Morgunblaðið - 24.08.2013, Blaðsíða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. ÁGÚST 2013
✝ Anton Guð-mundsson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 29.
júlí 1929. Hann lést
á heimili sínu 10.
ágúst 2013.
Foreldrar hans
voru Árný Magnea
Steinunn Árnadótt-
ir, f. 1901, d. 1960,
og Guðmundur
Eyjólfsson, f. 1900,
d. 1976. Anton var næstyngstur
sex systkina. Þau eru Ólöf
Stella, Sigurður, Árni, Ólafur og
Páll Valdemar Karl. Ólöf Stella
er ein eftirlifandi.
Þriggja mánaða fór Anton í
fóstur til Ólafar ömmu sinnar og
ur hennar með fyrrv. eigin-
manni, Herði Kristjánssyni, eru
Hildur Ruth, Kristín Eva og
Selma. 3) Selma, f. 26. ágúst
1954, gift Halldóri Helgasyni.
Börn þeirra eru Halldór Óskar,
Soffía og Lára Antonía. 4) Guð-
björg, f. 21. október 1956, sam-
býlismaður hennar er Guð-
mundur Óli Guðmundsson.
Börn þeirra eru Úlfhildur Elín,
Matthildur Sunna, Erna, Gunn-
hildur Geira og Tómas Búi.
Anton og Úlfhildur eiga fimm-
tán barnabarnabörn.
Sautján ára fór Anton til
Reykjavíkur og lærði vélvirkjun
hjá Sigurði Sveinbjörnssyni.
Þar kláraði hann nám og vann í
fjölda ára. Anton vann sjálf-
stætt í mörg ár og kom víða
við. Seinna vann hann fyrir Út-
vegsbanka Íslands og Reikni-
stofu bankanna þar sem hann
lauk sínum starfsferli árið 2001.
Útför Antons hefur farið
fram í kyrrþey.
manns hennar, Ant-
oníusar, og var
hann þar til tíu ára
aldurs er hann sneri
aftur í foreldrahús.
Hinn 31. desem-
ber 1950 kvæntist
Anton eftirlifandi
eiginkonu sinni, Úlf-
hildi Ólöfu Úlfars-
dóttur, f. 5. nóv-
ember 1931. Þau
eignuðust fjórar
dætur: 1) Soffía, f. 14. mars
1950, gift Sigursveini Guðjóns-
syni. Börn þeirra eru Gunnar,
Anton, Guðjón, Úlfhildur Ólöf,
Aldís Guðbjörg, Fjölnir Sigur-
geir og Björg Dagbjört. 2) Ólöf
Árný, f. 1. september 1951. Dæt-
Afi minn var með þeim betri, ef
ekki bara sá besti. Hann var ekki
gallalaus, ó nei – það vissu þeir
sem þekktu hann best. Þrátt fyrir
allt var hann besti afi sem hægt
var að hugsa sér.
Þessa dagana hrúgast upp
minningarnar, misskýrar þó en
allt góðar minningar. Reglulega
fór afi með okkur barnabörnin í
leikhús. Það var alltaf kátt á hjalla
í þessum ferðum og sjálfsagt verið
ærið verk að halda hópnum saman
og hljóðum, allir uppfullir af sæl-
gæti og spenntari en góðu hófi
gegndi. Á sunnudögum var farið í
Gróttu, leikið í fjörunni og vitinn
skoðaður, við tíndum sandslípað
grjót og átum söl. Jólaböllin eru
svo auðvitað efni í heila bók.
Þó að hann afi minn hafi verið
duglegur maður, stundum aðeins
of, gaf hann sér líka tíma til að
sitja með mig og segja sögur og
spjalla. Á meðan ég hlustaði á sög-
ur lá ég á gólfinu eða sat í fanginu
á afa sem „nundaði“ á mér tærnar
eða sat með honum við skattholið
þar sem hann sýndi mér myndir
og leyfði mér að trekkja upp
gömlu úrin.
