Morgunblaðið - 29.05.2014, Blaðsíða 66

66 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. MAÍ 2014
✝ Margrét Kol-finna Guð-
mundsdóttir
(Maddý) fæddist í
Reykjavík 28. nóv-
ember 1941. Hún
lést á Sjúkrahúsa-
húsinu á Akranesi
3. maí 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Guð-
mundur Jóhann-
esson, f. 20. maí
1907, d. 20. september 1973 og
Aðalbjörg Hallmundsdóttir, f.
27. október 1911, d. 28. febrúar
1963. Systkini Maddýar eru 1)
Guðrún Halla Guðmundsdóttir,
f. 5. júlí 1939, maki Árni Stef-
ánsson, látinn, og áttu þau tvö
börn. 2) Vigdís Guðríður Guð-
mundsdóttir, f. 26. ágúst 1940,
maki Gunnar Jensson og eiga
þau þrjú börn. 3) Stefanía Ey-
björg Guðmundsdóttir, f. 9.
nóvember 1943, maki Jón Bald-
vinsson og eiga þau sex börn. 4)
Ragnar Kristinn Guðmundsson,
f. 29. júní 1945, maki Elísabet
Karlsdóttir og eiga þau tvö
börn. 5) Jóhanna Andrea Guð-
mundsdóttir, f. 15. maí 1949,
maki Valur Guðmundsson og
eiga þau fjögur börn. 6) Sigrún
María Guðmundsdóttir, f. 26.
október 1950, maki Sverrir
Gíslason og eiga þau þrjú börn.
Smári Arnarsson, f. 5. maí
1971. Börn þeirra eru a) Karen
Ösp, f. 4. október 1987, maki
hennar er Sigurjón Þórsson, f.
1986 og börn þeirra eru Garðar
Þór, f. 2010 og Brynjar Arnþór,
f. 2013. b) Andri Már, f. 24.
október 1991. c. Rúnar Páll, f.
1. apríl 1995. d) Sigurósk Gréta,
f. 10. mars 1997.
Bernskuár Maddýar voru á
Ránargötu fram til fimm ára
aldurs. Þaðan flytur hún á Bú-
staðarveginn og sautján ára á
Tunguveginn í Reykjavík.
Grunnskólaganga Maddýar var
við Austurbæjarskóla. Á yngri
árum starfaði Maddý við ýmis
verkakvennastörf. Árið 1976
flytja Maddý og Svenni á
Hvammstanga og áttu þau
heima þar upp frá því. Á
Hvammstanga starfaði Maddý
við ýmis verkakvennastörf en
lengst af við Saumastofuna
Drífu og sambýlið Grundartúni
og einnig önnur störf um
skemmri tíma. Maddý hafði
mikið yndi af því að ferðast
bæði innanlands og erlendis.
Síðustu árin dvöldust þau hjón-
in langdvölum á Kanarí yfir
veturna og ferðuðust mikið inn-
anlands á sumrin. Hún var
handlagin og hafði gaman af
sauma- og prjónaskap. Fjöl-
skyldan skipti hana mestu máli
og áttu barnabörnin og barna-
barnabörnin alltaf skjól og hlýj-
an faðm hjá henni.
Útförin fór fram frá
hvammstangakirkju 10. maí
2014, í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
7) Hallmundur
Guðmundsson, f. 5.
apríl 1953, maki
Agnes Björk Magn-
úsdóttir og eiga
þau fjögur börn. Af
fyrra hjónabandi
Guðmundar er
Anna, f. 16. júlí
1932, d. 5. apríl
2003, maki Brynj-
ólfur Þorsteinsson,
látinn, og áttu þau
sex börn. Einnig átti Guð-
mundur Guðrúnu Hjálmdísi, f.
18. maí 1942, og á hún tvö börn.
