Morgunblaðið - 06.04.2013, Síða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. APRÍL 2013
✝ Ellert ÞórBenediktsson
fæddist í Reykjavík
30. mars 1967.
Hann lést af slys-
förum 25. mars
2013.
Foreldrar hans
eru hjónin Bene-
dikt Lárusson,
verslunarmaður í
Stykkishólmi, f. 18.
mars 1924, og
Kristín Björnsdóttir, f. 24. októ-
ber 1931. Ellert Þór var yngstur
barna þeirra en systkin hans eru
Eyþór, f. 28. október 1952, Ingi-
björg Hildur, f. 15. október 1954,
Bryndís, f. 22. nóvember 1956,
Björn, f. 30. nóvember 1957, Óð-
inn Logi, f. 22. febrúar 1960, og
Lára, f. 28. september 1963.
Ellert Þór kvæntist 25. júlí
1992 Anne Bau líffræðingi, f. 23.
des. 1966. Anne fæddist og ólst
upp í Kaupmannahöfn og for-
eldrar hennar eru hjónin Aase
Bidstrup, f. 11. mars 1940, og
Benny Bau Petersen, f. 1. okt.
1938, d. 9. maí 2010. Bróðir
Anne er Jesper Bau, f. 3. júní
1965. Synir þeirra eru Jónas
Ullits Dyrlæger Aps í Farsø
kommune á Jótlandi. Fjöl-
skyldan fluttist til Íslands árið
2000 og settist að á Hellu á
Rangárvöllum. Anne hóf störf
hjá Landgræðslu ríkisins en Ell-
ert stofnaði Dýralæknamiðstöð-
ina ehf. ásamt dýralæknunum
Grétari Hrafni Harðarsyni og
Guðmundi Bjarnasyni. Starfaði
hann frá mars 2000 til ársloka
2001 í hálfu starfi sem eftirlits-
dýralæknir hjá héraðsdýralækni
Suðurlands en eftir það alfarið á
vegum Dýralæknamiðstöðv-
arinnar.
Ellert var góður og samvisku-
samur námsmaður og tók jafnan
virkan þátt í íþrótta- og fé-
lagslífi á námsárum sínum.
Hann lék lengi með Lúðrasveit
Stykkishólms og æfði og keppti í
fótbolta með Snæfelli meðan
hann bjó í Stykkishólmi. Benny
tengdafaðir hans kynnti hann
fyrir fluguveiði og var stanga-
veiði og útivist tengd henni
helsta tómstundagaman hans
fyrir utan að standa með Liver-
pool FC í blíðu og stríðu.
Ellert var farsæll dýralæknir
og vel látinn í starfi enda átti
hann alla tíð auðvelt með sam-
skipti við bæði menn og málleys-
ingja
Útför Ellerts Þórs Benedikts-
sonar fer fram frá Oddakirkju í
dag, 6. apríl 2013, og hefst at-
höfnin kl. 14.
Bau, nemi, f. 30.
apríl 1992, og Sím-
on Bau, nemi, f. 11.
júní 1995. Dóttir
vinkonu þeirra Ell-
erts og Anne, Emi-
lie Louise, dvaldi
langdvölum á heim-
ili þeirra eftir að
þau fluttu til Ís-
lands.
Ellert lauk
grunnskólanámi í
Stykkishólmi og tók stúdents-
próf frá Verzlunarskóla Íslands
1987. Hann lauk háskólaprófi í
dýralækningum frá Den Konge-
lige Veterinær- og Landbohøj-
skole í Danmörku 1996 og fékk
almennt dýralækningaleyfi í
Danmörku í janúar 1996.
Á námsárum sínum vann Ell-
ert ýmis störf, s.s. verslunarstörf
hjá Vöruhúsinu Hólmkjör í
Stykkishólmi og málning-
arvinnu hjá Birni bróður sínum
auk þess sem hann vann sem að-
stoðarmaður á rannsóknar-
stofum Novo Nordisk í Dan-
mörku frá hausti 1993 til hausts
1994. Árin 1996-2000 starfaði
Ellert Þór sem dýralæknir hjá
Þar þarf ekki að hafa mörg lýs-
ingarorð um Ella bróður minn.
