Morgunblaðið - 20.06.2013, Blaðsíða 27

félaga sína eða doktorsnema.
Þeir urðu að bragða íslenskan
fisk „besta fisk í heimi“ (ég er
ekki grunlaus um að það hafi
verið liður í doktorsnáminu).
Hann var örlátur á öllum svið-
um, ekki síst var hann ósínkur á
vísindaþekkingu sína. Gott dæmi
er að eitt aðfangadagskvöld var
hann svo önnum kafinn við að
bjarga borunarvandræðum á
Suðurskautinu (sem voru nota
bene ekkert á hans vegum) að
hann ætlaði aldrei að nást frá
tölvunni þótt löngu væri orðið
heilagt. Mér var fyrir margt
löngu hætt að finnast hann
skrýtinn og allt önnur orð lýsa
Sigfúsi betur, svo sem hjarta-
hlýja, greiðasemi, örlæti og for-
dómaleysi. Fyrir honum voru all-
ir jafnir. Hann kom fram af sömu
virðingu við alla, barnabörnin,
nemendur og virtustu vísinda-
menn. Enda sóttust allir eftir ná-
vist hans.
Sagt hefur verið að að baki
hvers afreksmanns standi góður
maki. Sigfús stóð sannarlega
ekki einn. Samband og samlyndi
þeirra Pöllu var fallegt og um
margt einstakt. Palla skapaði
honum rými og tíma sem hann
þurfti til að ná svo langt í lífs-
starfi sínu. Hún fylgdi honum
meira að segja sumar eftir sumar
upp á Grænlandsjökul þar sem
þau sváfu oft í tjaldi vikur og
mánuði í margra tuga frosti. Sig-
fús sagði líka oft að hans mesta
gæfa hefði veri ð að finna hana
Pöllu sína bak við massagreininn
á Raunvísindastofnun.
Sigfús vissi manna best að við
munum seint skilja tilveruna til
hlítar, kannski af því að hann
varði ævi sinni í að reyna að
skilja, skilja náttúruöflin, skilja
verðurfar, skilja það sem okkur
er hulið. Hann var sannfærður
um að til væru víddir sem við
hvorki þekktum né skildum.
Hann trúði líka því að eitthvað
gott tæki við að þessari jarðvist
lokinni. Mig langar að trúa því að
nú sé hann búin að koma sér fyr-
ir mjúkum sófa með glas af eð-
alrauðvíni, gorgonzolasneið og
Dr. Hook á hæsta. Ég vil að lok-
um þakka fyrir hartnær fimmtíu
ára vináttu sem aldrei bar
skugga á. Minningin um þennan
einstaka öðling mun lifa.
Hafdís Ingvarsdóttir.
Í dag kveð ég með söknuði vin
minn og nánasta samstarfsmann
til margra ára, Sigfús J. Johnsen.
Ég var svo lánsöm að kynnast
honum fljótlega eftir að ég kom
heim frá námi, og naut þeirra
forréttinda að vinna með honum
áratugum saman. Hann var ótví-
rætt minn mentor – sá sem hafði
mest áhrif á mig faglega, mótaði
mig sem vísindamann og ekki
síður sem manneskju.
Sigfús var einn mesti vísinda-
maður sem Ísland hefur alið
enda hlotnuðust honum meiri al-
þjóðlegar viðurkenningar en öðr-
um íslenskum vísindamönnum.
Hann var brautryðjandi við
hönnun og smíði ísbora og
heimsþekktur fyrir vísindastörf
á sviði eðlisfræði jökla og þróun-
ar loftslagsbreytinga. Í allri sinni
snilld var Sigfús samt sem áður
einstaklega lítillátur. Öllum leið
vel í návist hans og ekkert var of
lítilsvert til að gefa því gaum.
Sigfús var mjög fjölhæfur vís-
indamaður og jafnliðtækur við
fræðin og gerð nýrra rannsókn-
artækja. Hann hafði sérstakt lag
á flóknum mælitækjum. Þegar
tæki bilaði og ég hafði gefist upp
við að finna hvað olli kom Sigfús
með sína hugarró, tók í nefið og
eftir smástund var tækið komið í
lag. „Það þurfti bara smá barba-
brellu,“ sagði hann og tók aftur í
nefið.
