Morgunblaðið - 29.05.2014, Blaðsíða 67

MINNINGAR 67
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. MAÍ 2014
✝ Rafn Ingvars-son fæddist á
Eskifirði 5.3. 1935.
Hann lést á Dval-
arheimili aldraðra,
Hulduhlíð, Eski-
firði 19. maí 2014.
Foreldrar hans
voru hjónin Sig-
urjóna Jóhanna
Júlíusdóttir, f. að
Hofi í Hjaltadal,
Skagafirði, 22.12.
1912, d. á Eskifirði 20.1. 2009,
húsmóðir og verkakona á Ak-
ureyri, Dalvík og Eskifirði og
Ingvar Guðmundur Jónasson, f.
á Eskifirði, 27.9. 1909, d. á Ak-
ureyri, 22.5. 1985, sjómaður og
verkamaður á Akureyri, Dalvík
og Eskifirði.
Rafn var þriðji í röðinni af
níu systkinum. Hin eru: 1) Sig-
urjón Guðni, f. 20.4. 1931. 2)
skólanámi. Hann fór fljótlega
eftir fermingu til sjós sem há-
seti, en síðar sem vélstjóri á
ýmsum fiskibátum eftir að hafa
um tvítugt tekið vélstjórapróf á
minna mótoristanámskeiði
Fiskifélagsins sem þá var haldið
á Seyðisfirði. Hann hætti að
mestu til sjós um þrítugt og hóf
að vinna við húsasmíðar á Eski-
firði, en fór þó nokkrum sinnum
á sjó eftir það sem afleysinga-
vélstjóri í lengri eða skemmri
tíma. Hann tók sveinspróf í
húsasmíði 1974 og fékk réttindi
sem húsasmíðameistari 1977.
Hann vann síðan við innrétt-
ingar og húsasmíðar á Eski-
firði, bæði hjá sínum fyrrver-
andi meistara og sem
sjálfstæður, allt þar til hann
varð 67 ára. Rafn fluttist á
Dvalarheimili aldraðra, Huldu-
hlíð á Eskifirði, um mitt ár
2013, þar sem hann lést.
Útförin fer fram frá
Eskifjarðarkirkju í dag, 29. maí
2014, og hefst athöfnin kl. 11.
Margrét Aðalbjörg,
f. 3.11. 1932, maki
Blængur Grímsson,
látinn. 3) Eygló, f.
11.9. 1937, d. 7.7.
1940. 4) Eymar
Yngvi, f. 20.7.
1941. Maki Guðrún
Sigríður Gísladótt-
ir. 5) Eygló Halla,
f. 22.7. 1943. Maki
Guðmundur Guð-
mundsson. 6) Kol-
brún Ásta, f. 24.8. 1949, maki
Rögnvaldur Reynisson. 7) Páll
Geir, f. 13.2. 1951. 8) Ómar
Grétar, f. 13.2. 1954, maki
Steinunn Jónasdóttir.
Rafn var ógiftur og barns-
laus.
Rafn ólst upp í foreldra-
húsum á Eskifirði og gekk þar í
Barna- og unglingaskólann, en
ekki varð af framhalds-
Hjartkær bróðir okkar er nú
skyndilega látinn. Það kom
nokkuð óvænt þótt hann væri
kominn undir áttrætt og líkam-
inn orðinn alllélegur eftir löng
veikindi. En samt var þetta ekki
alveg í nánd að okkur fannst –
allir óviðbúnir andlátsfréttinni er
hún barst eins og þruma úr heið-
skíru lofti – þótt öllu lífi fylgi
hinn óhjákvæmilegi dauði – en
samt einhvern tímann í órafjar-
lægð, að manni finnst.
