Morgunblaðið - 24.08.2013, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. ÁGÚST 2013
✝ Halldór Krist-inn Helgason
fæddist í Hnífsdal
1. desember 1938.
Hann andaðist á
hjartadeild Land-
spítalans við
Hringbraut í
Reykjavík 12.
ágúst 2013.
Foreldrar hans
voru Helgi Björns-
son, f. 3.3. 1910, d.
16.8. 1987, og Kristjana Jón-
asdóttir, f. 27.5. 1914, d. 25.7.
1975. Systkini Halldórs eru:
Guðmundur Helgason, f. 24.6.
1933, d. 16.8. 2010, kvæntur
Steinunni Margréti Jóhanns-
dóttur, f. 27.1. 1935, Björn
Helgason, f. 25.9. 1935, kvæntur
Maríu Gísladóttur, f. 4.6. 1936,
Jónas Karl Helgason, f. 8.5.
1937, d. 30.10. 1980, kvæntur
Gunnjónu Jóhannesdóttur, f.
21.11. 1934, Jón Hálfdán Helga-
son, f. 10.11. 1947, d. 22.12.
1966, Ólöf Helgadóttir, f. 14.10.
1950, gift Kristjáni Pálssyni, f.
29.11. 1947, Guðrún Helgadótt-
ir, f. 19.9. 1953, gift Cliff Dene-
reaz, f. 26.6. 1951, Reynir
Helgason, f. 26.4. 1955, kvæntur
Monicu Mackintosh, f. 29.1.
1953 og Björk Helgadóttir, f.
20.11. 1959, gift Stíg Arnórs-
1992, og Bárður Bjarki, f. 22.7.
1996. Dóttir Bryndísar og Vals
er Steingerður Aldís, f. 17.2.
2007. 5) Kristján Freyr, f. 23.6.
1975, hann er kvæntur Bryndísi
Stefánsdóttur, f. 4.12. 1975, þau
eiga Stefán Bjart, f. 28.8. 2002,
og Fríðu Katrínu, f. 31.5. 2007.
Halldór ólst upp í Hnífsdal,
fór ungur að sinna ýmsum
störfum, var í sveit í Lambadal
við Dýrafjörð og Vogum við
Ísafjörð, stundaði sjóinn m.a.
hjá föður sínum sem gerði út
bátinn Rán. Hann vann við upp-
setningu ratsjárstöðvar á
Straumnesfjalli fyrir herinn,
vann mikið sem bílstjóri yfir
ævina, t.a.m. við vegagerð við
Mjólkárvirkjun. Þá starfaði
hann lengi í Rækjuverksmiðj-
unni í Hnífsdal, Niðursuðu-
verksmiðjunni á Ísafirði og
Básafelli. Halldór og Stein-
gerður byggðu upp sitt heimili í
Hnífsdal og bjuggu þar allt til
ársins 1990, fluttu þá inn á Ísa-
fjörð. Þegar Halldór var kom-
inn á eftirlaunaaldur lagði hann
ekki árar í bát, heldur gerðist
landformaður hjá útgerðinni
Öngli. Halldór tók þátt í starf-
semi ýmissa félaga og lagði
hönd á plóg í margvíslegu sjálf-
boðastarfi. Má þar helst nefna
Kiwanis-klúbbinn á Ísafirði þar
sem Halldór vann óeigingjarnt
starf í þágu samfélagsins og
eignaðist hann þar marga af
sínum bestu vinum.
Útför Halldórs fer fram frá
Ísafjarðarkirkju í dag, 24. ágúst
2013, kl. 14.
syni, f. 11.8. 1952.
Halldór kvæntist
árið 1965 Stein-
gerði Ingadóttur, f.
10.8. 1939, og eiga
þau fimm upp-
komin börn. Þau
eru: 1) María
Sveinfríður, f. 16.8.
1959, maki hennar
Sigurður Valgeir
Jósefsson, f. 20.4.
1960, þau eiga
Heiðdísi Höllu, f. 28.4. 1985,
maki Hróbjartur Róbertsson, f.
27.2. 1974, barn þeirra er Katr-
ín María Hróbjartsdóttir, f. 2.2.
2011, og Jósef Fannar, f. 31.10.
1989. 2) Birkir Guðjón, f. 18.9.
