Helgafell - 01.05.1942, Blaðsíða 40

126
HELGAFELL
laus, og var í knéháum vaðstígvélum.
Fasi hans og látbragði var vel stillt í
hóf.
Gamla konan fór þegar fram til
þess að sjá aðkomumanninum fyrir
beina, en bóndi hélt uppi samræðum.
Honum var mikið í mun að fræðast
eitthvað um gestinn, en sá hinn sami
var allt annað en opinskár. Hann svar-
aði kurteislega málrætni húsráðanda,
en oftast í spurnarformi. Það var ætlan
hans að vistráða sig þarna í sveitinni,
ef hægt væri. Honum var sýnt um
sveitavinnu og reyndar allskonar störf.
Hvort bóndi vissi til þess, að hjú vant-
aði á nokkurt heimili þar í sóknum ?
,,Hvers vegna kemurðu hingað í at-
vinnuleit ? Ekki muntu þó vera ættað-
ur héðan ?“
,,Hver er nú atkvæðamesti bóndinn
hér um slóðir?“ spurði gesturinn.
Því var fljótsvarað: Oddur á Fossi,
Bárðarson, var sá, er bezt bjó og lét
mest til sín taka. ,,Og hann missti ein-
mitt fjármanninn sinn núna nýverið.
Ég veit ekki til, að hann sé búinn að fá
neinn í staðinn, svo ef þér er lagin fjár-
hirðing, þá ættirðu að leita til hans.“
,,Oddur, segirðu, Bárðarson ? Bjó
faðir hans einnig á Fossi ?“
,,Ónei, hann laut nú skörinni lægra,
maðurinn sá ! Þetta var skáld, sem þeir
kalla, og hálfgert gauðarmenni. Að
minnsta kosti þótti hann enginn nefnd-
armaður á þeim árum, en nú trúi ég, að
farið sé að hossa honum hátt og prenta
eftir hann fyrir norðan. Ég las nýlega
blað, þar sem hann var kallaður þjóð-
skáld og landsins sómi. Við urðum nú
einna minnst varir við það, sveitung-
arnir hans, að hann yki nokkuð á sóma
héraðsins, hvað þá landsins !“
Gesturinn hló stuttaralega og mælti:
,,Lítið er, ef eykur ekki, sagði marfló-
« •
jn.
Bóndi hváði og varð hvumsa við, því
svipur gestsins var þannig, að hann
fékk óljósan grun um, að maðurinn
væri ekki allur þar, sem hann var séð-
ur. En í þessu bili var borinn inn mat-
ur, flatkökur og smjör, blóðmör, svið
og lundabaggi, enn fremur skyrhær-
ingur og mjólk í könnu.
,,Mér þykir verst, að þetta er ekki
bjóðandi gestum, sízt utansveitar-
manni,“ sagði gamla konan.
En ókunni maðurinn leit á hana
mildum augum, eins og hún væri móð-
ir hans, og svaraði því til, að betri
krásir gæti hún ekki boðið sér. ,,Mig
hefur langað í svona mat árum sam-
• •
an.
Þó gerði hann fæðunni lítil skil, og
það var ekki trútt um, að gamla konan
fyrtist; hún hélt, að hann væri að gera
gys að sér og því, sem hún bar á borð.
,,Jæja,“ sagði húsráðandi. ,,Er þér
nýnæmi á sveitamat ? Hvar hefurðu
alið manninn ?“
,,Það var sjaldan skammtað slátur
þar, sem ég var,“ anzaði gesturinn og
brosti við.
Að máltíð lokinni stóð hann upp og
bjóst til ferðar. Heimilisfólkið ætlaði
naumast að trúa sínum eigin augum:
Var maðurinn eitthvað afsinna ? Það
var komið fram undir háttatíma og
langt til næsta bæjar! Húsbóndinn
maldaði í móinn: ,,Við erum ekki vön
að úthýsa neinum, og einhvers staðar
er hægt að hola þér niður, ef þú getur
gert þér að góðu fletið ?“
,,Ég ætla heldur að paufast upp að
Fossi,“ sagði ókunni maðurinn. ,,Von-
andi næ ég háttunum þar.“
Bóndi taldi öll tormerki á því:
,,Þetta er lengra en það sýnist, og held-
ur á fótinn, þó gangfærið sé viðunan-
legt. Nú, og liggur þér nokkuð á ?
Ekki ræður hann sér sauðamann í