Helgafell - 01.05.1942, Qupperneq 42

128
HELGAFELL
að slá hendi við því,“ sagði hann blátt
áfram.
Skemman var lítil, en búsældarleg
lykt í henni af kornvöru, harðfiski og
hákarli. Bóndi bauð gestinum sæti á
kistu einni; síðan seildist hann upp á
loftfjalir og tók ofan kút, nokkuð stór-
an, og tvö staup. Brennivínsilminn
lagði um húskytruna þegar hann tók
úr tappann og renndi á. Þeir tæmdu
fyrsta staupið þegjandi og smökkuðu á
því næsta. Dyrnar stóðu opnar, og það
var sæmilega bjart, fyrir utan stirndi
á hvíta frera.
Þegar lítil stund var liðin, hóf bóndi
máls á ný:
,,Já, það var hann Oddur karlinn.
Þér er kannski kunnugt um það,
hvernig hann er tilkominn, — að hann
er lausaleiksbarn ?“
,,Er hann sonarsonur Hávarðar ?“
spurði gesturinn sakleysislega.
,,Ónei, sonurinn varð nú ekki gam-
all. Þetta var hálfgerður aumingi,
drykkjuræfill, og fórst voveiflega. En
Hávarður gamli átti dóttur líka, og þó
að hún kembdi ekki hærurnar heldur,
þá eignaðist hún þennan dreng, og
með Bárði skálda ! Ja, þá gekk nú eitt-
hvað á! — Þekkirðu nokkuð til þeirra
mála ?“
,,Þú þarft ekki að segja mér þetta
fremur en þú vilt,“ sagði ókunni mað-
urinn ósköp rólega.
,,Nú, það er svo sem ekkert leynd-
armál! Bárður þessi bjó í Lóni, sem er
rytjukot hérna í mýrunum upp með
Fossá. Þetta var auðnuleysingi, eins og
skáldin flest, og mesti klækjahundur.
Sjálfur hélt hann, að hann væri krafta-
skáld, og því var trúað af sumum. Það
risu snemma úfar með honum og Há-
varði heitnum. Fossbóndinn var nú
ekkert barnameðfæri, en Bárður var
að bera sig að storka honum eitthvað,
og mannlýjan var níðskældin fram úr
hófi. Karlinn ýfðist við það og reyndi
með öllu móti að flæma hann burtu úr
sveitinni. Það var meira að segja sagt,
að hann hefði sett einn nágranna hans
til höfuðs honum. Samt tókst honum
nú ekki að reka mannræfilinn af kot-
inu, og nágranninn mun hafa guggnað,
þegar á átti að herða. En Bárður hefndi
sín á Hávarði með því að klikka dóttur
hans. Ég býst nú svo sem við, að stelp-
an hafi verið tilleiðanleg, því þetta var
gála, en þótti augnafögur. Og stór var
hún í skapinu, eins og allt það Foss-
slengi. Hún var alin upp í taumlausu
eftirlæti og aldrei að henni blakað; en
þegar karlinn komst að þessu, þá varð
honum að segja við hana nokkur mein-
ingarorð, eins og gefur að skilja. Ekki
er þess getið, að hún hafi svarað neinu,
en hún fór samdægurs í burtu af bæn-
um og kom aldrei heim aftur. Hún
settist að hjá hjáleigubóndanum, rétt
fyrir neðan túnið á Fossi, og þar fæddi
hún Odd. Hávarður vildi gera gott úr
öllu, að sögn, fá hana heim og ala upp
strákinn, ef hún aðeins segði skilið við
skálda fyrir fullt og allt. En hvort held-
ur hann hótaði eða bað, þá kom það