1961, maki hans er Pia Majbrit
Hansen, f. 27.3. 1961, þau eiga
Sissel Björk, f. 17.10. 1990, Maj
Berglindi, f. 10.11. 1992, og
Kjartan Thor, f. 5.8. 1994. 3)
Karitas Ása, f. 9.11. 1964, hún
er gift Smára Garðarssyni, f.
27.10. 1963, þau eiga Helenu
Dögg, f. 29.4. 1989, sonur Hel-
enu og Jaroslaw Krawczyk er
Garðar Smári Krzysztof Krawc-
zyk, f. 24.9. 2010, og Aron Inga,
f. 17.5. 1993. 4) Bryndís, f. 13.1.
1969, maki hennar er Valur Jó-
hannesson, f. 12.5. 1967, synir
Bryndísar frá fyrra sambandi
eru Halldór Kristinn, f. 12.11.
Elsku pabbi minn. Ég man er
þú barst mig á háhesti. Ég man er
þú komst á vörubílnum með ný-
málað þríhjól á pallinum, fallega
rautt og hvítt með skúffu sem
hægt var að sturta innihaldinu úr.
Ég man heyskapinn. Ég man fjár-
húsin. Ég man berjamó og berja-
hreinsun á svölunum. Ég man
sleggjuna, steininn og harðfiskinn
á bak við hús. Ég man rafmagns-
leysi með olíulampa og prímus. Ég
man snjóhús úr tilhöggnum snjó-
klumpum með þaki úr spýtum og
segldúk. Ég man flugferðina okk-
ar með lítilli flugvél til Reykjavík-
ur og aksturinn heim aftur á glæ-
nýrri Lödunni hans afa. Ég man
útilegurnar. Ég man ferðalögin.
Ég man sunnudagsrúntana. Ég
man eftir öllu hrósinu og stoltinu.
Ég man eftir koníakssnafsinum
eftir langa keyrslu vestur til ykk-
ar. Ég man eftir síðustu stundun-
um okkar saman. Ég man þig
elsku besti pabbi. Og mun aldrei
þér gleyma.
Ó, pabbi minn, hve undursamleg ást þín
var.
Ó, pabbi minn, þú ávallt tókst mitt svar.
Aldrei var neinn svo ástúðlegur eins
og þú.
Ó, pabbi minn, þú ætíð skildir allt.
Liðin er tíð, er leiddir þú mig lítið barn.
Brosandi blítt, þú breyttir sorg í gleði.
Ó, pabbi minn, ég dáði þína léttu lund.
Leikandi kátt, þú lékst þér á þinn hátt.
Ó, pabbi minn, hve undursamleg ást þín
var.
Æskunnar ómar ylja mér í dag.
(Þorsteinn Sveinsson)
Elsku mamma og amma, Guð
gefi þér styrk í sorginni, við erum
hér hjá þér.
Bryndís, Valur, Halldór
Kristinn, Bárður Bjarki og
Steingerður Aldís.
Ekki veit ég hvernig manni er
ætlað að kveðja föður sinn. Mig
tekur það ansi sárt en ætli það séu
ekki ljúfar minningarnar sem er
ætlað að gera það bærilegra. Ég á
vissulega gnótt af þeim. Elsku
pabbi minn var mikil hetja í mín-
um augum. Vestfirskur vinnu-
þjarkur sem kunni ekki annað en
að vinna. Seigla, þrjóska, ósér-
hlífni og eljusemi koma upp í hug-
ann. Hann var maður mikilla
verka og ekki þekkti hann leti. Ég
held að ég megi kallast heppinn að
vera yngsta barnið af fimm. Ör-
verpið. Ég fékk mörg ljúf ár í for-
eldrahúsum og fékk að kynnast
pabba mögulega á annan máta en
eldri systkini mín, pabbi var jú
alltaf að vinna. Þegar maður hugs-
ar um þessa kjarnorkukarla,
dugnaðarforka sem kunnu ekki
annað, þá hugsar maður óneitan-
lega til allra þessara kjarna-
kvenna sem ólu upp fjölskyldurn-
ar og ráku heimilin. Mamma er
ein af þeim. Mér er það sérstak-
lega minnisstætt þegar ég ílengd-
ist í eldhúsinu kvöld eitt á leið út
að skemmta mér, ég átti svo gott
spjall við pabba sem sagði mér svo
margt af sinni æsku. Hluti sem ég
hafði aldrei heyrt og ekki haft vit á
að spyrja um. Gífurlega dýrmæt
stund sem ég geymi hjá mér.