Við litum einhvern veginn allt-
af á Rabba bróður sem sjómann
þó að hann hafi starfað lengstan
hluta starfsævinnar í landi sem
húsasmiður eða í um 37 ár, en
ekki nema í um 15 ár samfleytt á
sjó. Sjómennskan var nefnilega
aðalstarf karla í föðurættinni
fyrr á árum. Pabbi, bræður hans
og flestir synir þeirra voru sjó-
menn. Rabbi varð engin undan-
tekning frá þessari hefð. Hann
var aðeins 14 ára gamall þegar
hann fór fyrst á sjóinn sem há-
seti á Gullfaxa frá Neskaupstað
og var síðan á ýmsum bátum
fram til tvítugs er hann fór á
mótoristanámskeiðið á Seyðis-
firði. Eftir það var hann vélstjóri
á Björgu og Seley frá Eskifirði,
sem hann var lengst á samfleytt,
en einnig um tíma á Snæfugli frá
Reyðarfirði.
Það ríkti einhver ævintýra-
ljómi yfir sjómennskunni á þess-
um árum þegar síldarævintýrið
stóð sem hæst og stýrði nánast
öllu lífi fólks í sjávarbæjum og
þorpum landsins. Bátar að koma
inn drekkhlaðnir af síld og vekj-
arar síldarplananna hlupu um
þorpin og vöktu síldarsöltunar-
fólkið. Þá var oft handagangur í
öskjunni. Stillt var á bátabylgj-
una í útvarpinu og fylgst með
hvernig gekk á miðunum. Strák-
arnir áttu sína uppáhaldsbáta og
vonuðu að þeirra bátur yrði nú
aflahæsti báturinn á vertíðinni.
Og sjóararnir voru hetjurnar –
þeir áttu sviðið þegar þeir komu í
land. Við yngri bræðurnir litum
upp til þeirra eldri og öfunduðum
þá af því að fá að vera á sjónum,
en við fengum í mesta lagi að
velta tómum tunnum á síldar-
plönunum.
Þetta voru skemmtileg ár og
lifa sterkt í minningunum og er
Rabbi órjúfanlegur hluti af þeim.
Rabbi var þó ekki allra og oft á
tíðum þungur í lund dagsdag-
lega, en gat svo verið hrókur alls
fagnaðar þegar svo bar undir.
Stundum fannst manni hann
ekkert vilja með mann hafa – en
það var bara á yfirborðinu, innst
inni bar hann hag bæði foreldr-
anna og okkar systkinanna fyrir
brjósti á sinn hátt og reyndist
alltaf traustur og góður þegar á
reyndi. Systkinabörnin hændust
að honum og var hann þeim
ávallt góður og fús til að hlusta á
og tala við þau.
Rabbi var hagur bæði á tré og
járn og reyndist smiður góður.
Hann tók sér ársfrí frá sjónum
1964 til að klára húsið okkar,
Sunnuhlíð, sem pabbi hóf að
byggja nokkrum árum áður.
Fjölskyldan gat því flutt inn rétt
fyrir jólin sama ár. Eftir það
byrjaði Rabbi að vinna hjá Geir
Hólm, húsasmíðameistara, fór á
samning og tók sveinspróf og
varð húsasmíðameistari 1977.
Hann vann síðan við þá iðn það
sem eftir var starfsævinnar og
virtust smíðarnar eiga vel við
Rabba.
Við minnumst bróður okkar
með hlýhug og virðingu og von-
um að hann njóti lífsins í nýjum
vistarverum. Guð blessi minn-
ingu hans. Hinsta kveðja. Fyrir
hönd systkinanna,
Ómar Grétar.
Rafn Ingvarsson
Þegar ég sest niður til að
minnast tengdamömmu þá rifj-
ast upp svo ótal minningar.
Þessi hægláta kona sem alltaf
bauð mig velkominn hvenær
sem ég kom til þeirra hjóna.
Ég man fyrst þegar ég kom
heim til þeirra Eddu og Sigga
að hún var alltaf á fullu og ef
við settumst niður fyrir framan
sjónvarpið var hún á þönum að
bjóða öllum kaffi eða annað.
Hún frétti t.d. einu sinni af
fjölskyldu sem var svo illa
stödd að enginn matur var til,
hún dreif sig út í búð keypti inn
og lét að sjálfsögðu fylgja hell-
ing af eggjum með.
Hún var með eindæmum
hjálpsöm og það var ósjaldan
að hún hjálpaði mér að kaupa
bæði jóla- og afmælisgjafir
handa minni konu.