Eiginmaður Maddýar er
Sveinn Gunnarsson, f. 8. desem-
ber 1940 og giftust þau 8. des-
ember 1962. Börn þeirra eru 1)
Gunnar Sveinsson, fæddur 7.
júní 1968, maki Marín Sig-
urbjörg Karlsdóttir, f. 20. des-
ember 1971. Börn þeirra eru a)
Heiðrún Guðný, f. 8. mars 1990,
b) Sara Eir, f. 25. september
1990. Maki hennar er Birgir
Þór Þorbjörnsson, f. 1992 og
börn þeirra eru Bríet Anja, f.
2010 og Ísar Myrkvi, f. 2012, c)
Kolfinna Rún, f. 26. september
1995, unnusti Jón Marel Magn-
ússon, f. 1994. d) Sveinn Arnar,
f. 2. febrúar 1998. e) Jónína
Arney, f. 16. október 2000. 2)
Nína Björg Sveinssdóttir, f. 25.
september 1969, maki Garðar
Elsku mamma, það er erfitt að
skrifa þessi fátæklegu orð til þín.
Eins og presturinn orðaði það þá
erum við búin að fylgjast að frá
minni vöggu til þinnar grafar.
Margar minningar koma upp í
hugann, fyrst frá Tunguveginum
í barnæskunni þar sem ýmislegt
var brallað af litlum og dugleg-
um puttum. Flutningurinn norð-
ur til að fylgja pabba í sinni
vinnu við sjómennskuna. Fyrstu
mánuðina bjuggum við í Reyk-
holtinu meðan verið var að
byggja framtíðarheimilið á Mela-
veginum. Á unglingsárunum
varst þú ótrúlega þolinmóð við
okkur systkinin og treystir okk-
ur alltaf. Ég veit ekki alveg hvort
við stóðum alltaf undir því
trausti en þú efaðist aldrei. Eftir
að við Marín fluttum alkomin á
Hvammstanga aftur keyptum við
hús í sömu götu og telst mér til
að milli húsanna okkar séu sjötíu
skref. Samgangur hefur því alla
tíð verið mikill milli okkar.
Barnabörnin gátu „flúið“ til
ömmu ef þeim leist ekki á hvað
var í matinn heima og voru þau
farin að fara ein fyrir tveggja ára
aldurinn yfir til ömmu og afa.
Síðasta sumar var Bríet lang-
ömmustelpan farin að fara líka á
eigin vegum og þar sem hún náði
ekki í bjölluna var bara settur
pallur fyrir utan, spes fyrir hana.
Svona varst þú, með opinn og
hlýjan faðm fyrir barnabörnin og
barnabarnabörnin, já og líka fyr-
ir börn og tengdabörn. Ótal
ferðalög höfum við farið í saman
bæði innanlands og erlendis en
efst í minningunni er viku ferða-
lag um Vestfirði árið 2007 og all-
ar systkinaútilegurnar. Þótt þú
hafir ferðast víða þá held ég að
ferðin til Mexíkó hafi verið í
mestu uppáhaldi hjá þér. Þangað
fóruð þið til að halda upp á sex-
tugsafmælið hans pabba og þar
fékkst þú að hjálpa skjaldböku-
ungum fyrsta spölinn til sjávar.
Ef þið voruð ekki erlendis um jól
og áramót þá voruð þið pabbi hjá
okkur Marín. Um síðustu jól
fenguð þið rjúpu í matinn, sem
var ykkar uppáhaldsmatur, og
hafðir þú þá á orði að aldrei hefð-
ir þú fengið hana jafn góða og þá.
Undanfarna vetur dvölduð þið
pabbi á Kanarí yfir veturinn og
eru það ótal Gunnurnar og Jón-
arnir sem við höfum heyrt sögur
af frá Kanarí, en þar kynntist þú
mörgu fólki sem var þér kært því
þú varst félagslynd og hafðir
gaman af því að vera innan um
skemmtilegt fólk.
Síðustu mánuðir voru þér erf-
iðir og lítið gekk að kljást við vá-
gestinn sem að lokum hafði sig-
ur, því miður. Litli bróðir þinn
orti til þín eftirfarandi vísu:
Lífsins blóm nú laust er frá
ljúfum stundum sínum.
