Morgunblaðið - 18.05.2013, Page 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. MAÍ 2013
✝ Þór Vigfússon,fyrrverandi
skólameistari,
fæddist á Þórs-
hamri í Sandvík-
urhreppi 2. apríl
1936. Hann and-
aðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut 5. maí 2013.
Foreldrar: Vig-
fús Guðmundsson,
bifreiðastjóri við
Ölfusárbrú, á Selfossi, síðar sjó-
maður á Seltjarnanesi, f. 16.9.
1903 í Neðra-Dal í Bisk-
upstungum, d. 22.11. 1990, og
Guðrún Jónsdóttir húsfreyja, f.
2.3. 1904 á Eyrarbakka, d. 18.7.
1950. Systkin: Eggert slökkvi-
liðsstjóri, f. 1932, Guðni versl-
unarmaður, f. 1934, d. 1992, Jón
skipstjóri, f. 1938, d. 1955 og
Örn framkvæmdastjóri, f. 1941.
Hálfsystkin samfeðra: Stefán
Guðmundur, f. 1954, d. 2000, og
Guðmunda, f. 1955.
Þór kvæntist 1. júlí 1960
Helgu Maríu Novak rithöfundi,
Þýskalandi, f. 1935. Þau skildu
1968. Börn þeirra eru 1) Ragnar
Alexander leiðsögumaður, f.
1958 (kjörbarn), börn hans eru
Guðmundur Andri, f. 1983,
Helga María, f. 1992, og Júlía
Sif, f. 1996. 2) Nína iðnrekstr-
arfræðingur, f. 1962, maki Jón
Hann lauk prófi í uppeldis- og
kennslufræðum frá Háskóla Ís-
lands 1967, námi í húsasmíði við
iðnbraut Fjölbrautaskólans á
Selfossi 1982 og sveinsprófi
1989. Þór lauk prófi í svæð-
isleiðsögn frá Farskóla Suður-
lands 1993. Við heimkomu vann
Þór sem skrifstofustjóri hjá
Sameiningarflokki alþýðu –
Sósíalistaflokknum og sem
starfsmaður verslunarsendi-
nefndar Þýska alþýðulýðveld-
isins. Hann hóf kennslu við Hér-
aðsskólann á Laugarvatni 1963
og kenndi við Menntaskólann að
Laugavatni 1964-70, við Men-
natskólann við Tjörnina, síðar
Sund, 1970-83 og var konrektor
skólans 1975-78. Hann var
skólameistari Fjölbrautaskóla
Suðurlands á Selfossi 1983-94
og kennari til ársins 1998. Þór
var virkur í þjóðfélagsmálum og
sat öðru hvoru í miðstjórn Al-
þýðubandalagsins 1970-80, var
formaður Alþýðubandalagsins í
Reykjavík 1971-73, sat á Alþingi
sem varaþingmaður 1974, var
borgarfulltrúi í Reykjavík 1978-
80 og formaður Umferð-
arnefndar. Þór stundaði leið-
sögn á Suðurlandi sem leiddi til
stofnunar Draugaseturs á
Stokkseyri og var félagi í Skála-
félagi um varðveislu Tryggva-
skála. Þór er aðalhöfundur Ár-
bókar Ferðafélags Íslands í
Árnesþingi vestanverðu 2003.
Útnefndur heiðursfélagi í Félagi
þýskukennara 2010.
Útför Þórs fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 18. maí 2013,
kl. 13.30.
Björnsson húsa-
smíðameistari, f.
1953, dóttir þeirra
er Margrét Snæ-
fríður, f. 1992.
Þór kvæntist 31.
desember 1976 eft-
irlifandi eiginkonu
sinni Auði Hildi Há-
konardóttur lista-
konu og fv. skóla-
stjóra, f. 1938.
Foreldrar hennar
voru Hákon Guðmundsson,
hæstaréttarritari og yfirborg-
ardómari í Reykjavík, f. 1904, d.
1980 og Ólöf Dagmar Árnadótt-
ir, íþróttakennari og rithöf-
undur, f. 1909, d. 1993. Stjúp-
börn 1) Kolbrún Þóra
Oddsdóttir landslagsarkitekt, f.
1956, börn hennar Þórhildur
Kristjánsdóttir, f. 1986, Katrín
Kristjánsdóttir, f. 1988. 2) Há-
kon Már Oddsson kvikmynda-
gerðarmaður, f. 1958, börn hans
eru Urður, f. 1980, barn hennar
er Kría Ragnarsdóttir, f. 2006.