Smátt og smátt urðum við öll
háð henni því ef okkur vantaði
eitthvað, hvort sem það var að
passa krakkana, sækja þau og
jafnvel taka alla í mat fyrir-
varalaust, þá var ekkert sjálf-
sagðara og ekki má gleyma öll-
um fatnaðinum sem hún kom
með og gaf börnunum okkar og
það var í stærri kantinum.
Ég met mikils að hafa fengið
að kynnast þessar sómakonu og
efast um að ég eigi eftir að
kynnast annarri, líkri henni á
ævinni.
Sagt er að tengdamamma sé
alltaf að röfla í tengdasonum
sínum en þessi gerði það aldrei
og var haft á orði við hana í
Edda Hólmfríður
Lúðvíksdóttir
✝ Edda Hólm-fríður Lúðvíks-
dóttir fæddist í
Reykjavík 29. mars
1941. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut 17. maí
2014.
Útför Eddu fór
fram frá Keflavík-
urkirkju 27. maí
2014.
vinnunni hvort
þessi Annel væri
líka sonur hennar
því þegar hún tal-
aði um mig var það
„Annel minn“.
Ég minnist
hennar með hlýhug
og á eftir að sakna
hennar sárt því í
raun var hún ein
að mínum bestu
vinum og hún
kunni að vera tengdamamma.
Ég vona að Guð eigi eftir að
styrkja fjölskyldu okkar og
vini.
Annel Borgar Þorsteinsson.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Það er skrýtið að Edda skuli
ekki vera hér lengur hjá okkur.
Það er samt staðreynd að hún
er farin. Okkur langar til að
þakka henni fyrir allt og allt.
Orð segja hins vegar svo lítið.
Góði Guð, biðjum við þig að
opna faðm þinn fyrir elskulegri
Eddu okkar og taka vel á móti
henni.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Elsku Siggi, Guðrún og An-
nel, Hrafnhildur og Halli,
Siggi, barnabörn og barna-
barnabörn, Guð styrki ykkur í
sorg ykkar. Verði elsku Edda
kært kvödd og megi hún hvíla í
friði. Þinn bróðir
Þórir og Anna.
Við elsku amma áttum marg-
ar góðar minningar saman. Til
dæmis á sumrin fórum við sam-
an í sumarbústaðinn í Þrast-
arskóginum og gerðum margt,
fórum í berjamó, spiluðum
(Eddu-spilið, Ólsen Ólsen…),
borðuðum besta hafragrautinn
hennar ömmu á veröndinni
undir sólinni. Amma var vön að
vakna á undan öllum og gera
hafragrautinn handa okkur.
Hún var oft með keppni í bú-
staðnum hver vær stilltastur og
snyrtilegastur og hver væri
fyrstur að sofna og sá sem
vann oftast íkeppninni fékk að
velja fyrstur af verðlaununum.
Ég man varla eftir því að
amma væri ekki að þrífa eða
elda. Það var alltaf besti mat-
urinn hjá ömmu.
Ef ég ætti að lýsa ömmu þá
var hún mesta pæjan. Amma
vissi alltaf hvað við vildum, föt,
skó, skartgripi. Við eigum líka
mjög margar minningar frá
Miðgarði 9, til dæmis að fara út
á lóð og tína fífla fyrir hana og
gefa henni og þegar maður var
búinn að gefa henni fíflana, þá
fór hún að ná í sápu til að þrífa
fíflamjólkina af höndunum. Mér
fannst alltaf gaman að hjálpa
ömmu að þrífa, til dæmis að
vaska upp, þurrka af og ryk-
suga með litlu handryksugunni.
Lovísa Lóa Annelsdóttir.
Þegar ég var lítill fór ég oft
til ömmu minnar og afa. Ég
sagði aldrei að fara bara til
ömmu eða bara til afa. Það var
alltaf amma og afi. Ég man
margoft eftir því þegar ég var
með systrum mínum að spila.
Stundum fórum við í Eddu-spil-
ið en hún amma hét það og var
spilið nefnt eftir henni, okkur
fannst það skemmtilegt.