Minning vekur bros á brá
í bernskudraumum mínum.
Elsku mamma. Þú varst ein-
stök manneskja, hlý, góð og vild-
ir allt fyrir fjölskylduna þína
gera. Nú ylja ég mér við minn-
ingar um líf okkar saman, minn-
ingar sem munu aldrei fölna.
Takk fyrir allt, elsku mamma
mín. Takk fyrir allt það sem þú
varst mér og mínum.
Þinn sonur,
Gunnar Sveinsson.
Angrið sækir okkur tíðum heim
sem erum fávís börn í þessum heim
við skynjum fátt, en skilja viljum þó
að skaparinn oss eilíft líf til bjó,
að upprisan er öllum sálum vís
og endurfundir vina í paradís.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Þá hefur hún Maddý, kær
mágkona mín, kvatt þetta líf eftir
stutta og snarpa baráttu við
krabbamein. Áður hafði hún háð
nokkrar baráttur en sigrað. Óbil-
andi kraftur og lífsvilji ein-
kenndu hana í þeim baráttum.
Ég, ung stúlka frá Neskaup-
stað, rétt skriðin af unglingsár-
um, kom inn á heimili þeirra
Svenna með Ragga bróður Mad-
dýjar. Vel var tekið á móti mér,
bros og hjartahlýja. Á heimili
þeirra bjuggu þá nokkur yngri
systkin Maddýjar en þau höfðu
tekið við heimilinu nokkru eftir
að móðir Maddýjar lést langt um
aldur fram. Þar kom vel í ljós
hversu þau, þá ung hjón, voru
samtaka. Veturinn sem við
Raggi bjuggum í Reykjavík var
farið á Tunguveginn með þvott
og spjallað meðan vélin vann.
Eftir að skóla lauk fluttum við til
Neskaupstaðar og minnkaði þá
samgangur en síminn var aldrei
langt undan. Árið 1971 komu þau
hjón ásamt tengdaföður mínum
austur og þá var mikið gaman
hjá okkur. Nokkru síðar komu
þau með börnin sín og var þá
stoppið lengra, enda gaman hjá
litlu frændsystkinunum. Þau
fluttu síðar á Hvammstanga, var
þá komið þar við á leið í borgina.
Þá fengum við þekktu Maddýjar
kleinur. Eftir að við fluttum til
Reykjavíkur jókst samgangur
mikið. Maddý og Svenni komu
alltaf til okkar í ferðum þeirra til
borgarinnar. Maddý var með
létta lund en jafnframt ákveðnar
skoðanir, það líkaði mér vel. Á
sumrin voru Maddý og Svenni
dugleg að ferðast um Ísland og
nutu þau íslenskrar náttúru og
að hitta fólk. Maddý og Sigrún
systir hennar komu á árlegum
útilegum stórfjölskyldunnar sem
eru nefndar Ættingjar og fylgi-
fiskar. Þar mættust systkinin og
afkomendur sem sáu sér fært að
mæta. Þetta eru einstaklega
skemmtilegar helgar. Maddý
gekk alltaf um með frægu klein-
urnar sínar í skál og hópuðust þá
börnin í kringum hana enda átti
hún mikla vináttu í þeim. Við
munum halda þessu áfram og
jafnframt heiðra minningu Mad-
dýjar með því að hittast og gleðj-
ast, það hefði hún viljað. Á vet-
urna dvöldu þau langdvölum á
Kanarí eftir að þau fóru í langa
fríið, eins og Maddý orðaði eft-
irlaunaaldurinn svo skemmti-
lega. Í hitanum leið þeim vel og
eignuðust þau marga trygga vini
þar. Fastur liður hvern dag var
að fara í minigolf. Einn veturinn
heimsóttum við hjónin þau þang-
að og auðvitað vorum við tekin
með í golfið. Þar hafði Svenni yf-
irleitt vinninginn, Maddý í örðu
sæti, Raggi í því þriðja en auðvit-
að rak ég lestina.