Afi var ekki hrifinn af nýjum
hlutum. Hann átti sína uppáhalds-
úlpu þannig að hann vildi ekki
nýja, það var alveg hægt að bæta
götin; uppáhaldsgallabuxur sem
voru notaðar þar til þráðurinn gaf
eftir – þá voru þær klipptar í stutt-
buxur; og svo sína uppáhaldshúfu
sem var einu sinni rauð en í dag er
einhver annar daufari litur á henni
en alltaf átti þessi húfa sinn stað á
svörtum kollinum.
Það eina sem afi vildi fá nýtt
voru ný börn í fjölskylduna. Hon-
um til einskærrar lukku hefur
ekki verið skortur á þeim og alltaf
ljómaði hann af gleði þegar frétt-
ist af nýjum einstaklingi sem var á
leiðinni.
Afi kenndi okkur að hugsa vel
um hlutina og nýta þá vel. Gera
verkin vel og vandlega svo að ekki
þyrfti að endurtaka þau næsta
dag. Á mínum yngri árum sagði ég
hverjum sem vildi hlusta frá því að
afi minn ynni við að gera við stóru
klukkuna á Útvegsbankanum.
Klukkan var svo stór að það hlaut
að vera full vinna að gera við hana
– hann gat jú gert við hvað sem
var. Frá afa höfum við fengið
verksvit og drifkraft sem þarf til
að við gerum hlutina sjálf, hvort
sem það er að gera við það sem bil-
ar eða skapa eitthvað alveg nýtt.
Afi var algjör listamaður og hver
og einn okkar afkomenda hans
ber eitthvað af þessum listamanni
í blóðinu. Hann lagði hug og hjarta
í sín listaverk og það sést á þeim
langar leiðir, öll eru þau einstök og
öll voru þau gerð og frágengin til
að endast um ókomin ár.
Ég hef alltaf verið stolt af því að
vera barnabarn afa míns þó svo að
stundum hafi þetta stolt falið sig
örstutt á bak við smá hneyksli eða
undrun á uppátækjum karlsins.
Ég er stolt að vera svolítið eins
og hann. Ég ber nafnið hans stolt
og er glöð yfir að hann vissi hvað
það skipti mig miklu.
Það verður tómlegt að heim-
sækja ömmu eina, enginn afi að
faðma fast eða skilja eftir blautan
koss á kinn. Minningar og sögur
fylgja okkur þó alltaf og hjálpa
okkur að muna kraftmikinn svart-
hærðan mann upp á sitt besta, í
gallastuttbuxum og ermalausum
bol, baðaðan sól á pallinum í
Fögruskógum.
Hvíldu í friði elsku afi minn.
Lára Antonía.
Elsku afi minn, nú ert þú kom-
inn á þann stað þar sem við öll
endum. Þar sem enginn fyrirvari
var á brottför þinni yfir í sumar-
landið er erfitt að átta sig á för
þinni úr lífi okkar allra, sem þú
skildir hér eftir.
Þú varst ríkur maður eins og þú
sagðir alltaf sjálfur, ríkur af fjór-
um yndislegum dætrum, sextán
barnabörnum og fimmtán barna-
barnabörnum. Þetta var það dýr-
mætasta sem þú áttir og fengum
við að njóta þess frá þér með koss-
um og umhyggju. Þú varst alltaf
svo hress og skemmtilegur þótt
stundum hafir þú beðið okkur um
að taka upp léttara hjal ef umræð-
urnar voru farnar að halla óþarf-
lega mikið á þig.
Þú kunnir mörg ljóð og kvæði
sem þú þreyttist sjaldan á að fara
með fyrir okkur, og vorum við því
farin að syngja þau með þér eftir
nokkur skipti.
Ég er þakklát fyrir að hafa far-
ið með þér og mömmu í bíltúra á
laugardögum síðustu ár, þótt ég
hafi ekki farið með ykkur alltaf.
Sami rúnturinn var alltaf tekinn;
keyrt niður á Ægisgarð, út á
Granda, skoðuð skipin og útsýnið
frá höfninni og ef það var gott veð-
ur var farið og keyptur ís.
Þú varst mömmu svo þakklátur
að fá að komast í smábíltúr með
henni á hverjum laugardegi, enda
voruð þið bestu vinir.