Arnór, f. 1991, og Hildur Laila,
f. 2007.
Þór lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum að Laug-
arvatni 1955 og nam hagfræði í
Þýskalandi við Hochschule für
Ökonomie í Berlín og lauk Dip-
lom Wirtschaftler 1961, með
sérgrein í milliríkjaviðskiptum.
„Þá hefur í enn eitt skiptið
skemmtilegum og svipríkum
manni verið svipt út úr veröld-
inni,“ sagði vinur minn þegar ég
flutti honum fregnina af fráfalli
mágs míns, Þórs Vigfússonar. Þór
var stór maður í öllum skilningi.
Með hæstu mönnum, líka síðustu
árin þó að hann væri aðeins orð-
inn lotinn í herðum. Lá hátt róm-
ur, hljómmikil og sterk röddin
fangaði allra athygli hvort sem
var í samkvæmisklið eða á áning-
arstað í útsýnisferð. Hann var vit-
ur maður og áttaði sig alltaf strax
á samhengi hlutanna og mikil-
vægi eða léttvægi, enda ástsæll
kennari og farsæll skólameistari.
Hann hafði skoðun á öllu þó að
hann kynni að halda henni fyrir
sig. Hann var óragur við að velja
sínar eigin leiðir, hvort sem um
var að ræða ferð um eyðisanda, að
sigla um flúðir eða mannleg sam-
skipti, og í mörgu var hann á und-
an samferðamönnum sínum.
Hjólið var til dæmis fararskjóti
hans í Reykjavík mörgum áratug-
um áður en aðrir skildu að það er
bæði hollt og skemmtilegt og um-
hverfisvænt að hjóla. Hann hafði
stórt hjarta og hlúði að náttúru,
mönnum og málleysingjum í nær-
umhverfi sínu. Ekki verður full-
þakkað hversu mjög hann auðg-
aði síðustu æviár tengdamóður
sinnar með skemmtilegheitum og
hjálpsemi. Þegar fjölskylda mín
fór til ársdvalar í útlöndum tók
hann tíkina Týru í fóstur. Hún
vildi ekki annars staðar vera eftir
það. Það var rifjað upp við kaffi-
borðið á Straumum um daginn
þegar hann skráði Týru í Brúar-
hlaupið á Selfossi, hún varð þar
með fyrst hunda til að fá þar þátt-
tökurétt og eigið númer. Já, það
eru margar minningar frá kaffi-
borðinu á Straumum. Maður var
varla kominn inn þegar glumdi í
Þór: „Segðu fréttir“, og því varð
gesturinn að lúta, hversu laginn
eða ólaginn sem hann annars var í
að tjá sig. Á meðan lagaði Þór te
eða kaffi og skar niður súrdeigs-
brauð sem hann var nýbúinn að
baka. Kaffið var vel sterkt og teið
milt og ekki brást að hann tengdi
jafnvel hina fátæklegustu frásögn
gestsins við menn eða málefni
sem hann sjálfur kunni skil á. Allt
reitt fram með hlýju og af ein-
stakri en þó hógværri frásagnar-
list. Það er víst að margir munu
nú minnast sögu sem Þór Vigfús-
son sagði eða fróðleiks sem hann
miðlaði, hvort sem var í tveggja
manna tali, á ferðalagi eða á
mannamóti. Það var gæfa að eiga
með honum samleið.
Hjördís Hákonardóttir.
Þór frændi var einn af bræðr-
um hans pabba. Afburða
skemmtilegur, hress og hafsjór af
fróðleik. Þór kunni sögur við öll
tækifæri og mér fannst alltaf
gaman að spjalla við hann. Það
var sama hvort umræðan var um
uppeldismál, kennsluhætti, ferða-
lög, tungumál eða hvað annað,
alltaf gat Þór sagt ítarlega frá og
gert frásagnir sínar lifandi og
skemmtilegar.
Mér þótti vænt um að heim-
sækja Þór frænda og hans ynd-
islegu konu Hildi í ævintýralega
húsið við Ölfusána. Gómsætar
vöfflur og te, ásamt skemmtilegu
spjalli og fróðleik er mér minn-
isstætt. Eftir að pabbi dó var gott
að geta flett upp í Þór með upp-
lýsingar varðandi fjölskylduna
okkar og fleiru frá í gamla daga,
það er mjög dýrmætt og er ég
þakklát fyrir það.