Ég vil trúa því að nú dvelji
hún Maddý mín í Sumarlandinu
þar sem alltaf er hlýtt og engin
veikindi.
Elsku Svenni minn, Gunni,
Nína og fjölskyldur, ég sendi
ykkur mínar dýpstu samúðar-
kveðjur, megi minningar um eig-
inkonu, móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu veita ykkur
styrk í sorginni.
Elísabet Karlsdóttir (Ebbý).
Vorið var komið. Á meðan
dagarnir lengdust og birtan
jókst dró úr þreki systur minnar
í baráttunni við illvígan sjúkdóm-
inn. Að lokum hafði hann betur.
Stríðið var orðið langt. Meinið
greindist fyrir nokkrum árum.
Hún fór aftur og aftur í stórar
skurðaðgerðir, náði góðum bata
á milli og naut lífsins. Hún barð-
ist af hörku og kvartaði aldrei.
Hún var þriðja í hópi átta
systkina sem fæddust á fjórtán
árum. Sex systur og tveir bræð-
ur. Hjá þessari stóru fjölskyldu
var oft mikið um að vera, systk-
inin stundum misjafnlega sátt
innbyrðis, það var tuskast og
ærslast. Pabbi var löngum á sjó,
mamma fæddi og klæddi. Í minn-
ingunni er Maddý eitt af hljóðlát-
ari börnunum í þessum oft svo
háværa hópi. Öll komumst við til
manns, hún er fyrst til að falla
frá. Var það ættarfylgja eða mat-
urinn hennar mömmu sem sem
olli því að við höfum öll verið
fremur hraust til þessa, hver
veit? Hún var ung þegar hún
kynntist mannsefninu sínu,
Sveini Gunnarssyni. Þau giftust
og stofnuðu heimili í Garðabæ.
Eftir að móðir okkar dó tóku þau
að sér heimili föður okkar. Það
var mikil áskorun fyrir ungar
manneskjur. Yngstu systkinin
áttu hjá þeim skjól þar til þau
flugu úr hreiðrinu.
Ungu hjónunum fæddust son-
ur og dóttir með skömmu milli-
bili, Gunnar og Nína. Svenni
stundaði lengi sjó fyrir norðan og
á endanum flutti fjölskyldan á
Hvammstanga og reisti sér þar
hús. Þau voru samhent og sam-
stiga í lífinu. Voru dugleg að
ferðast, fóru vítt um landið og
eru árlegar systkinaútilegurnar
minnisstæðar. Hin síðari ár voru
þau oft langdvölum á Kanaríeyj-
um. Hlýtt loftslagið þar hjálpaði
þeim að takast á við þverrandi
heilsufar. Þau Svenni voru vin-
mörg og það var gott að vera
gestur í notalega húsinu þeirra
fyrir norðan.
Bóndi minn sagði einhverju
sinni „Maddý er best“ og átti þá
við systkinahópinn. Hann var
mannþekkjari og vissi hvað hann
söng. Hún hafði þjála lund, fór
ekki fram með neinum látum, var
föst fyrir ef á þurfti að halda og
lét ekki vaða yfir sig. Hennar er
sárt saknað af mörgum og ég
óska systur minni góðrar heim-
komu í faðm eilífðarinnar. Þar
bíða vinir í varpa sem von er á
gesti.
Svenna, Gunnari, Nínu og fjöl-
skyldum þeirra sendi ég dýpstu
samúðarkveðjur. Tíminn læknar
ekki sárin en hann hjálpar okkur
að takast á við sorgina og sefar
söknuðinn.
Guðrún Halla
Guðmundsdóttir.
Margrét Kolfinna
Guðmundsdóttir
„Rær hann og kveður,
blítt veit á veður,
þegar hann gefur,
þá rær hann og kveð-
ur“
Árabátur í
fjarska líður um í lygnum sjón-
um, í bátnum er hraustlegur og
sterkbyggður maður sem hend-
ir út neti í rólegheitunum.