Sömuleiðis er mér ógleymanlegur
langur göngutúr sem við áttum
saman um þorpið okkar Hnífsdal
fyrir nokkrum árum, göngutúr
fullur af æskuminningum pabba
frá þeim slóðum. Eftir að pabbi
veiktist var ég svo heppinn að fá
hann sendan suður til mín með
nokkurra mánaða millibili. Þá var
hann sóttur á flugvöllinn, ekið upp
á Landspítala, þaðan oftast nær á
BSÍ í kótilettur og beint út á flug-
völl aftur. Við áttum ógleymanleg-
ar stundir. Ég er afskaplega þakk-
látur pabba fyrir allan
stuðninginn. Fyrir æskuheimilið í
Hnífsdal. Fyrir mömmu og systk-
ini mín. Fyrir að koma mér til
manns. Fyrir að innræta mér ekki
skoðanir, heldur að hvetja mig til
að mynda mér skoðanir. Fyrir að
vera afi barnanna minna. Fyrir
allt! Eitt af því síðasta sem pabbi
sagði okkur var hversu stoltur
hann væri af börnunum sínum,
tengdabörnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum. Pabbi, ef þú
bara vissir hversu stolt við erum
af þér. Þú ert bestur.
Kristján Freyr.
Elsku afi, nú er víst komið að
kveðjustund.
Þegar ég lít til baka til sam-
verustunda okkar streyma til mín
fallegar minningar um þig sem
ekki er annað hægt en að brosa yf-
ir.
Þú varst alveg svona ekta afi,
svo yndislegur og góður. Alltaf
fann ég fyrir ást og hlýju frá þér
og hvað þú varst stoltur af mér og
því sem ég tók mér fyrir hendur.
Ég sé þig fyrir mér taka hlý-
lega á móti mér þegar við hittumst
með bros á vör og kalla mig Dísina
þína. Ég á svo margar fallegar
minningar um þig geymdar í
hjarta mínu.
Þú varst stoltur afi og stoltið
minnkaði ekki þegar langafabörn-
in tvö komu í heiminn, við erum
svo heppin að hafa átt þig að.
Það er orðið langt síðan veik-
indi þín fyrst byrjuðu og má segja
að með hörku þinni hafir þú náð að
vera hjá okkur í langan tíma og
getum við glaðst yfir því.
Nú í lokin þegar veikindin juk-
ust háðir þú erfiða baráttu og er-
um við fjölskyldan þakklát fyrir að
þú fékkst loks hvíldina.
Ég veit að þú ert kominn á góð-
an stað, væntanlega ertu eins og
mamma sagði; mættur á Valseyr-
ina, þar sem þú vildir helst vera.
Takk fyrir allt, elsku afi.
Þín verður sárt saknað, ég
hlakka til að hitta þig síðar.
Hvíldu í friði.
Heiðdís Halla.
Nú er hann bróðir minn Hall-
dór Helgason fallinn frá eftir erf-
iða baráttu við krabbamein, Haddi
eins og við systkini og foreldrar
kölluðum hann heima, en Hall-
dórs-nafnið var meira notað á full-
orðinsárum. Halldór fæddist í
Hnífsdal 1. desember 1938, hann
andaðist 12. ágúst 2013 á 75. ald-
ursári. Við áttum góða æsku og
samleið fjórir elstu bræðurnir af
níu systkinum í Hnífsdal. Þar var
mjög gott að alast upp í okkar fal-
lega dal, þar sem við lékum okkur
á skíðum og skautum á veturna og
fótbolta og öðrum útileikjum á
sumrin. Haddi var kraftmikill
unglingur og mjög ósérhlífinn í
leik og starfi.
Eftir fermingu og grunnskóla
fluttumst við Guðmundur, eldri
bræðurnir, fljótlega inn á Ísafjörð
en yngri bræðurnir, Jónas og
Haddi, urðu áfram í Hnífsdal.
Haddi bróðir náði sér í góða og
söngelska konu frá Ísafirði, hana
Steingerði Ingadóttur (Diddu), og
byrjuðu þau búskap í Hnífsdal,
um 1966 byggðu þau sér hús í
Hnífsdal, að Heiðarbraut 7. Þar
bjuggu þau ásamt 5 börnum sín-
um. Árið 1990 fluttu þau inn á Ísa-
fjörð og keyptu sér íbúð við Tún-
götu 18 þar í bæ. Haddi hafði alltaf
nóg að gera, hann vann við sjó-
mennsku, sem iðnaðarmaður og
bóndi en faðir okkar var lengi með
kindur og hesta í Hnífsdal sem bú-
drýgindi eins og margir þar á
þeim árum. Haddi og pabbi ráku
þar smá bú saman og bar Haddi
mestan þungann af því.