Hann var góður, samviskusamur
og heiðarlegur, hann var góður
eiginmaður og faðir, góður sonur
og bróðir og góður dýralæknir.
Elli naut þess að vera dýra-
læknir og hafði gaman af því að
vera í vinnunni, þegar það var bú-
ið að vera mikið að gera í
vinnunni þá fannst honum gott að
geta farið í hesthúsin eða skella
sér í veiðitúr, svo hélt hann með
Liverpool og var farinn að hafa
orð á því að það væri aðeins á
færi manna með sterk bein að
halda með því ágæta liði.
Elli var heppinn að kynnast
Anne, ég man að mér fannst hann
fara fullgeyst, nýbúinn að kynn-
ast þessari dönsku au pair-stelpu
og ákvað að flytja með henni til
Danmerkur. En hann vissi alveg
hvað hann vildi og það hefur svo
sannarlega verið gæfuspor. Með-
an Elli bjó í Danmörku þá sendi
hann mér reglulega póstkort og
alltaf með mynd af dönsku kon-
ungsfjölskyldunni. Ég átti orðið
gott safn póstkorta með myndum
af kóngafólkinu og líka af kon-
unglegu gæludýrunum.
Mikið var nú gott þegar þau
fluttu til Íslands með strákana
sína árið 2000. Það var gott að
heimsækja þau á Hellu og sjá
hvað þeim leið vel, hann að vinna
í fyrirtækinu sínu og Anne hjá
Landgræðslunni.
Jónasi og Simoni fannst ekki
alltaf gaman að fá heimsókn frá
frændum sínum úr Reykjavík.
Þeir áttu það til að fela sverðin og
byssurnar af því að strákarnir
hennar Láru voru að koma. Þau
voru ekki búin að búa lengi á
Hellu þegar dýrin fóru að bætast
í hópinn, það voru tveir hundar
og tveir kettir og að síðustu uppá-
haldið hans Ella, alveg hreint
óþolandi páfagaukur.
Elli og ég vorum miklir vinir
og samrýnd, en við vorum ekki
með sama áhuga á dýrum. Ég
held að hann hafi verið svona
góður í sínu fagi af því að hann
fékk minn skammt. Ella tókst þó
að plata inn á mig kettling sem
átti að fara að aflífa, ég var að
vinna með honum á skrifstofunni
og búin að heyra mjálmið í þess-
um ketti allan daginn, og þegar
ég keyrði heim um kvöldið var ég
með kettlinginn í aftursætinu.
Elli var fljótur að hringja í systk-
inin og láta þau vita að nú væri
Lára búin að fá sér kött. Ég er
farin að líta allt öðrum augum á
þessa kisu mína núna og er meira
að segja farin að klappa henni.
Þetta hafa verið erfiðir dagar
og Ella er sárt saknað, hann var
einstakur bróðir. Ég bið góðan
guð að styrkja Anne, Jónas og
Simon á þessum erfiðum tímum.
Lára Benediktsdóttir.
Þegar þetta er skrifað er ég
stödd erlendis, í undirbúningi er
heimferð. Í þetta sinn þýðir
heimkoman kveðjustund, stund
sem ég kvíði mikið. Við munum
koma saman til að kveðja góðan
dreng, Ellert Þór Benediktsson.
Margir kölluðu hann Ella Benna,
ég kallaði hann aldrei neitt annað
en Ella frænda og fannst sjálf-
sagt að allir vissu um hvern
ræddi. Það var bara einn Elli
frændi. Æskuárin okkar voru
samofin, við ólumst upp í húsum
sem stóðu hlið við hlið, í stórum
fjölskyldum sem stóðu þétt sam-
an, við Elli vorum yngst og áttum
hvort annað að. Síðustu ár var
samgangurinn ekki eins mikill en
þegar stórfjölskyldan kom saman
byrjaði ég alltaf á að skanna
frændhópinn og fljótlega mættu
augu mín augum Ella og ég
ímynda mér að hann hafi líka ver-
ið að leita að mér. Við þurftum yf-
irleitt ekki að segja mikið, þétt
faðmlag og þýðingarmikið augna-
ráð sagði allt, við áttum enn hvort
annað að. Augnaráð Ella var sér-
stakt, í senn ákveðið en um leið
svo ofur milt. Síðustu daga er
sem þetta augnaráð hafi verið
greypt í augnlok mín, ég sé það í
hvert sinn sem ég loka augunum.