Minningin um góðan mann lifir
með okkur.
Guðrún Jónsdóttir.
Það er ekki ofsögum sagt að á
tveimur dögum hafi Þór föður-
bróðir minn kennt mér alla þá
þýsku sem ég kann. Pabba leist
ekki á blikuna eftir árangur minn
á fyrsta þýskuprófinu í mennta-
skóla, svo hann bað bróður sinn
að taka mig í læri. Úr varð að við
frændurnir stóðum við lespúltið í
stóru bókastofunni hans, hvar
hann af þolinmæði og alúð út-
skýrði fyrir mér undirstöður
þýskrar málfræði, setningaskip-
unar og orðmynda.
Hann kom nokkrum sinnum
óvænt við hjá mér í vinnunni í
miðbæ Reykjavíkur og spurði
hvort „myllur stjórnsýslunnar
möluðu ekki örugglega“. Hann
þáði kaffibolla og spurði frétta af
framgangi okkar systkina. Hann
var aufúsugestur, enda glaðlynd-
ur og fróður mannvinur á ferð.
Ég hugsa með mikilli hlýju til
þessara stunda og annarra sem
ég átti með föðurbróður mínum.
Pabbi heitinn talaði ávallt um
Þór af mikilli virðingu og leit upp
til hans. Það var auðheyrt af frá-
sögnum hans af bróður sínum.
Hver sá sem naut þeirrar gæfu að
þekkja Þór er sama sinnis.
Blessuð sé minning föðurbróð-
ur míns.
Sverrir Jónsson.
Í örfáum orðum langar mig að
minnast míns gamla, góða yfir-
manns í Fjölbrautaskóla Suður-
lands sem var engum öðrum lík-
ur. Allt sem hann kom nærri varð
að ævintýri, hvort heldur var dag-
legt þras og þrugl, hversdagslegt
fjármálavafstur eða atburðir og
uppákomur til gamans gerðar.
Ég minnist haustgöngu starfs-
manna Fjölbrautaskólans sem
farin var að Straumum til Hildar
og Þórs. Tilefnið var að taka hjól-
börur Þórs í hús er vetur færðist
nær. Gangan endaði svo á rausn-
arlegum veitingum hjá þeim hjón-
um. Að Straumum var alltaf gott
að koma utan frá eyðisöndum
hversdagsleikans. Þar var ekki
verið að eltast við hjóm gerviþarf-
anna heldur var heimili þeirra á
einhvern hátt utan við tíma og
rúm og öll þeirra viðfangsefni
sönn og uppbyggjandi andlega og
líkamlega.
Þór var ótrúlegur yfirmaður og
tókst að færa allt til betri vegar.
Ég minnist ferðar í menntamála-
ráðuneytið árið 1993 eftir að skól-
anum var ætlað að vinna úr
ósanngjörnum skuldahala sem
fjármáladeild ráðuneytisins hafði
reiknað út eftir kúnstarinnar
reglum. Áður en lagt var í þá ferð
fór Þór í bakarí og pantaði tertu
sem á stóð „Á Halamiðum 1993“
og færði viðsemjendum okkar í
fundarbyrjun. Kallað var í æðstu
yfirmenn til að smakka á herleg-
heitunum og úr varð hin besta
gamanstund þótt uppátækið
kæmi ögn flatt upp á menn í þess-
ari æðstu stofnum skólamála.
Þannig lifnuðu ævintýrin í návist
Þórs. Ekki minnist ég þó þess að
halinn hafi styst við uppátækið en
hann varð bærilegri því skemmt-
unin óx yfir erindi ferðarinnar og
er nú það eina sem eftir stendur.
Einstökum frásagnarhæfileik-
um Þórs verður best lýst með lít-
illi sögu frá síðasta sumri er fjöl-
skyldu minni var boðið í ferð um
Flóann með leiðsögn Þórs. Tvö
ung barnabörn mín, níu og tíu ára,
völdu sér strax sæti aftast í rút-
unni. Þór sat fremstur eins og far-
arstjórum hæfir og sagði frá
markverðum stöðum og viðburð-
um. Þegar sagnameistarinn hóf
upp raust sína risu börnin upp og
færðu sig í sætið næst honum og
hlýddu á frásagnir hans af athygli
allan tímann. Allir sem fóru í
þessa ferð munu búa að þessu æv-
intýri um ókomna tíð.
