Helgafell - 01.05.1942, Side 43

NÁTTTRÖLLIÐ GLOTTIR
129
fyrir ekki. Og hjáleiguna átti hún sjálf,
hafði fengið hana í móðurarfinum. Þau
héldu uppteknum hætti, Bárður og
hún, allt þangað til hún fór í ána,
hvernig sem það hefur nú borið til.
Menn vissu, að þau voru saman kvöld-
ið, sem hún drukknaði, og að þeim
sinnaðist eitthvað. Hún hafði komið
að Lóni um miðjan dag. Skáldi var þá
orðinn ekkjumaður og baslaði einn
með krakkana, en í rökkurbyrjun
fylgdi hann henni upp eftir, og smala-
maður, sem hitti þau, bar það fyrir
réttinum, að þau hefðu verið að kýta,
og þungt í báðum. Hún kom aldrei
heim úr því ferðalagi, en líkið fannst
rekið á eyri viS ána skömmu síðar.
ÞaS varS langur málarekstur út úr
þessu. Gamli maðurinn á Fossi ætlaði
víst ekki aS hleypa skáldinu úr möskva
í þetta sinn; þaS var sagt, aS máliS
hefði kostaS hann fleiri hundruS dali.
En BárSur varS aldrei uppvís aS ó-
dæði; hann var sleipur og slapp, enda
einn til sagna um viðskipti sín og kven-
mannsins. SíSar flosnaði hann upp og
fór á vergang. HávarSur dó um líkt
leyti. Sonur hans settist í búiS og var
talinn smámenni, en þó óbilgjarn.
Hann sölsaði undir sig arfinn eftir
systur sína og lét sveitina borga meS
barninu hennar. Ekki var hann neinn
auðnumaður; honum gekk flest and-
hælis, og seinast drukknaði hann í
Fossá, fullur.
Oddur ólst upp í hjáleigunni og varð
snemma mesta gróðamús. Hann safn-
aði hagalögðum og smíðaði spæni,
seldi þá fyrir glysvarning og okraði svo
aftur á honum. Gamli faktorinn í
TóttakaupstaS fékk vild til hans; það
var barnlaus sveinkarl og sjálfur slung-
inn í fjármálabrellum. Oddur fór að
Tóttum þegar eftir aS hann var fermd-
ur. ÞaS er haldið, að faktorinn hafi lán-
að honum fé til framkvæmda og styrkt
hann á ýmsan hátt, því það var ekki
einleikið, hvaS hann auðgaðist fljótt.
Hann átti tvö sexmannaför á sjó tvítug-
ur ! Ég er aS minnsta kosti alveg viss
um, aS karlinn hefur nestaS hann fyrir
uppboSiS á Fossi.“
,,Svo Fossinn komst þá undir ham-
arinn aS lokum ?“
,,Ha? Já, þaS held ég. Þegar sonur
HávarSar dó, varS jörðin og búiS eign
systur hans gamallar, sem bjó úti í
kóngsins Kaupinhafn og lét selja allt
saman. Mér er hann minnisstæður,
dagurinn sá ! Þetta var um skildaga-
leytiS og rumbungsveður; vindurinn
hvein eitthvað svo horngrýti ömurlega
uppi í skarðinu, en svartmari yfir fló-
anum og dimmdi á jökulinn. UppboSs-
haldarinn var drukkinn, og heyrðist illa
til hans, en Oddur og faktorinn stóðu
hið næsta honum, og oftast var búið
að slá Oddi, áður en menn vissu, hvaS
verið var aS selja! ÞaS var eitthvert
bölvað laumuspil í þessu öllu og senni-
lega ólöglegt, ef það hefði verið skoðað
niður í kjölinn. En sýslumaðurinn og
faktorinn voru brjóstvinir, og það hent-
aði ekki bændaskaufum að ganga í
berhögg við réttvísina á þeim tímum,
fremur en nú. Já, það fór margt fyrir
lítiS, daginn þann, bæði laust fé og
gangandi! BúiS lenti mestallt hjá
Oddi. Og svo kom nú að því, að sjálf
jörðin var boðin upp, ættaróðalið
gamla! Um það leyti var víst byrjað
að síga í suma, og Oddur var ekki einn
um boðið lengur. Þeir háðu snarpa
hríð, Finnbjörn í Tungu og hann. For-
eldrar Finnbjarnar voru velstands-
manneskjur, en auk þess var hann
heitbundinn Rannveigu Eldjárnsdótt-
ur, sem talin var beztur kvenkostur í
héraðinu. FaSir hennar var sagður auð-
ugur, enda bæði ásælinn og kvikinzk-