Menn höfðu oft á orði hversu
óeigingjarn Sigfús var á tíma
sinn og tæki. Jafnan var hann
tilbúinn að hjálpa öðrum, vís-
indamönnum og stúdentum,
hvort sem var við útfærslur á
verkefnum eða útreikninga, eða
lána tæki – og ætlaðist aldrei til
umbunar. Viðhorf hans til vís-
indanna var samofið viðhorfi
hans til lífsins. Í upphafi okkar
samstarfs var ég vön að hafa
reglu á þeim verkefnum sem áttu
að vinnast yfir daginn. Sjaldnast
náði ég að fylgja dagsplaninu.
Sigfús hafði annan hátt á, sem ég
lærði smám saman að tileinka
mér. Mér er alltaf minnisstæður
morguninn þegar ég áttaði mig á
ólíkri nálgun okkar. Við sátum
yfir morgunteinu þegar Sigfús
sagði: „Jæja, hvað skyldi þessi
dagur bera í skauti sér – hvað
skyldum við læra nýtt í dag?“ Þá
áttaði ég mig á frelsinu sem
fylgir því að taka fagnandi öllum
verkefnum og ekki líta á þau sem
vandamál, og verða ekki upp-
næm – jafnvel þó mælingar dags-
ins færu á hvolf yfir biluðum
tækjum.
Ef ætti að lýsa Sigfúsi í einu
orði mundi ég velja örlæti – hann
var örlátur í víðasta skilningi
þess orðs; á tíma sinn, þekkingu
og hugmyndir, vísindalegar nið-
urstöður og ekki síst var hann
örlátur sem vinur. „Maður er
manns gaman“ var eftirlætis orð-
tak Sigfúsar og hann kunni að
grípa tækifærið þegar það gafst
og var reyndar einkar glöggur að
koma auga á tækifæri til að
gleðjast í góðra vina hópi, setjast
niður með rauðvínsglas og góða
osta – helst franska geitaosta –
og spjalla um allt og ekkert. Það
þurfti nefnilega ekki alltaf að
segja mikið, nærvera og fé-
lagsskapurinn var fyrir öllu.
Ég er forsjóninni ævarandi
þakklát fyrir að hafa átt Sigfús
að vini. Við Össur biðjum Guð að
blessa minningu hans og veita
Pöllu og börnunum þeirra,
tengdabörnum og barnabörnum
styrk í þeirra miklu sorg.
Árný Erla Sveinbjörnsdóttir.
Elskulegur vinur minn, Sigfús
Johnsen, er sofnaður svefninum
langa.
Við Sigfús kynntumst fyrir 33
árum, þegar ég var að reyna að
læra eðlisfræði. Kærastinn minn
sagðist þekkja prófessor sem
kynni þetta allt saman. Og Sigfús
var prófessor, sannur prófessor.
Það var auðsótt mál að kenna
mér eðlisfræði. Ég mætti á heim-
ili þeirra Pöllu við Bollagarða.
Þar var líf og fjör. Við Sigfús sát-
um í stofunni þar sem hann
kenndi mér eðlisfræði. Þar voru
líka strákarnir þeirra Sigfúsar
og Pöllu og kærastinn minn, að
spila borðtennis. Palla var í eld-
húsinu með vinkonum sínum að
búa til vorrúllur. Ég náði próf-
inu.
Síðan leið og beið og ég giftist
kærastanum. Við Sigfús vorum
komin í sömu fjölskyldu. Margar
mjög skemmtilegar fjölskyldu-
ferðir hafa verið farnar til Dan-
merkur, á Júlla Blomm og á Still-
inge Strand. Árin 2002 og 2011
áttum við yndisleg sumur í sum-
arhúsi þeirra að Stillinge Strand.
Oft vorum við mörg, en það var
alltaf pláss fyrir alla.
Elsti drengurinn okkar, Krist-
ófer, var í konditornámi í Dana-
veldi í tvö ár. Þá var nú, sem
fyrr, gott að eiga Sigfús og Pöllu
að. Kristófer var með lykil að
heimili þeirra og fékk að vera hjá
þeim eins og einn af krökkunum
þeirra. Kristófer og við Svanur
verðum alltaf þakklát fyrir það.