Ég á eftir að sakna þessa greið-
vikna og góða vinar og veit að
mörgum er farið eins og mér að
finnast staðurinn og raunar allt
Suðurland hafa brugðið liti við
fráfall hans. Um leið og ég sendi
Hildi og fjölskyldunni allri mínar
innilegustu samúðarkveðjur
þakka ég allar þær stundir sem ég
hef notið í návist þeirra hjóna.
Blessuð sé minning Þórs Vigfús-
sonar.
Kristín Þórarinsdóttir.
Fallinn er frá góður vinur, Þór
Vigfússon.
Þór var kominn á æskuheimili
okkar á Kálfhóli áður en við fædd-
umst og var alltaf traustur hlekk-
ur í okkar fjölskyldu. Kærleikur-
inn okkar í milli var einstakur og
var hann eins og góður sonur for-
eldra okkar.
Enginn maður komst í hálf-
kvisti við Þór, hann var einhvern
veginn allra og allir voru hans.
Hann talaði alltaf upp til fólks,
aldrei niður. Hann var fróðleiks-
maður mikill og umhyggjusemi
hans leikur enginn eftir. Það sem
hann gerði jafnt í leik og starfi var
alltaf gert með gleði og áhuga.
Hann hafði einstaka hæfileika til
að gera leiðinleg störf skemmtileg
og gekk hann til þeirra af miklum
dugnaði.
Góðar minningar gætu fyllt
margar bækur. Ein af mörgum
sem ekki gleymast gerðist um jól.
Beðið var eftir að klukkan yrði 24
á aðfangadagskvöld og var þá gef-
ið í spil. Við spiluðum þangað til
farið var í fjós að morgni og var
haldið áfram eftir mjaltir. Það var
mikið hlegið og mikið gaman hjá
okkur.
Við munum sakna sárt þessa
einstaka manns sem gerði líf okk-
ar betra.
Við viljum þakka Þór fyrir
samfylgdina og megi góður guð
vernda góðan dreng.
Hildur, Ragnar, Tóta, Nína,
Manni og barnabörn. Við vottum
ykkur dýpstu samúð og megi góð-
ar minningar styrkja ykkur í
sorginni.
Kær kveðja.
Valgerður, Ólafur og
Guðrún og fjölskyldur.
Í dag er kvaddur Þór Vigfús-
son. Hann var skólameistari í
Fjölbrautaskóla Suðurlands frá
1983-1994 og félagi í Skólameist-
arafélagi Íslands. Hann var einn-
ig kennari um árabil, kenndi
þýsku, stærðfræði og bókfærslu.
Þór var sérlega góður stjórnandi
og átti afar auðvelt með öll sam-
skipti við samstarfsmenn og nem-
endur sína, þeir voru hans banda-
menn. Enda var það svo að þegar
hann hafði tekið ákvörðun um að
hætta störfum sem skólameistari,
lögðu bæði nemendur og starfs-
menn fast að honum að vera
áfram.
Hann lét af störfum sem skóla-
meistari hinn 1. febrúar 1994,
réttum níutíu árum eftir að Ís-
lendingar fengu heimastjórn, eða
eins og hann sagði þá sjálfur: „til
þess að fara að stjórna heima“.
Þór var afburðasnjall sögu-
maður og var sögusviðið gjarnan
Árnesþingið og Suðurlandið.
Hann skrifaði Árbók Ferðafélags
Íslands 2003 – Í Árnesþingi vest-
anverðu. Hann var maður hins
talaða orðs, raddsterkur og oft
forn í tali. Hann var líka drauga-
sérfræðingur, var eigandi og sat í
stjórn Draugasetursins á Stokks-
eyri.
Félagar hans í Skólameistara-
félagi Íslands minnast hans með
mikilli hlýju, enda var hann sjálf-
ur sérdeilis hlýr maður og góður
öllum. Hann var afskaplega
skemmtilegur, fjörugur og kröft-
ugur, dugmikill og hugmyndarík-
ur, sem félagi og skólamaður. Ár-
ið 1986 skipulagði hann námsferð
skólameistara, ásamt Ingvari Ás-
mundssyni, til Soet í Vestur-
Þýskalandi. Hann var óskoraður
leiðtogi og stjórnandi í þeirri ferð
og talaði fyrir hópinn, enda flug-
mælskur á þýskri tungu sem ís-
lenskri. Þessa ferð ber oft á góma
og gjarnan vitnað til þess sér í lagi
hve skemmtileg hún hafi verið og
skipulag ferðarinnar einstaklega
gott.