Söknuðurinn mun vara en upp úr
mun standa þakklæti fyrir að
hafa notið vináttu og trausts míns
kæra Ella frænda.
Elsku Kiddý og Benna, systk-
inum Ella, konu Ella og sonum,
Anne, Jónasi og Símoni votta ég
mína dýpstu samúð.
Guðríður Sigurðardóttir.
„Hann föðurbróðir þinn er ein-
staklega viðkunnanlegur maður.
Og laginn var hann við hestana.“
Elli hafði verið að gelda nokkra
fola austur undir Eyjafjöllum og
eldri maður hafði þessi orð um
dýralækninn frá Hellu við eitt
okkar systkinabarnanna eftir sín
fyrstu kynni af honum. Þessi um-
mæli lýsa Ella í hnotskurn enda
var hann hvers manns hugljúfi og
hafði þægilega nærveru og kunni
sitt fag.
Elli var yngstur í sínum systk-
inahópi og aldursmunurinn var
ekki nema 6-12 ár á milli hans og
elstu systkinabarnanna. Við í
þeim hópi munum hann sem
stálpaðan dreng og ungling, fjör-
ugan og alltaf með nóg fyrir
stafni. Við litum upp til stóra
frænda og vildum helst taka hann
til fyrirmyndar í hvívetna, hvort
sem um var að ræða val á hljóð-
færi til að læra á í tónlistarskól-
anum, með hvaða liði halda skyldi
í enska boltanum, á hvaða tónlist
væri vert að hlusta og þar fram
eftir götunum. Í fjölskylduboðum
og á mannamótum var hann
glettinn, skemmtilegur og ræð-
inn og ávallt gaf hann sér tíma til
að spjalla við okkur frændsystk-
inin um daginn og veginn. Hann
hafði þann eiginleika að tala við
okkur en ekki til okkar og af þeim
sökum löðuðumst og hændust við
að honum. Þessi eiginleiki var
honum eðlislægur og sést það vel
á því að eftir að hann fluttist til
Danmerkur, rúmlega tvítugur að
aldri, skrifaðist hann reglulega á
við sum okkar, og gilti þá einu þó
hann væri önnum kafinn við
krefjandi háskólanám.
Elli, Anne og strákarnir flutt-
ust hingað út til Íslands árið
2000. Hvorki átti Elli erfðir né
óðul austur á Rangárvöllum en
fjölskyldan settist að á Hellu og í
félagi við tvo aðra dýralækna
stofnaði hann fyrirtækið Dýra-
læknamiðstöðina. Á skömmum
tíma haslaði Elli sér völl þar aust-
ur frá og skapaði sér virðingu og
vinsældir. Eðli málsins sam-
kvæmt jukust samskipti okkar
systkinabarnanna við Ella
frænda til muna í kjölfar þessara
breytinga, góð kynni urðu betri
og frændsemi þróaðist yfir á stig
kærrar vináttu. Í tengslum við
sameiginleg áhugamál, svo sem
stangveiði, fótbolta og hesta-
mennsku, átti hann margt saman
við okkur að sælda og urðu þau
tilefni ófárra samtala og góðra
samverustunda. Síðast en ekki
síst sameinaðist hann okkur
flestum í einlægum áhuga sínum
og sérfræðiþekkingu á dýrum.
Hann var alltaf boðinn og búinn
að aðstoða og ráða heilt þegar
kom að gæludýrahaldi stórfjöl-
skyldunnar.
Sviplegt fráfall Ella skilur eftir
sig skarð í fjölskyldunni sem ekki
verður fyllt. Við sem eftir sitjum
yljum okkur við hinar fjölmörgu
góðu minningar sem við eigum
um hann. Í ljósi atburða eru
minningar frá síðastliðnu sumri
sérstaklega kærar, t.d. úr Veiði-
vatnaferðinni, þar sem Elli leiddi
hóp frænda um sinn heimavöll,
og úr hestaferðinni um Löngu-
fjörur á Snæfellsnesi sem hann
fór í ásamt tveimur bræðrum og
frændum.