Ég minnist þess þegar ég
var yngri, þá fórum við einu
sinni til þeirra á afmælisdaginn
okkar, amma var búin að baka
einhverja mjög góða köku. Afi
sagði okkur að fara í skóna og
fara fyrir framan dyrnar að bíl-
skúrnum. Þegar hann var bú-
inn að opna sáum við hjól. Við
vorum búin að óska eftir stærri
hjólum og þau gáfu okkur í af-
mælisgjöf. Ég man mjög vel
hvað hún var snyrtileg, góð-
hjörtuð, skemmtileg og vissi
alltaf hvað við vildum. Það er
sárt að kveðja hana en hún er á
betri stað. Hún var besta amma
í heimi og hún mun vera alltaf í
hjartanu mínu og allra í fjöl-
skyldunni.
Sigursteinn Annel
Annelsson.
Elsku Edda amma, ég mun
ávallt elska þig og þér mun ég
aldrei gleyma. Ást mín til þín
er endalaus, enda geymi ég
fullt af minningum um þig. Að
hafa þekkt þig er dásamlegt, en
að hafa misst þig, yfir því er ég
svekkt. Við spiluðum oft t.d.
Eddu-spilið, fórum til Flórída
saman, sumarbústaðinn og töl-
uðum um lífið og tilveruna og
þú reyndir að gera allt sem ég
bað þig um. Á þessum tímum,
þá var gaman. Það verður erfitt
að lifa án þín, ó elsku amma
mín. Ég man þegar ég var lítil,
ég var alltaf hjá þér og þú
varst alltaf til í að gera allt með
mér. Við töluðum og hlógum
saman, já við skemmtum okkur
vel, en núna ert þú farin, farin
frá mér. En þótt þú sért farin
þá mun ég aldrei gleyma þér og
ég veit að þú munt aldrei
gleyma mér. Ég veit þú munt
vera hjá mér allt mitt líf og
vaka yfir mér dag og nótt. Þú
ert ljósið í lífi mínu og lýsir upp
mitt líf eins og lítill vernd-
arengill. En þegar þú ert farin,
þá öllum líður illa. En þegar ég
veit að þér líður vel, þá líður
mér vel. Ég elska þig amma og
sakna þín svo mikið. Ég er feg-
in að hafa getað kvatt þig á
spítalanum, ég veit þú heyrðir í
mér og gerir enn. Elsku amma,
ég mun ávallt elska þig og þér
mun ég aldrei gleyma. Þitt
barnabarn og nafna,
Huldís Edda Annelsdóttir.
Nú þegar amma
hefur kvatt þennan
heim koma margar
góðar minningar
fram í hugann.
Amma var alltaf
orkumikil, lífsglöð og dugleg.
Hún fór í sund í Laugardals-
lauginni nánast upp á hvern dag
þangað til fyrir um ári, þegar
heilsu hennar hrakaði. Amma
valdi ávallt að nota útiklefann og
gerði æfingar þar langt fram
eftir aldri. Hún var mjög fé-
lagslynd og skemmti sér ein-
staklega vel þegar hún spilaði
bridge með vinum sínum. Þegar
við systurnar vorum yngri spil-
aði hún oft við okkur og þótti
það ekki síður skemmtilegt en
okkur. Við fórum í ansi margar
sundferðir með ömmu og það
var gaman fylgjast með því þeg-
ar hún heimsótti þetta „annað
heimili sitt“ en þar heilsaði hún
öðrum hverjum manni. Amma
hafði virkilega gaman af allri
útivist, hún var mikið á skíðum
þegar hún var yngri og var alltaf
dugleg að stunda göngur og
njóta náttúrunnar. Húsið hennar
ömmu var samkomustaður fjöl-
skyldunnar, þar var ávallt nota-
legt að vera og þar áttum við
margar skemmtilegar stundir
saman. Amma naut þess að vera
í kringum fjölskylduna og vera
umkringd barna- og barna-
barnabörnum sínum.
Við eigum margar fleiri minn-
ingar um þig, elsku amma, sem
við geymum í hjörtum okkar.
Við kveðjum þig með söknuði og
þakklæti fyrir þann tíma sem við
áttum saman.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Ninna Björg og Íris Ósk.
Það voru forréttindi að alast
upp í Sporðagrunni upp úr miðri
síðustu öld. Sporðagrunn var
okkar afmarkaða samfélag.