Hann sest niður hugsi og nýtur
þess að vera úti í náttúrunni. Á
Áskell Jónsson
✝ Áskell Jónssonfæddist 4. júlí
1924. Hann lést 18.
maí 2014. Útför Ás-
kels Jónssonar fór
fram 28. maí 2014.
meðan bíða í fjör-
unni nokkrir
krakkar sem fylgj-
ast spenntir með.
Ætli hann fiski í
dag?
Þetta er ein af
mörgum minning-
um sem ég á um
hann afa Kela.
Okkur krökkunum
þótt svo gaman að
fá að skoða fiskana
og ef rauðmagi slæddist í netið
þá fengum við að selja hann.
Ekki þótti okkur það slæmt.
Með hlýhug hugsa ég um þenn-
an yndislega afa sem nú er fall-
inn frá.
Það var ekki mikill ólgusjór í
kringum hann. Ef svo var þá
náði hann með sinni einstöku
lagni að slétta úr honum og
gera gott úr. Mér þótt gott að
vera í kringum hann, kannski
því hann var ekki svo ólíkur
mér. Hann sagði okkur krökk-
unum sögur, við tíndum egg
saman á Akrafjalli og ekki má
gleyma ævintýralegum strand-
ferðunum sem ég fór með þeim
ömmu og afa. Já, að gefa sér
tíma með ungviðinu er eitthvað
sem skilar sér og þegar ég lít
til baka var afi ansi góður í því.
Þær minningar eru dýrmætar
og þegar lífshlaupið er skoðað
eru það stundirnar sem við
njótum saman með okkar nán-
ustu sem standa upp úr.
Afi hugsaði vel um aðra, setti
sig ekki í fyrsta sæti heldur
hugaði að öðrum. Hann var
góður karlinn og vildi öllum vel.
Hann var vinnusamur og dug-
legur en það mátti berlega sjá á
sterklegum höndum hans. Það
verður þó ekki af honum tekið
að rólegur var hann. Hann var
hlýr og góður maður sem hafði
einstaklega góða nærveru.
Nú liggur árabáturinn í fjör-
unni, lúinn og þreyttur, búinn
að skila sínu. Sjórinn er sléttur
og við hin sem eftir lifum horf-
um fram á við og yljum okkur
með minningum um góðan
mann.
Hvíldu í friði, elsku afi.
Dagur Þórisson.
Nú er komið að kveðjustund
og minnist ég Kela með miklum
hlýhug. Ég var svo heppin að
kynnast þeim hjónum Dísu og
Kela þegar ég fór að vera með
Degi, barnabarni þeirra, fyrir
tæpum 20 árum. Það hefur allt-
af verið gott að heimsækja
þetta yndislega fólk og á ég
sérlega góðar minningar frá
Stekkjarholtinu.
Keli var rólegur og lét ekki
mikið á sér bera. Hann var þó
alltaf til í að spjalla þegar við
hittumst og spurði hann oftar
en ekki hvort það væri ekki
eitthvað skemmtilegt að frétta.
Það var alltaf svo gott að vera í
kringum hann, enda einstak-
lega ljúfur og góður maður.
Árin hafa liðið hratt og minn-
ingarnar um þennan ljúfa mann
mun ég geyma vel. Ég og
strákarnir mínir vorum heppin
að fá að kynnast honum. Hvíldu
í friði, elsku Keli.
Hjördís Dögg Grím-
arsdóttir.
Ég ösla skaflana og snjóinn
upp fyrir mitti á leið minni af
Brekkubrautinni upp á Heið-
arbraut, sex ára gamall. Ég var
að fara til Áskels Jónssonar og
fjölskyldu hans, til að horfa á
Kanasjónvarpið; Bonanza var
nefnilega í gangi. Áskell og fjöl-
skylda hans höfðu búið á
Brekkubraut 8, beint á móti nr.