Haddi var vinmargur maður
enda tók hann mikinn þátt í alls-
konar félagslífi í bænum, þó starf-
aði hann mest fyrir Kíwanis og
gegndi þar mörgum embættum.
Nú seinni árin dvaldi Haddi oft á
Valseyri í Dýrafirði en fyrir mörg-
um árum byggði hann sér þar
sumarhús ásamt tengdasonum og
fjölskyldu. Þangað var gott að
koma til þeirra hjóna, Haddi var
mjög gestrisinn og hafði gaman af
að taka á móti fólki og ósjaldan
bauð hann uppá sitt spesíal eftir
tertur og kaffi en það var hákarl,
harðfiskur og reyktur rauðmagi.
Ég minnist Hadda með þakk-
læti fyrir langa samleið, við vorum
alltaf góðir vinir þótt okkar áhuga-
mál lægju ekki saman. Ég, Maja
og fjölskylda okkar sendum Diddu
og fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur vegna fráfalls góðs
drengs sem Haddi var.
Björn Helgason.
Við Haddi Helga vorum vinir
þrátt fyrir að tugir ára væru á
milli okkar í aldri. Þau Didda og
foreldrar mínir eru vinafólk og
hafa verið í rúma hálfa öld eða svo
og mikill samgangur á milli heim-
ilanna á Heiðarbraut 7 og Skóla-
vegi 3. Við krakkarnir á svipuðum
aldri og foreldrarnir samstíiga í
uppeldi og lífssýn. Já, í litlu þorpi
eins og Hnífsdal er gott að alast
upp, þar sem fólk stendur saman í
gegnum súrt og sætt, lítur eftir
börnum hvert annars og passar
upp á að mannlífið sé fallegt og
heilbrigt. Glæsilegur dalurinn,
tignarleg fjöllin og göfugur sjór-
inn á mikinn þátt í að móta fólk á
svona stað.
Ég var svo heppinn að vera í
uppáhaldi hjá Hadda, hann hefur
eiginlega aldrei kallað mig annað
en „minn kall“. Alveg frá því að ég
var í bleyju og þannig ávörpuðum
við hvor annan alla tíð, sama hvort
liðu nokkrir dagar á milli þess sem
við hittumst, mánuðir eða ár. Og
þessu ávarpi fylgdi stríðnissvipur
beggja og virðing í senn.
Haddi var með kindur um tíma
og auðsótt fyrir mig að fá að stúss-
ast í kringum kallinn og fyrstu
launin mín fékk ég níu eða tíu ára
gamall, 500 krónur fyrir að vera
duglegur kvöld eitt við heyskap-
inn. Man að klukkan var orðin
margt, sennilega komið fram yfir
miðnætti og mamma örugglega
með kíkinn í eldhúsglugganum að
fylgjast með úr fjarska. Hann
glaður með selskapinn og vinnu
mína við að troða í hlöðunni og ég
ánægður með minn hlut. Fyrsta
sumarvinnan mín er í Rækjuverk-
smiðjunni í Hnífsdal, þá 11 ára
gamall, fékk að koma eftir hádegi
og passa uppá að rækjan skilaði
sér í réttu magni inn í vinnslusal-
inn. Haddi er verkstjórinn og
„minn kall“ orðinn formlegur
verkamaður, reynir sem best að
standa í stykkinu, enda má ekki
bregðast vini sínum. „Já, nú er
maður að verða fullorðinn,“ hugs-
aði maður, að fá að brasa með
Hadda í vinnunni. Haddi kunni á
lyftara, stökk uppí vörubílinn og
var allt í öllu bæði í vinnunni og í
Hnífsdal öllum, enda einn af þeim
fáu fjölskyldufeðrum sem unnu í
þorpinu sjálfu. Flestir voru á sjó,
eða störfuðu á Ísafirði. Og í frítím-
anum var hann í björgunarsveit-
inni, kunni á Johnson vélsleðann
og gat skotið úr línubyssunni. Og
vegna þess að stutt var frá vinnu-
stað hans, gat hann verið fyrstur
að bregðast við og koma brunandi
á Land Rover slökkvibílnum ef
svo bar undir. Já, það var hægt að
horfa upp til svona manns, sem
kunni allt það sem mig langaði að
prófa.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
kynnst Hadda Helga og sendi fjöl-
skyldu hans og vinum innilegar
samúðarkveðjur, megi minning
vinar míns lifa um ókomna tíð.
