Helgafell - 01.04.1942, Síða 50

86
HELGAFELL
unargildi mitt og þeirrar tilvonandi,
hver sem hún svo verÖur.
Sandahjónin riðu af stað heimleiðis,
og varð ekki annað séð á Hannesi en
að hann hefði hálft um hálft gaman
af því, hvernig þetta hafði snúizt.
— Ég læt það svona vera, þetta
uppátæki hjá henni Gerði minni,
sagði hann og glotti.
En á Núpi var haldin veizla, og það
er víst um það: Ollum var vel veitt,
og þegar leið að miðnætti, reið prófast-
urinn af stað, hristi sitt hvíta höfuð,
áður en hann sté á bak — og var ærið
þungur á brúnina. En hvað skyldi
segja ? Þeir voru sumir hátt settir,
Reykvíkingarnir, sem þarna sátu að
sumbli.
Þetta kvöld varð Helgi út úr — í
fyrsta sinn á ævinni, svo að menn
vissu, en ekki í síðasta.
Nú kveikti Einar Höskuldur í píp-
unni.
— Meira ! sagði ég.
Helgi kvæntist um haustið. Það er
víst um það. En þar er nú ekki mikið
eftir af auðnum — og ekki heldur af
manninum.
— Og svo Gerður ?
— Gerður. Hún var í nokkra daga
inni á afrétti. Nú, svo kom hún heim
og dvaldi þar áfram, fór aftur að ganga
í buxum, sló eins og karlmaður á
sumrin og drakk brennivín í réttunum,
— nei, það varð ekki á henni séð, að
hún þættist neinu hafa fórnað. Þegar
móðir hennar dó og bræður hennar
tveir tóku við búinu, báðir búnir að ná
sér í konu, þá fór hún hingað til Eyja,
og hér hefur hún verið síðan.
— Drekkur hún ?
— Nei, en hún umgengst verstu
fylliraftana og er þeirra átrúnaðargoð
og stoð og stytta. Hún er stundum sótt,
ef allt ætlar að fara í uppnám og lög-
reglan ræður ekki við neitt. Þá þarf
hún ekki annað en kalla til þeirra
verstu:
— Svona, svona ! Komið þið nú með
mér, börnin mín.
En það eru ekki bara vandræða-
menn og einstæðingar, sem njóta góðs
hjá henni, þó að hún kalli þá eina
börnin sín. Allir sjómenn, sem hingað
koma, eiga hjá henni meira og minna
athvarf. Hún lætur sjá um fötin þeirra,
og fyrir marga geymir hún peninga, og
þeir einir fá þá eftir vild, sem hún
treystir til að fara vel og skynsamlega
með þá.
— En er hún nokkuð.... ia, er
nokkuð svona meira með hana og
þessa skjólstæðinga hennar ?
Einar Höskuldur hristi höfuðið :
— Nei, það segir enginn maður.
Nú heyrðum við þrusk og litum til
sjómannanna þriggja.Gvendur skrugga
var staðinn upp og gekk að afgreiðslu-
borðinu. Við heyrðum, að hann sagði
við Gerði:
— Ég þarf að fá hjá þér peninga.
— Hvað mikið ?
— Tuttugu og fimm krónur.
— Til hvers ætlarðu að brúka þær,
barnið gott ?
— Æ, bara svona í joll.
— Þá er nóg fyrir þig að fá tíu. Þú
ert nýbúinn að eyða fimmtíu krónum f