Ég kveð þig nú elsku afi minn,
og þakka þér fyrir allt sem þú hef-
ur kennt mér í gegnum lífið. Ég er
þakklát og stolt fyrir að hafa átt
þig sem afa, og veit að þú vakir yf-
ir okkur þarna hinum megin.
Ég sakna þín.
Selma.
Anton
Guðmundsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi. Takk fyrir all-
ar þær góðu minningar sem
við eigum um þig. Við mun-
um ávallt varðveita þær í
hjarta okkar.
Við höfum notið þess að
skoða í gegnum myndir
núna síðustu daga af ykkur
ömmu á öllum þeim ferða-
lögum sem þið fóruð. Núna
ertu lagður af stað í þitt
hinsta ferðalag að hitta
bræður þína. Við söknum
þín afi og vitum að þú munt
vaka yfir okkur.
Úlfhildur, Matthildur
og Gunnhildur.
✝ Eyþór Magnús-son fæddist á
Geirastöðum í Hró-
arstungu 9. desem-
ber 1925. Hann lést
á Landakotsspítala
30. júlí 2013.
Faðir Eyþórs var
Magnús Eiríksson,
kennari og bóndi á
Geirastöðum, f. 4.
september 1885, d.
2. september 1962.
Móðir Eyþórs var Margrét Eyj-
ólfsdóttir, húsfreyja, f. 21. janúar
1888, d. 20. júlí 1975. Systkini Ey-
þórs voru Guðrún Magnúsdóttir,
f. 3. ágúst 1918, d. 4. október
1967, Jón Magnússon, f. 15. mars
1920, d. 12. ágúst 2003, og Björg-
vin Magnússon, f. 20. apríl 1922,
d. 17. maí 1996.
Eyþór kvæntist 7. júní 1955
Hjördísi Böðvarsdóttur, f. 1. apríl
1930, d. 2. september 1994. Börn
þeirra eru: 1) Una, f.
23. febrúar 1955,
gift Jóni Sigurðs-
syni, f. 16. nóvem-
ber 1954, og eiga
þau tvær dætur. 2)
Magnús Böðvar, f.
29. júní 1959,
kvæntur Þórhildi
Hansdóttur Jetzek,
f. 14. mars 1971, og
eiga þau sex börn
og stjúpbörn.
Eyþór lauk námi við alþýðu-
skólann á Laugum í Reykjadal
árið 1945. Síðar, eftir að hann
fluttist til Reykjavíkur árið 1946,
stundaði hann nám í trésmíði við
Iðnskólann í Reykjavík fram til
ársins 1950. Hann hóf störf hjá
Lögreglunni í Reykjavík árið
1950 og starfaði þar allan sinn
starfsferil allt til ársins 1986.
Útför Eyþórs fór fram í kyrr-
þey að ósk hins látna.
Mig langar með nokkrum
orðum að minnast tengdaföður
míns, Eyþórs Magnússonar.
Kynni okkar Eyþórs hófust
þegar ég tók að stíga í vænginn
við dóttur hans, Unu, og er mér
það minnisstætt þegar við fyrst
hittumst í anddyrinu á Heið-
argerði 15. Eyþór var að koma
af vakt seint að nóttu til úr lög-
reglunni. Heldur voru kveðj-
urnar snubbóttar en þegar ég
sjálfur eignaðist mínar dætur
átti ég auðvelt með að skilja
hann, enda var þetta upphafið
að langri og góðri vináttu.
Eyþór var í eðli sínu sveita-
maður, fæddur á Geirastöðum í
Hróarstungu, þar sem hann
ólst upp og óx út grasi þangað
til hann flutti á mölina, þá 21
ára gamall. Segja má að hann
hafi upplifað miklar breytingar
á sinni löngu ævi og til marks
um það þá fæðist hann í
sveitabæ sem var með mold-
argólfi og nærðist á kaplamjólk
fyrstu mánuði ævi sinnar.
Á sínum yngri árum tók Ey-
þór mikinn þátt í frjálsum
íþróttum og var hann mikill
keppnismaður og metnaðarfull-
ur enda voru þetta eiginleikar
sem einkenndu Eyþór alla tíð.