Ég byrjaði í kennaraháskóla í
Noregi 2008. Haustið 2009 var
komið að stærðfræðinni og þá
bauðst Sigfús til að hjálpa mér á
Skype. Eftir mikla hjálp yfir vet-
urinn hringdi Sigfús og þau heið-
urshjón komu til Balestrand og
Sigfús hjálpaði mér. Ég náði
stærðfræðinni með glæsibrag,
enda góður kennari hann Sigfús.
Síðasta sumar sagði ég honum að
ég ætlaði að læra meiri stærð-
fræði. Sigfús sagði ekki mikið, en
hristi höfuðið, og þá vissi ég að
þetta var sennilega ekki auðveld-
asta valið.
Þetta var að sjálfsögðu rétt.
Sama dag sem Sigfús minn
kvaddi þennan heim fór ég í
stærðfræðipróf. Ég keyrði að
heiman óvitandi um örlög þessa
góða „kærasta“ míns. Allt í einu
sá ég þennan fallega haförn, sem
flaug rétt fyrir framan bílinn
minn. Ég horfði í augu hans og
mér fannst þetta vera lukkutákn.
Þegar ég frétti seinna þennan
sama dag að Sigfús væri sofn-
aður svefninum langa vissi ég að
þetta var hans lokakveðja til mín.
Mér gekk vel í prófinu. Ég veit í
hjarta mínu að hann verður einn-
ig með mér í næsta stærðfræði-
prófi.
Ég gæti talið upp mörg hundr-
uð minningar en þær eigum við,
ég og fjölskylda mín, í hjarta
okkar. Ég mun sennilega aldrei
eignast svona vin, eins og Sigfús
var, enda var ég uppáhalds-
„kærastan“ hans, eins og Sigfús
var vanur að kalla mig. Ég er
þakklát fyrir vináttu Sigfúsar og
fjölskyldu hans. Og þakklát fyrir
að hafa getað fylgt honum síð-
ustu sporin í Kaupmannahöfn
þann 11. júní síðastliðinn
Ég kveð þennan góða vin og
þakka fyrir alla kennslu og visku.
Við Svanur þökkum fyrir
elsku Sigfúsar, umhyggju og
kærleika. Við þökkum skemmti-
legu samverustundirnar og ynd-
islegheitin. Börnin okkar þakka
líka samfylgdina af heilum hug
og kveðja með söknuði.
Guð blessi minningu góðs vin-
ar.
Guðrún Kjartansdóttir.
Hálf öld er nú liðin frá því
menn tóku að rekja með borun-
um hina löngu sögu, sem skráð
er í freðin íslög hins mikla Græn-
landsjökuls. Í því starfi öllu ber
hátt nafn merkilegs Íslendings,
Sigfúsar Johnsens, sem nú hefur
lotið í lægra haldi fyrir erfiðum
sjúkleika. Sigfús nam eðlisfræði
við Hafnarháskóla og hóf síðan
störf á rannsóknastofu próf. Willi
Dansgaards, sem þá var tekinn
að rekja sögu loftslags með mæl-
ingum á samsætum vetnis og
súrefnis í fornum jökulís. Einn
fyrsti afrakstur samstarfs þeirra
var merk grein í tímaritinu
Science um loftslagssögu sl.
100.000 ára, sem enn er vitnað
til. Var ævibraut Sigfúsar þá
mörkuð og við tók þróun sífellt
fjölbreyttari rannsóknaraðferða
auk þess sem stöðugt var
skyggnst lengra aftur í tímann.
Reyndist Sigfús mjög hugkvæm-
ur og skapandi við þróun fræði-
legra líkana, sem lýsa eðli og
hegðun jökulíssins, auk þess sem
hann gerðist fljótt forystumaður
við hönnun og smíði ískjarna-
bora. Þóttu tæknilausnir hans
jafnan með afbrigðum snjallar.
Á árunum 1980-2010 vannst
svo hver sigurinn á fætur öðrum
á hinum mikla jökli. Borunin við
Dye 3 stöðina á sunnanverðum
jöklinum náði botni 1981 og naut
Sigfús þá meðal annars frábærr-
ar aðstoðar Pálínu konu sinnar,
sem tók virkan þátt í verkefnum
á jöklinum um tveggja áratuga
skeið. Var ávallt kært með þeim
hjónum, enda voru þau jafningj-
ar að greind auk þess sem lífs-
skoðanir þeirra fóru mjög sam-
an.