Við sendum Anne og sonum
þeirra, Jónasi og Símoni, okkar
dýpstu samúðarkveðjur. Að sama
skapi ömmu og afa, foreldrum
okkar og öllum ættingjum og vin-
um, sem misst hafa góðan dreng.
F.h. systkinabarna Ellerts
Þórs,
Benedikt Eyþórsson.
Góður drengur, félagi, sam-
starfsmaður og meðeigandi að
Dýralæknamiðstöðinni er fallinn
frá í blóma lífsins. Eftir stöndum
við dofin og magnlítil, getum ekk-
ert gert en vildum svo gjarnan
geta gert eitthvað til að breyta
þessari óskiljanlegu staðreynd.
Ellert, eða Elli eins og hann
var jafnan kallaður, kom til starfa
á Hellu árið 2000 og var einn af
stofnendum Dýralæknamið-
stöðvarinnar ehf. ásamt okkur
Guðmundi Bjarnasyni. Á 13 ára
starfsferli Dýralæknamiðstöðv-
arinnar hefur aldrei borið skugga
á samstarf okkar eigendanna og
ber að þakka það. Elli var frábær
félagi, fagmaður góður sem bæði
dýr og menn löðuðust að. Hann
var hæglátur og prúður í allri
framkomu og vann verk sín
ákveðið en án allra láta. Hann var
ekki maður hástemmdra yfirlýs-
inga eða stærilætis, honum féll
betur að hafa fá orð og lág-
stemmd um gjörðir sínar. Hann
hafði sérstakan áhuga á æxlunar-
fræði hrossa og undanfarin ár
leiddi hann störf á því sviði innan
Dýralæknamiðstöðvarinnar.
Elli var hestamaður af Guðs
náð og voru þau hjónin, Anne og
hann, búin að koma sér upp hest-
húsi á Hellu ásamt góðum reið-
hestum og nutu þess að ríða út.
Eitt er það sem verður að nefna í
greinarstúf sem þessum en það
er óbilandi áhugi Ella á fótbolta
og þá kannski helst áhuga hans á
gengi Liverpool-liðsins í ensku
deildinni. Hann var mikill „Púll-
ari“ og tók það afar nærri sér ef
liðið hans stóð sig ekki sem
skyldi, enda mikill keppnismaður
sjálfur. Maður fór því varlega í að
stríða honum á tapleikjunum fjöl-
mörgu undanfarin misseri.
Að leiðarlokum viljum við Sig-
urlína þakka Ella samfylgdina í
gegnum árin. Hans er sárt sakn-
að, ekki bara af okkur, fjölskyldu
og vinum heldur líka af stórum
hópi viðskiptavina sem nutu góð-
arar þjónustu hans í gegnum tíð-
ina. Kæri vinur, „you’ll never
walk alone“!
Elsku Anne, Jónas, Símon,
aðrir ættingjar og vinir, megi al-
góður Guð styrkja ykkur og
styðja á þessum erfiðu tímum.
Grétar Hrafn.
Þau hafa verið falleg, undan-
farin vordægur. Mánudaginn 23.
mars heyrði ég fyrstu lóuna
syngja þetta vorið en rúmri
klukkustund síðar heyrði ég þá
óbærilega þungu fregn að kær
vinur minn, Ellert Þór Bene-
diktsson væri látinn.
Elli var vandaður maður sem
lét sér annt um fólk og dýr og
lagði sig fram um að láta öllum
líða vel í kringum sig. Það var
gott að vera með Ella því hann
var einlægur og hvernig sem lá á
honum var hægt að vera maður
sjálfur og tala um hvað sem er.
Það lét honum vel að vera innan
um fólk, hann féll í snakk við
hvern sem er, eins og hann myndi
hafa orðað það sjálfur. Það gat
komið sér vel að hafa búið í Dan-
mörku eða eiga dönskuslettandi
ömmu því Elli átti það til að sletta
heilu og hálfu setningunum án
þess að taka eftir því sjálfur.