Þegar til Reykjavíkur var
komið hóf Eyþór nám í trésmíði
við Iðnskólann en hóf siðar
störf hjá lögreglunni og starfaði
þar mestan hluta starfsævi
sinnar. Í lögreglunni nutu eig-
inleikar Eyþórs sín vel en hann
átti auðvelt með að ná til fólks
og tala það til ef með þurfti.
Eyþór kvæntist Hjördísi
Böðvarsdóttir og bjuggu þau öll
sín hjúskaparár að Heiðargerði
15 í Reykjavík. Húsið byggði
Eyþór að mestu leyti sjálfur og
notaði til þess þann tíma sem
hann var ekki á vöktum í lög-
reglunni. Þar kom í ljós sá
dugnaður og eljusemi sem hann
hafði yfir að búa, enda var hann
ólatur við að aðstoða aðra við
ýmis verkefni og er undirrit-
aður þar engin undantekning.
Heiðargerði var miðstöð stór-
fjölskyldunnar, þar ríkti ætíð
glaðværð og góður andi. Þaðan
á maður margar góðar minn-
ingar, hvort heldur var á jólum,
áramótum eða við hina árlegu
sláturgerð.
Eyþór hafði gaman af ferða-
lögum bæði innan og utan Ís-
lands og eru mér í því sam-
bandi minnisstæðar ferðirnar
sem við fórum með þeim hjón-
um, Eyþóri og Hjördísi, til
Bandaríkjanna. Þar naut Eyþór
sín í sólinni og innan um barna-
börnin.
Það var Eyþóri og fjölskyld-
unni allri mikið áfall þegar
Hjördís lést árið 1994, 64 ára að
aldri. Eyþór stóð eins og klett-
ur við hlið konu sinnar í baráttu
við illvígan sjúkdóm þar til yfir
lauk.
Eftir fráfall Hjördísar ferð-
uðumst við hjónin talsvert með
Eyþóri og eru ferðirnar innan-
lands á æskuslóðir Eyþórs mér
minnisstæðar. Einkum ferðin í
átthaga hans á Héraði og ferðin
að Laugum í Reykjadal þar
sem hann stundaði nám sem
ungur maður.
Síðustu æviár Eyþórs var
heilsu hans tekið að hraka
verulega og undir það síðasta
var hann meira og minna rúm-
fastur. Við slíkar aðstæður eru
lífsgæðin lítil og erfitt að koma
auga á tilganginn með lífinu.
Það má því segja að maður
samgleðjist Eyþóri á vissan
hátt yfir að fá hina eilífu hvíld
en á sama tíma saknar maður
manns sem hefur verið stór
hluti af lífi fjölskyldunnar.
Segja má að hér sé um að ræða
kaflaskipti í lífinu, ein kynslóð
kveður og önnur tekur við.
Blessuð sé minning Eyþórs.
Jón Sigurðsson.
Undanfarna daga hef ég
hugsað mikið um fortíðina og
um tímann sem ég átti með afa
mínum, Eyþóri, eða afa Dodda
eins og hann var kallaður, en
hann lést á Landakotsspítala
30. júlí sl.
Það sem stendur upp úr voru
gönguferðirnar sem við fórum
saman niður í fjöru þar sem ég
safnaði ógrynni af steinum,
skeljum og kuðungum eða þeg-
ar við fórum á höfnina í
Reykjavík þar sem við skoð-
uðum vitann og bátana.
Afi Doddi var mikill sögu-
maður og voru sögurnar ófáar
sem hann sagði mér um æsku
sína í sveitinni, mér þótti það
svo fjarlægt að hann hafði búið
í húsi með moldargólfi og finnst
það í raun enn í dag.
Mínar uppáhaldsminningar
úr æsku eru þegar ég fékk að
gista hjá honum og ömmu
Hjöddu en það var svo gott að
vera hjá þeim. Það var alltaf
grillaður kjúklingur og afi
Doddi var sendur út í búð til að
kaupa franskar kartöflur og
kokteilsósu ásamt lakkrískon-
fekti og Nóa-Síríus-rjómasúkk-
ulaðistöng, síðan fékk ég að
vaka lengi og horfa á sjónvarp-
ið með þeim. Þetta var topp-
urinn á tilverunni hjá lítilli
stelpu.