GRIP-borunin á hákolli Græn-
landsjökuls 1989-1992 og rann-
sóknastarfið í kjölfar hennar var
hápunkturinn á ferli Sigfúsar og
fór orðstír hans þá stöðugt vax-
andi. Vísinda- og tæknimenn frá
Frakklandi, Þýskalandi, Eng-
landi, Rússlandi, Japan og fleiri
löndum sóttust eftir þátttöku í
boruninni og þessir lærisveinar
Sigfúsar urðu síðar stjórnendur
viðamikilla djúpborana á Suður-
skautslandinu og víðar. Úr hin-
um 3.000 m langa GRIP-ískjarna
fengust stórmerkar upplýsingar
um miklar og snöggar veðurfars-
sveiflur á síðasta jökulskeiði og
er oft talað um að tímamót hafi
orðið í loftslagsfræðunum er
þessi niðurstaða var endanlega
staðfest.
NGRIP-djúpborunin fór fram
1996-2004 og veitti ískjarninn
traustar upplýsingar um lok síð-
asta hlýskeiðs ísaldar á norður-
hveli, auk þess sem enn var við
niðurstöðurnar bætt með
NEEM-boruninni, sem lauk
2010. Var Sigfús þá farinn að
heilsu, enda hafði hann ávallt
lagt sig allan fram við vinnuna í
borgryfjunum, auk þess sem
hann nýtti hverja stund á milli
borvakta til að rýna í gögn sín og
fræði. Mikið var jafnan til hans
leitað um ráðgjöf og samstarf
hvers konar og ávallt var hann
boðinn og búinn að deila gögnum
sínum með öðrum vísindamönn-
um. „Við alla vildi ég gott eiga,“
mælti Gunnar á Hlíðarenda eitt
sinn við Njál vin sinn og fannst
mér oft að Sigfús hefði þá setn-
ingu að einkunnarorðum.
Fjölskylda Sigfúsar hefur nú
misst kæran eiginmann, föður og
afa og fjölmargt vísinda- og
fræðafólk saknar þessa merkis-
manns, sem dáður var og virtur
um alla jörð. Með verkum sínum
hefur Sigfús Johnsen reist sér
veglegan bautastein og mun nafn
hans verða á lofti um langan ald-
ur.
Þorsteinn Þorsteinsson.
Meira: mbl.is/minningar
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. JÚNÍ 2013
Minningarnar
streyma fram á
stundu sem þessari;
minningar um góða, indæla
ömmu og tengdamömmu. Ófáum
stundum eyddum við í Bröttu-
hlíðinni, fjölskyldan, og þá var oft
vel veitt. Jóna María kenndi
yngri kynslóðinni handtökin við
kleinugerð og pönnukökubakstur
okkur til ómældrar ánægju. Sól-
ardögum var eytt í fallega garð-
inum sem Jóna María sinnti af al-
úð líkt og öllu öðru sem hún tók
sér fyrir hendur. Við yljum okkur
við slíkar minningar og þó þær
geri söknuðinn sáran vitum við að
Helgi tekur á móti henni opnum
örmum.
Elsku amma og tengda-
mamma, okkur langar að kveðja
Jóna María
Hannesdóttir
✝ Jóna Maríafæddist á
Bakka í Ölfusi 21.
apríl 1926. Hún lést
4. júní 2013.
Jóna María var
jarðsungin frá
Hveragerðiskirkju
14. júní 2013.
þig með eftirfarandi
ljóði:
Ég sendi þér kæra
kveðju
nú komin er lífsins
nótt,
þig umvefji blessun og
bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt
hjarta
þá sælt er að vita af
því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Takk fyrir allt og allt. Hvíl í
friði.
Jón Ingi Skúlason,
Inga Þóra Jónsdóttir og
Helga Björg Jónsdóttir.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR PÁLMADÓTTUR,
Bolungarvík.
Pálmi Árni Guðmundsson, Lene Birck Vestergård,
Kristján Jón Guðmundsson, Drífa Gústafsdóttir,
Jónína Elva Guðmundsdóttir,
Bergur Ingi Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda hlýju og vinar-
hug við andlát og útför elskulegrar eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
RAGNHEIÐAR DÓRÓTHEU
ÁRNADÓTTUR,
Geirlandi
við Suðurlandsveg.