Þór var sæmdur gullmerki
Skólameistarafélags Íslands á 20
ára afmæli félagsins í apríl 2001.
Fimm árum seinna, í 25 ára af-
mælishófi félagsins, hélt hann há-
tíðarræðu að beiðni þáverandi
formanns, Þorsteins Þorsteins-
sonar. Þegar hann sté fram á gólf-
ið og hóf upp sína miklu raust með
fornu tungutaki, kom sagnameist-
arinn Þór allur fram, kímnigáfan
á réttum stað, fróðleikur og
skemmtan samantvinnað, ein-
stakur maður.
„en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.“
(Úr Hávamálum.)
Fyrir hönd Skólameistara-
félags Íslands votta ég Hildi konu
hans og fjölskyldunni allri dýpstu
samúð.
Valgerður Gunnarsdóttir,
formaður Skólameistara-
félags Íslands.
Það er vorið 1974. Alþýðu-
bandalagið á Suðurlandi hafði
brugðið á það ráð að fá vinsælan
mann til framboðs í alþingiskosn-
ingum, að vísu í annað sæti á eftir
þingmanni kjördæmisins, Garðari
Sigurðssyni. Garðar var heima-
maður í Vestmannaeyjum og eftir
gosið var fylgi flokksins þar á
tvístringi, sumt í Reykjavík, um
annað vissi enginn. Maðurinn sem
átti að vinna upp hugsanlega týnt
fylgi flokksins og þar með að
vinna kraftaverk, var Þór Vigfús-
son. Og hann gerði það. Við þrír
vorum í flokki fylgismanna hans,
fylgdum honum á framboðsfund-
ina um allt Suðurland og gerðum
okkar besta, með frammíköllum í
ræður andstæðinga og klappi og
fagnaðarlátum við samherja.
Ekki þarf að orðlengja það að
Garðar náði kjöri. Til þess var
leikurinn gerður.
Tveir okkar kynntust Þór Vig-
fússyni í barnæsku og sá þriðji á
unglingsaldri. Hann varð vinur
okkar allra og brá aldrei nokkrum
skugga á þá vináttu. Svo merki-
legt sem það kann að virðast er
okkur ekki kunnugt um nokkurn
mann sem kynntist honum, sem
ekki varð vinur hans. Óvini átti
hann alls enga. Og ekki stafaði
það af skapleysi, því Þór var fast-
ur fyrir og ákveðinn ef því var að
skipta. Hann var tryggur vinum
sínum og bast þeim böndum sem
ekki rofnuðu. Kálfhóli á Skeiðum,
æskuheimili tveggja okkar var
hann bundinn frá æsku til ævi-
loka. Enn er okkur minnisstætt
þegar hann kom heim eftir nám í
Þýskalandi og þau leiddust heim
veg, Helga Novak, Þór og Ragnar
sonur þeirra. Mjólkurbíllinn var
fastur í hvarfi.
Ekki kveðjum við vin okkar
Þór Vigfússon án þess að minnast
á spilamennskuna. Í áratugi spil-
uðum við saman bridds. Oftast
var það í húsum einhvers okkar.
Yfirleitt á Suðurlandi. Reglur
voru í sjálfu sér einfaldar. Við
spiluðum, borðuðum saman og
spiluðum síðan áfram. Á seinni ár-
um var fátítt að við værum að
fram á nótt en kom þó fyrir. Einn
réttur var ævinlega á matseðlin-
um: Hrossabjúgu úr Þykkvabæn-
um, smér og kartöflur. Og það er-
um við vissir um að þær
kræsingar hafa beðið Þórs fyrir
handan.
Ólafur Auðunsson,
Sigurður G. Tómasson
og Valgeir Þórðarson.
Þór Vigfússon auðgaði mann-
lífið í kringum sig. Með ljúfri nær-
veru sinni, sögum og fróðleik af
ýmsu tagi, mildilegri nálgun
kennarans, hressileika og já-
kvæðu viðhorfi til lífsins og allra
sem á vegi hans urðu, er hann
okkur samferðamönnum sínum
eftirminnilegur og einstök fyrir-
mynd. Maður fór endurnærður á
sál og líkama af hans fundi.