Það er afa Dodda að þakka
að rósir eru uppáhaldsblómin
mín en í Heiðargerðinu, þar
sem þau amma bjuggu, var
hann með lítið gróðurhús þar
sem hann ræktaði rósirnar sín-
ar og alltaf þegar ég kom í
heimsókn fékk ég að velja mér
nokkrar rósir til að taka með
heim, núna minna rósir mig
alltaf á hann.
Eftir langt og farsælt lífs-
hlaup var afi var orðinn lang-
þreyttur í lokin og finnst mér
gott að hugsa til þess að hann
sé á betri stað núna, enda birt-
ist hann mér í draumi nýlega
þar sem hann sat í herbergi
ásamt ömmu Hjöddu og vin-
konu hennar Lilý og voru þau
orðin ung aftur, hlæjandi og
ánægð eins og ég vona að sé
raunin.
Takk fyrir allar fallegu minn-
ingarnar sem þú hefur gefið
mér, ég mun deila þeim með
börnunum mínum í framtíðinni.
Þín
Hjördís.
Mér var sagt frá því að sem
barn hefði ég ávallt brugðist
ókvæða við ef keyrt var
framhjá Heiðargerði 15 án þess
að stoppa. Þar bjó föðurafi
minn og alnafni, Eyþór Magn-
ússon, ásamt Hjördísi ömmu
minni. Skal engan undra við-
brögð mín því af heimili þeirra
hjóna á ég margar góðar æsku-
minningar. Sérstaklega man ég
eftir að hafa þótt spennandi að
fara með afa í gróðurhúsið sem
hann hélt í garðinum. Þar uxu
rósir sem hann klippti og gaf
okkur barnabörnunum þegar
þær blómstruðu.
Í seinni tíð efldist svo vinátta
okkur. Þrátt fyrir kynslóðabilið
höfðum við heilmargt að tala
um og það var sjaldan langt í
hláturinn. Mest hló hann þegar
grínið var á hans kostnað en
um aðra talaði hann hins vegar
aldrei illa. Það kom bersýnilega
í ljós þegar við ræddum stjórn-
mál en um þau hafði hann ekki
annað að segja en að þarna færi
ábyggilega gott fólk sem gerði
sitt besta.
Af afrekum hans sem ungum
íþróttamanni á Austurlandi og
seinna sem lögregluþjóni í
Reykjavík fara margar fræknar
sögur. Samt gerði hann jafnan
lítið úr þeim þegar þær voru
bornar upp á hann enda með
eindæmum hæverskur. Meiri
áhuga hafði hann á því hvernig
okkur barnabörnunum vegnaði
og vildi allt fyrir okkur gera.
Þessi góðmennska hans, hóg-
værð og hugulsemi verður mér
ávallt til fyrirmyndar.
Fyrir ofangreinda mannkosti
mun ég minnast þín afi og ég
verð ævinlega þakklátur fyrir
vináttu okkar.
Þinn nafni,
Eyþór Magnússon.
Eyþór
Magnússon
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar elskulegs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður
og afa,
EINARS RAGNARSSONAR,
Lágholti 12,
Stykkishólmi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks sjúkrahúss Stykkishólms,
deildar 13G á Hringbraut og líknardeildar Landspítalans í
Kópavogi fyrir góða aðhlynningu og hlýhug.
Rósa Helgadóttir,
Nanna Einarsdóttir,
Ragnar Hinrik Einarsson, Ása Valdís Ásgeirsdóttir,
Hafþór Helgi Einarsson, Guðrún Heiðarsdóttir,
Sólveig Einarsdóttir, Guðmundur Leifur Kristjánsson
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför okkar ástkæra
SVERRIS INGÓLFSSONAR,
löggilts endurskoðanda,
Granaskjóli 7,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólkinu á
Hlíðabæ og deild E-4 á hjúkrunarheimilinu
Grund fyrir frábært starf og yndislega
umönnun.
Ingibjörg Kristjánsdóttir,
Unnur Sverrisdóttir,
Laufey Brynja Sverrisdóttir,
Svava G. Sverrisdóttir, Stefán Þór Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.