Bragi Sigurjónsson,
Árni Brynjar Bragason, Þuríður Ketilsdóttir,
Helga Björk Bragadóttir, Friðrik Örn Egilsson,
Sigurjón Rúnar Bragason, Sigrún Sveinbjörnsdóttir,
Guðrún Hlín Bragadóttir, Narfi Ísak Geirsson
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem heiðruðu
minningu elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
INGU J. GÍSLADÓTTUR,
Vogatungu 5,
Kópavogi.
Þökkum fyrir auðsýnda samúð og vinarhug.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á
Öldrunarlækningadeild B4 fyrir hlýju og fagmennsku.
Guðrún Halldórsdóttir, Baldur Jónsson,
Guðborg Halldórsdóttir,
Andri Már Ólafsson, Birna Friðfinnsdóttir,
Baldur Baldursson, Anna Rún Einarsdóttir,
Kristín Sveiney Baldursdóttir, Hlynur Guðlaugsson
og barnabarnabörn.
Elsku hjartans afi minn. Í
Lindargötustráknum sagðirðu
að ég væri sá vinur sem skildi
þig best og ég get ekki sagt
annað en að þú hafir verið
minn. Það er kannski ekki al-
gengt að fólk tengist með svona
mikinn aldursmun á milli sín en
ég get ekki munað eftir að hafa
verið eitthvað annað en glöð
þegar ég fékk að eyða tíma
með þér. Þú varst alltaf svo
reiðubúinn að gera allt sem í
þínu valdi stóð til að gleðja mig
og aðra og það var eitthvað
sem mér þótti, og þykir enn,
óendanlega vænt um. Það virt-
ist ekki skipta máli hvað við
vorum að gera og gat það verið
allt frá ljóðalestri til þess að
njóta góðrar myndar saman. Þú
hefur kennt mér mikið, sumt
gagnlegra en annað en allt
samt áhugavert. Ég hafði ekk-
ert endilega alltaf áhuga á því
sem þú kynntir fyrir mér, eins
og óperunni og gömlu kúreka-
sögunum, en ég hafði þó alltaf
jafn gaman af því að hlusta á
allar þær sögur sem þú hafðir
að segja af þeim ævintýrum
sem þú lentir í. Þó að þú sért
núna farinn, er eitt sem mun
Albert Jensen
✝ Albert Jensenhúsasmíða-
meistari fæddist í
Reykjavík 27. sept-
ember 1931. Hann
lést á Landspítala
Fossvogi 7. júní
2013.
Útför Alberts fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 19. júní
2013.
sitja eftir að eilífu
og það eru allar
þær yndislegu
minningar sem þú
hefur skilið eftir
fyrir mig og okkur
öll til að njóta.
Minningarnar eru
ófáar og hver ann-
arri skemmtilegri
og ég þakka bara
fyrir að hafa fengið
að eyða þó svona
miklum tíma með þér til að búa
þær allar til. Auðvitað er alltaf
hægt að óska eftir meiri tíma
en það er þó huggun í því að
þér líður vel núna, enda fannst
þér sjálfum vel vera kominn
tími til að þú myndir fá frið.
Þrátt fyrir að söknuður sé eitt-
hvað sem verður alltaf til stað-
ar þá reyni ég að ímynda mér
að þú sért einhversstaðar
hlaupandi um á sterkum fót-
leggjum í grasinu hjá Dalakof-
anum, með sólina skínandi nið-
ur á þig og hlátur sem berst
með vindinum. Svo eru auðvit-
að allir þeir sem þú hefur verið
að bíða eftir að hitta aftur
þarna hjá þér og ég vona bara
að í allri gleðinni sem þú von-
andi finnur núna, að þú hafir
tíma til að líta inn á okkur við
og við. Ég veit að þú horfir
núna niður til okkar og þakkar
fyrir að hafa fengið að fara eft-
ir langa og stranga baráttu sem
þú barðist í með aðdáunar-
verðri jákvæðni og smitandi
brosi á vör. Ég er svo stolt af
öllu sem þú gast áorkað þrátt
fyrir mikinn mótvind á tímum.
Þú ert og munt alltaf vera hetj-
an mín, elsku besti afi.
Hera Björg Jörgensdóttir.