að leita til föður kon-
unnar, og veit ég þó ekki, hvað Helgi
sonur hefði gert, ef hann hefði sjálfur
getað farið þessa för. Hann bað mig
annars að afla vitneskju um það, hvort
Gerður mundi vilja líta við honum og
Núpsbúinu.
— Það er bezt, að hún svari fyrir
sig sjálf, sú stúlka. Mér ætti ekki að
vera vandara um en Agli Skallagríma-
syni að vísa til dótturinnar.
Svo var þá vinnumaðurinn sendur
eftir Gerði, en hann hafði staðið á
hlaðinu, meðan þeir bændurnir töluð-
ust við, og var sem hvorugur þeirra
gæfi honum gaum, fyrr en á honum
þurfti að halda til þjónustu.
Gerður kom út, og Þórður mælti:
— Helgi, sonur minn, er að fara til
Eyja. Hann mun nú bíða niðri á sandi
með skipshöfn sína, albúinn þess að
ýta úr vör, þegar ég kem. Hann sagð-
ist hafa ætlað að fresta því að heyra