Helgafell - 01.04.1942, Síða 49

SAGAN AF SANDA-GERÐI
85
en þegar komið var að nóni, kom hann
út og svipaðist um. Hann var orðinn
góðglaður, en ekki meira. Hann mætti
einum af vinnumönnum og sagði:
— Ríddu fyrir mig á móti henni
Gerði og biddu hana nú að spara ekki
þann gráa. Svo þaut hann inn til gest-
anna.
— O, hann mætir henni héma uppi
í Grófunum, sagði Hannes á Söndum,
sem kominn var út og farinn að
skyggnast upp í slakkann, þar sem
reiðgatan lá út á milli melanna. — Þeir
eru ekki heldur komnir, drengirnir,
bætti hann við. — Þau fylgjast, börn-
in. Svo leit hann til lofts. — Annars
— annars hefði það nú kannske verið
eins farsælt fyrir þá Núpverja, að veizl-
an hefði staðið á Söndum. Það lædd-
ist glott frcim á varirnar á Hannesi, og
hann sneri sér við og gekk í bæinn.
Reiðhestar voru við höndina, og
vinnurriaðurinn geystist úr garði með
tvo til reiðar. Hann tók það upp hjá
sjálfum sér að hafa hestana tvo. Það
leið og beið. Menn urðu hljóðari í tali
og gættu upp í slakkann milli mel-
anna. Helgi kom út tvisvar, þrisvar
sinnum, og auðséð var, að hann spar-
aði ekki að drekka höfðingjunum til.
Eftir hálfan þriðja tíma kom vinnu-
maðurinn. Hestarnir voru löðursveittir.
Hann var ekki fyrr kominn af baki en
myndazt hafði utan um hann hringur
af fólki — þó ekki þröngur. Allt í einu
snaraðist Helgi inn í hringinn. Vinnu-
maðurinn glotti. Systir hans, snotur
stúlka, hafði fyrir ári síðan verið
vinnukona á Núpi, en farið þaðan
fljótleffa til Reykjavíkur og gifzt þar.
— Ég mætti þeim Sanda-bræðrum
héma uppi í Grófunum.
— Nú, og hvað ? sagði Helgi hvat-
lega.
— Þeir sögðust ekki hafa séð neitt
fararsnið á systur sinni. Það væri sjálf-
sagt ekki svo þægilegt að helga sér þá
manneskju, svona frekar en henni
sýndist. Svo báðu þeir að heilsa mági
sínum — tilvonandi. Þeir mundu
skreppa út í Rauðmóa og byrja þar
veizluna hjá Þormóði. Þeir kynnu svo
vel við borðsiðina þar.
— Og Gerður þá ?
— Hún biður líka að heilsa.
Það var steinshljóð nokkur augna-
blik. Svo sagði vinnumaðurinn:
— Hún var að stíga á bak, þegar ég
kom.
Það var eins og Helgi ætlaði að lyfta
sér til flugs, og hreyfing komst á allan
hópinn.
— Reiðstu svo á undan henni,
mannfjandi ?
Vinnumaðurinn kaldglotti:
— Maður ríður nú ekki á undan
neinum, sem situr á honum Sanda-
Grána, ekki ef jafn er viljinn hjá þeim,
sem á baki situr, og hjá reiðskjótanum.
— Hver djöfullinn er að þér ?
— Við áttum enga samleið, ég og
hún Gerður.
— Hvað segirðu, bölvaður asninn
þinn ?
— Nei, eins og ég sagði, þá bað hrin
mig að skila heilsun. Hún sagðist
þurfa inn á afrétt. Sig hefði dreymt það
í nótt, að eitthvað væri að folaldinu
hennar Flugu, og það væri dýrt hvert
hestefnið undan slíkri skepnu.
Enginn maður sagði orð, og enginn
hreyfði sig. Svo stökk Helgi upp á
kálgarðsvegginn og kallaði:
— Þá er nú hún Sanda-Gerður frá-
skrifuð. Þó að ég vildi láta pússa mig
saman við einhverja aðra í kvöld, þá
get ég ekki náð í hasti í leyfisbréf, en
hér skal aftur boðið til brúðkaups fyrir
veturnætur, og nú höldum við trúlof-