Páll Halldór Halldórsson.
Ég kynntist Hadda stórvini
mínum fyrir ca 13 árum ef minni
mitt er rétt. Fyrstu kynni mín af
Hadda voru þegar hann réðst til
að beita á bát sem ég stjórnaði.
Seinna réðst hann svo sem land-
formaður á Björgu Hauks Ís og sá
þá um að nóg beitning væri í
skúrnum, svo ekki þyrfti að
stoppa vegna lóðaleysis. Haddi
reyndist mér einstaklega vel sem
verkstjóri yfir skúrnum og leyfði
engum að sýna leti enda það orð
ekki til í orðabók Hadda. Vanda-
mál voru ekki að þvælast fyrir
honum heldur var bara gengið í
verkið, sama hvers eðlis það var.
Mér er minnisstætt er ég og fjöl-
skyldan fórum til Spánar í tvær
vikur og reyndi ég að búa í haginn
fyrir Hadda í sambandi við aðföng
og annað, að allt væri nú til staðar.
Ég sagði við Hadda: Þú hringir
bara ef eitthvað er að – en aldrei
hringdi Haddi. Þegar ég kom til
baka og frétti að það hefði bilað
frystigámur og fleira spurði ég
Hadda af hverju hann hefði ekki
hringt svaraði hann að bragði; „Til
hvers átti ég að hringja? Hér var
allt í fínu lagi.“ Er við hjónin feng-
um okkur svo kindur, ásamt Eiríki
vini mínum sem ég missti svo í sjó-
slysi, má segja að Haddi hafi sko
verið mikil himnasending en hann
hjálpaði okkur mikið í kringum
búskapinn og ef ég þurfti að
bregða mér af bæ gat ég alltaf
stólað á Hadda sem íhlaupamann
og verður það seint þakkað. Haddi
sá svo um að hantera sviðin og því-
líkt sem þau voru góð, því hann
var mikill búmaður í sér. Haddi og
Guðmundur Hagalín kynntu mér
svo hvað Kiwanis gengur út á og
vöktu áhuga minn á þeim mann-
bætandi félagsskap sem þetta fé-
lag er en Haddi var alla tíð mikill
og kröftugur Kíwanis-maður. Sem
núverandi Forseti Kiwanis-
klúbbsins Bása á Ísafirði þakka ég
fyrir hönd félagsmanna Halldóri
Helgasyni fyrir allt hans starf fyr-
ir klúbbinn. Þín verður sárt sakn-
að. Síðustu ár hafa verið Hadda
vini mínum nokkuð erfið og fékk
hann hjartaáfall fyrir nokkrum ár-
um en ávallt var stutt í léttleikann
hjá Hadda þó slappur væri. Ég
heimsótti Hadda á sjúkrahúsið
stuttu eftir seinna hjartaáfallið og
þá sagði hann við mig í gaman-
sömum tón: „Ég skil þetta ekki,
Kristján, en nú er ég búinn að fá
gula spjaldið tvisvar, ég hélt að
maður fengi rautt í annað skiptið.“
Þau kynni af þvílíkri gæðasál sem
Haddi var verða dýrmætari nú
þegar þessi gæðasál er farin í
lengra ferðalag og hann eflaust
farinn að finna sér þar eitthvað sér
til dundurs.
Við hjónin viljum að endingu
þakka góða og trausta vináttu og
kveðjum góðan dreng með sárum
trega. Elsku Didda mín og börnin
ykkar, systkini Halldórs og allir er
að þessari fjölskyldu standa, við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð. Megi Guð veita ykkur styrk.
Haddi minn, hvíl í friði.
Kristján Andri Guðjónsson.
Við hjónin viljum minnast Hall-
dórs Kristins Helgasonar með
nokkrum orðum. Nú þegar leiðir
skilur kveðjum við hann með
söknuði og trega en margar ljúfar
minningar lifa í hugskotinu.