Heimilisfeðurnir héldu til vinnu
á morgnana og eftir voru konur
og krakkar í hverju húsi. Krakk-
arnir í endalausum leikjum, úti
og inni, og konurnar í kaffi hver
hjá annarri þegar færi gafst frá
heimilisstörfum. Gatan var okk-
ar öruggi miðpunktur með
mömmur innan seilingar sem
þurftu oft að hugga og skakka
leikinn, en ef við vildum skoða
heiminn þá voru ævintýrasvæði
allt í kring, gömlu laugarnar og
nýja Laugardalslaugin í bygg-
ingu, holtin þar sem Hrafnista
Kristín Árnadóttir
✝ Kristín Árna-dóttir fæddist
12. júní 1925. Hún
lést 16. maí 2014.
Útför Kristínar fór
fram 28. maí 2014.
er, Laugardalurinn
með skurðum og
mýrum og Vatna-
garðarnir óskap-
lega spennandi og
forboðið svæði,
Sundahöfn langt
undan.
Kristín réð ríkj-
um í Sporðagrunni
14 og ól upp með
kyrrlátri festu
fimm kröftug og
stórlynd börn. Við bjuggum í
Sporðagrunni 16. Heimilisfeð-
urnir voru skólafélagar og fjöl-
skyldurnar byggðu saman par-
hús sem skóp ramma um
áratuga löng og góð nágranna-
tengsl. Það var einstaklega fal-
leg vinátta milli Kristínar og
móður okkar, Kristjönu. Hún dó
fyrir aldur fram 1990 og í hvert
skipti sem við hittumst minntist
Kristín þess hversu mikið hún
saknaði hennar.
Kristín skar sig dálítið úr
mömmufjöldanum. Í fyrsta lagi
var hún alltaf svo sólbrún sem
vakti mikla aðdáun. Hún var líka
mjög grönn og nett og við skoð-
uðum með aðdáun gamlar mynd-
ir sem sýndu að hún átti fortíð
sem fimleikjastjarna. Hún var
einstaklega rösk og hröð í snún-
ingum. Ósjaldan þegar ég leit út
um gluggann sá ég Kristínu á
harðaspani niður götuna. Ör-
stuttu síðar að mér fannst var
Kristín á hraðferð aftur tilbaka
þá búin að fara í laugarnar sem
hún reyndi að sækja á hverjum
degi. Lífið fór ekki alltaf mjúk-
um höndum um Kristínu en hún
tókst á við allar áskoranir af
stillingu og æðruleysi. Hún var
ekki kona margra orða enda
þurfti hún þess ekki því hún átti
þessi brúnu augu sem sögðu svo
margt. Oftast kímin og góðleg,
en ég sá þau líka örvænting-
arfull þegar sjúkdómur heimilis-
föðurins herjaði sem þyngst á
fjölskyldunni. Þegar aðstæður
breyttust lærði hún til sjúkraliða
og starfaði við það í mörg ár. Í
því starfi hefur hún örugglega
átt mörg og góð handtök. Undir
lokin var hún orðin ein eftir í
húsinu sem áður rúmaði svo
mikið líf. Þar tók hún á móti
manni í neðri stofunni með kaffi-
bolla og sígarettupakka sér við
hlið. Sjálfri sér lík, hlýleg og
innileg og minnti mann á gamla
og góða tíma, t.d. allar skemmti-
legu morgunstundirnar í skotinu
hjá henni þegar sólin skein og
fólk naut þess að drekka saman
morgunkaffi í sólinni. Nú er
Kristín gengin, síðasti landnem-
inn í Sporðagrunni, eins og Óli
sonur hennar sagði þegar hann
greindi okkur frá andláti henn-
ar. Hún var sannkölluð hvunn-
dagshetja. Blessuð sé minning
hennar og við þökkum góða
samfylgd.
Kveðja, systkinin í Sporða-
grunni 16,
Bjarni og Anna.
✝
Innilegar þakkir fyrir samúð og vinsemd við
fráfall
SVEINS BIRGIS RÖGNVALDSSONAR.
Guðný Kristín Rögnvaldsdóttir
og fjölskylda.