Hann var skemmtilegur og
áreiðanlegur samstarfsfélagi og
traustur og umhyggjusamur vin-
ur. Það sama gildir um fjölskyldu
hans, á heimilinu var afslappað
og opið andrúmsloft, og skemmti-
legt að koma og fá að taka þátt í
fjölskyldulífinu. Hann var stoltur
af Anne og strákunum en hafði
helst samviskubit yfir því að
verja of litlum tíma með fjöl-
skyldunni, því hann vann mikið.
Hann var laginn og samvisku-
samur í starfi, og var alltaf til í að
reyna þó horfurnar væru jafnvel
ekki góðar. Það var fátt innan
dýralækninganna sem hann gat
ekki, en hann hafði sitt áhugasvið
sem ég var svo lánsöm að deila
með honum. Hringdumst við
gjarnan á til þess að skiptast á
reynslusögum eða sækja ráð og
fylgdumst náið hvort með störf-
um annars. Það eru því ófáar
samveru- og spjallstundir sem
við áttum og eru þær mér mjög
dýrmætar.
Þessir fallegu dagar boða vor-
annir og mikið líf til sveita. Elli
verður ekki með í vorönnum og
sumarverkum framvegis, en
hann verður í hjörtum okkar
allra sem þekktum hann. Hvíldu í
friði, elsku Elli.
Charlotta.
Það er gæfa hvers samfélags
að eiga fórnfúsa einstaklinga,
alltaf reiðubúna til aðstoðar
hvort sem um lítil eða stærri
verkefni er að ræða. Geðgóðir og
glaðlyndir einstaklingar sem
ávallt líta það besta í náunganum
og finna alltaf tíma til aðstoðar
öðrum.
Elli var einn slíkra einstak-
linga, boðinn og búinn til liðsinnis
ef á þurfti að halda. Hann hafði
alltaf tíma í stutt spjall á förnum
vegi og sameiginleg hugðarefni
rædd, hvort sem þau voru merk-
leg eða minna merkileg. Þannig
kynntumst við Elli eftir að fjöl-
skyldan flytur hingað á Rangár-
vellina eftir nám í Danmörku.
Elli hafði þá í samvinnu við félaga
sína stofnað Dýralæknamiðstöð-
ina á Hellu og Anne hafið störf
hjá Landgræðslu ríkisins.
Áhugamál Ella voru fjölmörg
en okkar áhugamál lágu saman í
fótboltanum. Ásamt fleiri aðilum
lögðum við áherslu á að halda
„Old boys“ gangandi hér Hellu-
megin og mættum öðru hvoru,
eftir því sem úthald og vinna
leyfðu, Hvolsvallarmegin í sam-
bærilegan félagsskap. Úr þessu
varð nokkuð öflugur kjarni sem
stundar fótbolta reglulega, oft
meira af áhuga en mætti. Eins og
oft er, þegar kemur fram á miðj-
an aldur, fer þrekið heldur að
dvína og við sumir hverjir hægj-
um á okkur en Elli sættist illa á
það. Til að efla þrekið tók hann
því aukaæfingar í þreksal, „Boot
camp“ o.fl. Og Dýralæknamið-
stöðin blómstraði í Lífshlaupinu,
árlegu hreyfiátaki ÍSÍ, þar sem
þau náðu efsta sætinu í einum
flokknum. Á mánudagsæfingum
var tekin umræða um gengi Snæ-
fells í körfunni en þar fylgdist
Elli mjög vel með sínum gömlu
sveitungum og mætti á leiki þeg-
ar aðstæður leyfðu. Sérstaklega
var þó rætt um gengi Liverpool,
Tottenham og síðan annarra liða í
enska boltann. Þá kom sér oft vel
að sumir félagarnir mættu seint í
Old boys þannig að góð umræða
náðist um leiki helgarinnar. Og
þegar konur okkar höfðu eitthvað
misreiknað blakmót vetrarins,
þar sem eitt þeirra rakst á þorra-
blótið á Hellu, dreif Elli í að við
mættum á þorrablótið sem gra-
sekklar og skemmtum okkur hið
besta.
En enginn veit sína ævina.