11 þar sem við bjuggum. Var
mikill vinskapur milli þessara
heimila og ekki síst milli mín og
Jóns Áskelssonar, sonar Kela,
eins og hann var jafnan kall-
aður. Sá vinskapur sem mynd-
aðist á Brekkubrautinni varði
alla tíð og slokknaði aldrei. Allt
frá því að við Jóndi brunuðum
Vesturgötuhringinn á þríhjól-
unum hefur fjölskylda Áskels
Jónssonar aldrei verið langt
undan.
Áskell kom hingað á Akranes
sem ungur maður á vertíð, en
fluttist síðan alfarið hingað með
konu sinni, eins og svo margir
aðrir Strandamenn á uppgangs-
tímum Akraness á 6. áratugn-
um. Hann vann víða eftir að
hann kom hingað, en lengst af í
Sementsverksmiðju ríkisins,
eða þar til hann lét af störfum
og fór á eftirlaun. Eftir að hafa
búið á Heiðarbraut 31 í ein þrjú
ár flutti hann á Stekkjarholt 5
og bjó þar í ein 40 ár er hann
flutti á Þjóðbraut 1, en þar bjó
hann alla tíð síðan eða þar til
hann lést.
Áskell var einn af þessum
hvunndagshetjum síns sam-
tíma, fæddur 24. júlí 1924 og
átti því um tvo mánuði í nírætt.
Hann var alla tíð jafnaðarmað-
ur, samvinnumaður, en fyrst og
fremst raunhyggjumaður. Það
fann ég best eftir að hann var
hættur að vinna, en þá kom
hann oft til okkar á Spjallið, en
það var vettvangur nokkurra
ungra manna á öllum aldri sem
létu til sín taka samtíðarmál,
hversdagsleikann og pólitík.
Hann hafði ekki hátt né var
með gjallanda. Því urðum við
hinir að hlusta þegar að Keli
talaði. Sannaðist þá sem oft
fyrr, að þeir sem tala mest og
hæst eru ekki endilega þeir
sem segja mest.
Keli hafði mikið og gott
verkvit og bjargaði sér ávallt
sjálfur með viðhald og breyt-
ingar á eignum sínum meðan
heilsan leyfði. Hann var all-
mörg vor við grásleppuveiðar
og notaði gamla lagið; réri bát
sínum og dró net með handafli.
Ég á mikinn og góðan minn-
ingasjóð frá liðinni tíð með Ás-
keli og fjölskyldu hans. Þar sá
ég hve vænt honum þótti um
börn sín og barnabörn. Hann
bar aldrei raunir sínar utan á
sér, en er Áskell Jónsson missti
dótturson sinn í hræðilegu bíl-
slysi var engu leynt og stór tár
mynduðust, sem sagði svo mik-
ið um þennan aldna höfðingja.
Reyndar áttaði ég mig ekki á
hve hann og fjölskylda hans
voru mér kær; fjölskylda sem
hafði bara búið beint á móti er
ég var undir sjö ára aldri, fyrr
en ég frétti andlát hans. En eft-
irsjá eftir að hafa ekki heimsótt
Kela og Dísu í gær – í fyrradag
– eða fyrir viku – var mitt sam-
viskubit. Ég ætlaði alltaf á
morgun, en sá dagur kom of
seint og mun ekki koma.
Um leið og ég votta Dísu,
Sigrúnu, Jónda, Nönnu Þóru,
og fjölskyldu þeirra samúð okk-
ar Ingibjargar við þessi erfiðu
tímamót, bið ég alla í framtíð-
inni að njóta dagsins í dag. Á
morgun gæti það verið of seint.
Kristján Heiðar
og fjölskylda.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, systir,
amma og langamma,
GUÐBJÖRG ÞORSTEINSDÓTTIR,
Borgarfirði eystri, Akureyri, Kópavogi,
síðast til heimilis á Lindargötu 57,
Reykjavík,
lést föstudaginn 23. maí.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju
mánudaginn 2. júní kl. 13.00.
Halldóra Kristín Gunnarsdóttir, Bjartmar Sveinbjörnsson,
Steingrímur Gunnarsson,
Gunnar Halldór Gunnarsson, Svava Pétursdóttir,
systkini, barnabörn og barnabarnabörn.