Helgafell - 01.05.1942, Blaðsíða 38

Kristmann Guömundsson:
Nátttröllið glottir
Það var lítil dugga á sveimi spölkorn
undan landi. Vindur var hægur og
lægði, er leið á daginn. Er birtu brá,
var komið stillilogn. Rökkur færðist í
fjallskörð og hlíðar, og þokuslæður
drógust yfir láglendið.
Sjór varð gljásléttur, þegar lygndi, en
undiraldan vaggaði skipinu lítið eitt.
A þilfarinu voru nokkrir menn; þeir
skutu niður báti og létu tvær miklar
kistur síga ofan í hann. Einn þeirra
fylgdi kistunum eftir, ýtti frá, tók til
ára og réri áleiðis til strandar.
Þetta var í desembermánuði og
skammt myrkra á milli. En himinn var
heiður, og tunglið kom upp litlu fyrr
en aldimmt var orðið. Þá lagði maður-
inn í bátnum inn árarnar, sneri sér við
á þóftunni og litaðist um.
Næsti bærinn á ströndinni hét Leira,
og var þangað stundarfjórðungs róður.
Sá í dökkt flæðarmálið, en sveitin öll
lá undir hjarnfreða; voru þar miklir
mýrarflákar, stráðir ásum, holtum og
klettadrögum. Ár margar og lækir
runnu um flóana til sjávar, en nú var
allt hulið snæ. Ofan við sveitina risu
kaldranaleg og svartgljúfruð fjöll, bjart-
ir tindar, dimmir hamragarðar, gilja-
flug og skörð. f austur og suðaustur-
átt lágu mjallsveiptar, fölvar fjallarað-
ir, óralangt út í buskann. En í vestrinu
stóð jökullinn, ægihvítur á myrkum,
brimþvegnum grunni. Landslagið var
margháttað, en hörkulegt, og yfir því
hvíldi tign auðnar og þagnar.
Maðurinn horfði hálfluktum augum
til lands. — ,,Fosshreppur“, tautaði
hann fyrir munni sér og endurtók það
nokkrum sinnum. Ljósufjöll gnæfðu
bláskyggð eins og gamalt silfur í
tunglsljósinu, — Skyrtunna, Hafurs-
fell, Rauðakúla, Elliðahamar, — nöfn,
sem í huga hans áttu sér tregamildan
hljóm þjóðlagsins. Og þarna stóð
,,Nátttröllið enn í skarðinu yfir Fossi!
Maðurinn varp öndinni á þann hátt,
sem títt er að þungri þraut lokinni, og