Maður skilur ekki hvernig röð til-
viljana getur leitt til hörmulegra
slysa. Maður hugsar alltaf ef
þetta og ef hitt en það er til-
gangslaust því raunin er það,
þetta gerðist svona. Allir sem
lenda í alvarlegum slysum eru
fórnarlömb og oft er það svo að
þeir sem virðast heilir frá ganga
líða mest.
Síðast þegar við hittumst, rétt
fyrir Danmerkurferð fjölskyld-
unnar, lögðum við Elli drög að
hvernig við gætum tryggt mæt-
ingu í „Old boys“ fram á vorið eft-
ir páskahléið. Ljóst er að það hlé
verður lengra en til stóð og verð-
ur Ella sárt saknað úr hópnum.
Vonandi verður Old boys-hópur-
inn stöðugri þín megin þegar við
hinir tínumst þarna yfir síðar
meir.
Það er mikill missir fyrir sam-
félagið hér í Rangárþingi að
missa góðan dreng og söknuður
eftir góðum félaga og vini.
Við fjölskyldan viljum senda
innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar, foreldra og systkina
og sérstaklega til Anne, Símonar
og Jónasar. En það var ákaflega
gott að fá að kynnast Ella. Ég er
mun ríkari en áður var.
Ásgeir Jónsson.
Við fjölskyldan fluttum á Hellu
haustið 2010 og urðum þar ná-
grannar Ella og fjölskyldu. Ég
kynntist Ella þó fyrst fyrir um
hálfu öðru ári. Gatan okkar, m.a.
annarra, átti að sjá um þorrablót-
ið á staðnum og á fyrsta fund var
hann mættur ásamt fleira góðu
fólki til að leggja verkefninu lið.
Það vakti strax athygli mína
hversu vel liðinn hann var og að
fólk lagði sitt traust á hann. Ekki
var ég lengi að átta mig á af
hverju því Elli hafði einstaklega
góða nærveru, laus við stress og
dreif verkefnin áfram af hógværð
og gleði.
Á þessum tíma, fyrir um hálfu
öðru ári, reyndi ég að koma sam-
an hlaupahópi á Hellu með þeim
árangri að lítill hópur kom reglu-
lega saman, fyrir fótaferðartíma
flestra, til að hlaupa. Elli var einn
þeirra sem með voru frá upphafi
og mætti vel. Þessi hópur þróað-
ist reyndar þannig að við stóðum
eftir tveir og héldum við okkar
striki í hlaupunum. Þeir voru
ekki margir dagarnir á síðasta ári
sem við vorum ekki í samskipt-
um, annað hvort á hlaupum eða í
því að undirbúa hlaupin.
Elli var mikill áhugamaður um
fótbolta og stangveiði og þar lágu
okkar áhugamál saman. Við urð-
um því aldrei uppiskroppa með
umræðuefni þegar við hittumst
og ræddum um allt milli himins
og jarðar þó mest væri talað um
fótbolta og þá aðallega um Liver-
pool. Aldrei heyrði ég Ella tala
illa um nokkurn mann. Hann var
gagnrýninn í hugsun en einstak-
lega vandaður í sinni framkomu
og sagði ekkert sem hann ekki
gat staðið undir. Hann var heið-
arlegur og traustur en umfram
allt var hann skemmtilegur fé-
lagi. Marga myrka og kalda
morgna hefði verið auðvelt að
finna afsökun fyrir því að sleppa
hlaupum en þessi frábæri félagi
var mér mikil hvatning.
Breytingar á búsetuhögum
mínum undir lok síðasta árs urðu
reyndar til þess að brjóta þetta
mynstur okkar upp en þess í stað
hittumst við af og til í fjósinu á
Búðarhóli þar sem hann var við
sín dýralæknastörf og ég við bú-
störfin. Við hittumst tvo daga í
röð í fjósinu fyrir fáeinum dögum
og vegna þess að við vorum báðir
að fara til útlanda töluðum við um
Ellert Þór
Benediktsson
VirðingReynsla & Þjónusta
Allan sólarhringinn
www.kvedja.is
571 8222
82o 3939 svafar
82o 3938 hermann