Sólin lækkar á lofti, það fer að
bregða birtu, haustvindarnir
leika, og eins og nú um miðjan
ágúst að snjó festir hér á hæstu
fjallstindum, vetur konungur
minnir á sig. Eins er það í lífi
hvers manns, einhvern tíma
haustar að og lífið hverfur. Góður
drengur er nú genginn, sem ljúft
er að minnast og skylt að þakka
liðna tíma og vináttu.
Í nokkurn tíma höfum við
merkt að Haddi gekk ekki heill til
skógar og reið yfir hann hvert
áfallið á fætur öðru, en aldrei
kvartaði hann. „Ekkert sérstakt
er að mér og þetta er allt að koma,
ég hef það bara betra,“ eins og
hann var vanur að segja. Hann
bar vissulega þjáningu sína í hljóði
og af miklu æðruleysi.
Margar samverustundir höfum
við átt í gegnum tíðina, bæði í
Túngötunni og á Valseyri við
Dýrafjörð en þar áttu Haddi og
Didda sínar bestu stundir með
fjölskyldu sinni. Hann var í essinu
sínu þegar hann var þangað kom-
inn og þar hafa margar veislurnar
verið. Haddi var sannur höfðingi
heim að sækja, mikill „veitandi“,
alltaf að hugsa um að nóg væri til
af öllu til að veita gestum sínum.
Honum fannst gaman að gefa í
glas og átti hann forláta koníaks-
skútu sem var þeirrar náttúru að
aldrei varð hún þurrausin. Svo
þegar maður fór frá honum fékk
maður alltaf nesti, harðfisk eða
eitthvert annað góðgæti. Hann
var alltaf að gefa og færa manni
eitthvað.
Haddi var verkfús og verklag-
inn, hann var mikið náttúrubarn,
hafði yndi af skepnum, enda naut
sín vel natni hans og góðvild í um-
gengni og umhirðu um kindur,
hann hefði án efa orðið hinn besti
bóndi.
Hann var virkur félagi í Kiw-
anishreyfingunni, þar starfaði
hann af áhuga, þar fann hann leið
fyrir þjónustustörf sem hann hafði
áhuga á. Hann var sérlega greið-
vikinn og aldrei var hann ánægð-
ari en þegar honum hafði tekist að
verða þeim að liði, sem til hans
hafði leitað.
Við fráfall þessa góða vinar
okkar skulu honum færðar þakkir
fyrir margar ánægjulegar sam-
verustundir. Eftir situr minningin
um góðan dreng, félaga og vin, sú
minning er okkur mikils virði.
Við hjónin á „Hólnum“ sendum
Diddu okkar og fjölskyldunni allri
innilegar samúðarkveðjur.
Ernir Ingason og
Rannveig S. Pálsdóttir.
Halldór Kristinn
Helgason
Söknuðurinn er sár og sorg-
in nístir, þegar ég nú kveð
góða systur og ekki síður góða
vinkonu. Hún Sigrún var hetja
sem aldrei kvartaði. Öllu sínu
veikindastríði tók hún af ótrú-
Sigrún Helgadóttir
✝ Sigrún Helga-dóttir fæddist
á Eyrarbakka 9.
desember 1948.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 14.
ágúst 2013.
Útför Sigrúnar
fór fram frá Há-
teigskirkju 23.
ágúst 2013.
legu æðruleysi.
Hún hugsaði allt-
af fyrst og fremst
um það hvernig öðr-
um liði. Hún vildi
öllum vel og mátti
ekkert aumt sjá án
þess að reyna að
hjálpa á einhvern
hátt.
Ég vil minnast
hennar með þessu
ljóði sem segir svo
margt um leið og ég þakka
henni allt sem hún var mér í
gegnum árin.
Það er svo margt að minnast á
frá morgni æsku ljósum
er vorið hló við barnsins brá
og bjó það skarti af rósum.
Við ættum geta eina nátt
vorn anda látið dreyma,
um dalinn ljúfa’ í austurátt,
þar átti mamma heima.
Þótt löngu séu liðnir hjá
þeir ljúfu, fögru morgnar,
þá lifnar yfir öldungsbrá
er óma raddir fornar.
Hver endurminning er svo hlý
að yljar köldu hjarta
hver saga forn er saga ný
um sólskinsdaga bjarta.
(Einar E. Sæmundsson)
Guð varðveiti þig, elsku Sig-
rún mín.
Þín systir,
Þórunn.