Ég var einn þeirra fjölmörgu
sem Þór kenndi þýsku í Mennta-
skólanum við Tjörnina. Síðan þá
höfum við haldið sambandi.
Það var ævintýri að umgangast
Þór á menntaskólaárunum. Ég
minnist heimsókna í steinbæinn
við Brekkustíg og að hafa eitt sinn
verið boðið þar upp á Campari,
sem mér fannst mjög vont. Það
var hins vegar bót í máli að það
var lítið eftir í flöskunni og því
ekki útlit fyrir að ég þyrfti að inn-
byrða of mikið af drykknum. En
þegar flaskan var tóm, dró Þór
aðra óupptekna út úr skáp og
bauð aftur í glösin. Síðan þá hefur
mér þótt Campari frekar góður
drykkur.
Þór og Hildur fóru með okkur
menntskælingum í MT í söng-
ferðalag til Færeyja árið 1974 og
sá Þór um kynningar á tónleikum
kórsins. Á öðrum degi var Þór
farinn að kynna alla dagskrána á
færeysku. Um miðja nótt spurði
Þór um bakkelsið sem Færeying-
arnir, gestgjafar okkar, höfðu
komið með. Þegar honum var
svarað að það væri búið, þá hróp-
aði hann: „Gott, þá vita þeir að við
höfum haft lyst á því.“
Það var ekki minna ævintýri að
koma til Þórs og Hildar að
Straumum á Ölfusárbökkum á
seinni árum, þar sem maður gekk
inn í aðra veröld og naut gestrisni
þeirra, hvort sem var úti í smí-
ðakamesi húsbóndans eða í stofu
þeirra hjóna.
Eitt sinn ók ég fram á Þór á
Selfossi þar sem hann hjólaði með
kerru aftan í hjólinu. Hundur stóð
í kerrunni og virti fyrir sér mann-
lífið. Ég spurði hverju þetta sætti
og hann svaraði: „Æ, hún er orðin
svo fótafúin blessunin, en langar
að sjá hvað er að gerast í bænum,
svo ég viðra hana stundum
svona.“
Við bekkjarfélagarnir í B-bekk
MT frá 1974 minnumst góðs læri-
föður og einstaks félaga, en hann
kom gjarnan á seinni árum og sat
með okkur á árlegri samkomu
okkar á milli jóla og nýárs.
Það hefði farið almættinu bet-
ur að leyfa Þór Vigfússyni að eiga
lengri lífdaga, en við það verður
ekki ráðið. Fjölskyldu hans sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Þórs Vigfús-
sonar.
Jón Þorsteinn Gunnarsson.
Við Þór Vigfússon vorum jafn-
aldra en kynntumst fyrst um tví-
tugt, uxum úr grasi hvor í sínum
landsfjórðungi. Þá var lengra á
milli landshluta en síðar varð,
hringvegur enn ekki kominn á
dagskrá og enginn spotti malbik-
aður utan þéttbýlis. „Kem í
Grímsstaði í kvöld, geturðu sótt
mig?“ hljóðaði skeyti sem barst í
Hallormsstað um hásláttinn 1957.
Ég fékk heimilisjeppann lánaðan
og skrölti hálfa dagleið norður á
Fjöll að sækja þennan vin minn
sem þangað var kominn á putt-
anum. Honum hafði skilist að að-
eins væri rösk bæjarleið frá
Grímsstöðum austur á Hérað.
Ekki kom það að sök, því að eng-
um gat leiðst í för með Skessunni
Þór, eins og hann var nefndur af
Laugvetningum. Á Hallormsstað
gat ég sýnt honum skóg sem tók
fram Þrastaskógi, og bátsferð á
Lagarfljóti með skógardísum
bætti um betur. – Við hófum há-
skólanám samtímis, hann í Berlín
og ég í Leipzig, steinsnar á milli í
lest og öðru hvoru setið á rökstól-
Þór
Vigfússon
HINSTA KVEÐJA
Vinur er sá sem í raun
reynist. Þór var vinur okk-
ar.
Hildi, Nínu, Þórhildi og
öðrum ástvinum Þórs send-
um við samúðarkveðjur.
Siglinde, Tryggvi
og börnin.