Helgafell - 01.05.1942, Síða 45

NÁTTTRÖLLIÐ GLOTTIR
131
enn. Ég tók eftir því, að hún leit á
unnustann, rétt sem snöggvast, og það
tillit hefði ég ekki viljað fá frá stúlku,
lagsi. Gamli Tóttafaktorinn sá það
líka, og hann glotti.
Uppboðshaldarinn var brosleitur,
þegar hann var búinn að telja dalina.
— ,,Ég óska þér til hamingju, stór-
bóndi!“ sagði hann dálítið illkvittnis-
lega. Oddur anzaði því engu ; hann var
að láta afganginn af dölunum í skinn-
sálina, því að það var afgangur, og
þegar hann var búinn að því, þá rétti
hann úr sér og leit á okkur hina. Nú,
flestir, sem þarna voru, höfðu ein-
hvern tíma gert gys að honum og sprok-
sett hann, þegar hann var niðursetn-
ingur, en enginn hafði verið honum
eins bölvaður og oflátungurinn hann
Finnbjörn. Það sást á svipnum, að
hann var ekki búinn að gleyma neinu,
því hann glotti eitthvað svo helvíti
harðhnjóskulega. En svo varð honum
litið á Rannveigu Eldjárnsdóttur. Þau
horfðu hvort á annað eins og þau hefðu
aldrei sézt fyrri. Ári síðar voru þau
gift!
Finnbjörn greyið leið hæðilegan af-
drátt í þeim viðskiptum; Oddur
hremmdi kotið og konuna, og það var
engu líkara en að hann hefði misst
allan kjark í tilbót, því hann varð
aldrei að manni. Og undarlegt er nú
þetta! Að það skyldi eiga að liggja
fyrir lausaleikskróganum hans Bárðar
skálda að verða sveitarhöfðingi og sitja
á Fossi!“
Þeir tæmdu staupin og renndu á
þau aftur. Ókunni maðurinn var hugsi.
,,Er þér í nöp við skáldin?“ spurði
hann allt í einu.
,,Ha ? Nei, auðvitað ekki! Mér þyk-
ir vænt um skáldin okkar, eins og öll-
um almennilegum mönnum, og ég á
þó nokkra rímnaflokka, bæði prentaða
og skrifaða. En því miður eru nú
gömlu snillingarnir okkar allir dauðir
fyrir löngu, og tómir leirhnoðarar
komnir í staðinn. Ja, mikill er sá mun-
ur, drottinn minn, á skáldunum í fyrri
daga og þessum nýtízku borubullur-
um, eins og til dæmis honum Bárði í
Lóni!“
,,Ég hef nú samt lesið það einhvers
staðar á prenti, að Bárður þessi sé tal-
inn með beztu skáldum landsins“,
sagði ókunni maðurinn.
,,Séð hef ég það líka. En það geta
ekki verið menn með fullu viti, sem
halda því fram. Og seint held ég, að
við hérna í Fosshreppnum viðurkenn-
um hann sem stórskáld !“
,,Þótti ykkur mjög vænt um Hávarð
á Fossi ?“
,,Ekki get ég nú sagt það ! Þetta var
bölvuð blóðsuga, sem kúgaði allt und-
ir sig og auðgaðist á svitadropum fá-
tæklinganna!“
„Langaði ykkur aldrei til að klekkja
á honum og lækka í honum rostann ?“
,,Jú, það segi ég satt, að oft fann ég
til glímuskjálfta, þegar ég hugsaði til
hans á yngri árum!“
,,En skáldið í Lóni var sá eini, sem
þorði að bjóða honum byrginn ?“
,,Já, það gat hann, nítt og nagað sér
meiri menn, húsgangsræfillinn sá
arna !“
,,Þið hafið þá tekið upp þykkjuna
fyrir Hávarð ?“
„Þykkjuna, ha ?“ Bóndi leit vand-
ræðalega á gestinn, og það fór aftur um
hann ónotageigur. ,,Nú,“ sagði hann
hikandi, , .Hávarður heitinn var stór-
menni, en Bárður aumastur allra, þó
að hann væri fullur af hroka og steyt-
ingi. Og manni finnst, að vesalar
skáldskjátur ættu ekki að vera að
standa uppi í hárinu á mætismönn-
1“
um !