Morgunblaðið - 29.05.2014, Blaðsíða 69

hljóðfæraleikara. Hann var
brautryðjandi í íslensku jazzlífi,
margreyndur hljómsveitar-
stjóri, stórsöngvari og jafnvíg-
ur á básúnuna í öllum tónlist-
artegundum.
Bjössi var hægur í viðkynn-
ingu og orðvar en undir bullaði
kímnin og ég held að hann hafi
notið þess á sinn hátt að vera
með okkur miklu yngri mönn-
um, að spila tónlist sem sam-
einaði og þurrkaði út aldurs-
muninn.
Hann var líka fyrsti mað-
urinn sem við gerðum að heið-
ursfélaga Stórsveitar Reykja-
víkur. Það segir allt um hvaða
hug við bárum til hans.
Eitt tilvik af mörgum kemur
upp í hugann varðandi Bjössa
og Stórsveitina: Frank Foster,
sem var lykilmaður í hljómsveit
Count Basie í áratugi, stjórnaði
Stórsveitinni á Jazzhátíð
Reykjavíkur 1997 og sérlega
gaman var að sjá þá, liðlega
jafnaldra, taka talið og deila
reynslusögum frá löngum og
glæstum ferli beggja.
Við þökkum allar gjafir
Bjössa: spilamennskuna,
tryggðina, ósérhlífnina en um-
fram allt vináttuna. Við sam-
hryggjumst fjölskyldunni
vegna missins en gleðjumst
jafnframt með henni yfir ævi
manns sem lifði vel.
Gunnar Hrafnsson.
Kveðja frá Félagi íslenskra
hljómlistarmanna
Björn R. Einarsson er fallinn
frá, 91 árs að aldri. Björn
fæddist í Reykjavík 16. maí ár-
ið 1923. Hann var sonur
hjónanna Ingveldar Rósenkr-
anz Björnsdóttur, húsfreyju og
kjólameistara, og Einars Jór-
manns Jónssonar, hárskurðar-
meistara og tónlistarmanns.
Björn var ein af stóru hetj-
unum í íslensku tónlistarlífi.
Hann var jafnvígur á alla tón-
list og rak sína eigin hljómsveit
í fjölda ára sem naut mikilla
vinsælda þar sem hann bæði
spilaði á básúnuna og söng af
mikilli list.
Hann var básúnuleikari í
Sinfóníuhljómsveit Íslands frá
stofnun hennar og sinnti starfi
sínu með miklum sóma þar til
hann lét af störfum fyrir ald-
urssakir. Hann spilaði einnig
djass og stofnaði sína eigin
djasshljómsveit 1946 en hljóm-
sveitin vakti mikla athygli, ekki
síst vegna þeirrar tegundar
tónlistar sem hún lék en djass-
inn var þá að skapa sér rúm í
hjörtum Íslendinga. Það má
segja að hvert sem litið er á ís-
lenskt tónlistarlíf hafi Björn
markað spor. Hann starfaði
sem tónlistarkennari stóran
hluta af starfsferli sínum og
var einn fyrsti kennarinn sem
ráðinn var við Tónlistarskóla
FÍH árið 1980 og starfaði þar í
tíu ár.
Björn var ötull félagsmaður
og starfaði hann fyrir stéttar-
félagið sitt, Félag íslenskra
hljómlistarmanna, í fjöldamörg
ár. Hann var varaformaður, rit-
ari, meðstjórnandi, sat í prófa-
nefnd, í trúnaðarmannaráði og í
skemmtinefnd og svona mætti
lengi telja. Hann hlaut gull-
merki FÍH sem er æðsta heið-
ursviðurkenning félagsins. En
orðstír Björns mun lifa og vilj-
um við í stjórn FÍH þakka hon-
um fyrir framlag hans til ís-
lenskrar tónlistar og um leið
fyrir ómæld störf í þágu okkar
hljómlistarmanna. Glæsilegur
hljómlistarmaður hefur kvatt
okkur en við minnumst hans
með hlýju og virðingu. Stjórn
og starfsfólk Félags íslenskra
hljómlistarmanna sendir fjöl-
skyldu Björns einlægar sam-
úðarkveðjur.
F.h. stjórnar FÍH,
Björn Th. Árnason
formaður.
Sinfóníuhljómsveit Íslands
hélt sína fyrstu tónleika
fimmtudaginn 9. mars árið 1950
í Austurbæjarbíói. Hljómsveit-
ina skipuðu þá 40 hljóðfæra-
leikarar.
Einn þeirra var Björn R.
Einarsson, básúnuleikari, sem
nú er látinn. Erfitt er að gera
sér í hugarlund upplifun hljóð-
færaleikaranna af þessum
fyrstu tónleikum en ljóst að eft-
irvæntingin hefur verið mikil.
Á forsíðu Vísis var skrifað í til-
efni tónleikanna að hljómsveit-
in væri „skipuð betri kröftum
og betur æfð en nokkur hljóm-
sveit sem hér hefir verið til áð-
ur“. Þessir tónleikar mörkuðu
upphaf að löngum ferli Björns
sem básúnuleikari í Sinfóníu-
hljómsveitinni en hann starfaði
með hljómsveitinni í 45 ár.
Í bók Bjarka Bjarnasonar
um Sinfóníuhljómsveit Íslands,
Sögu og stéttartali, sem kom út
árið 2000 er skemmtilegt viðtal
við Björn. Þar kemur fram að
Björn hafi átt músíkalska for-
eldra. Faðir Björns, Einar Jór-
mann Jónsson, lærði sjálfur á
básúnu og saman léku þeir
feðgar í Lúðrasveit Reykjavík-
ur. Síðar átti Björn sjálfur eftir
að sitja við hlið sonar síns í
Sinfóníuhljómsveit Íslands þeg-
ar Oddur sonur hans tók við
stöðu fyrsta básúnuleikara árið
1985. Oft er talað um að tónlist-
argenið sé arfgengt. Í tilfelli
þeirra básúnufeðga, Einars,
Björns og Odds má sjá sönnur
þess.
Björn lét til sín taka í ís-
lensku tónlistarlífi, kenndi
hljóðfæraleik og stjórnaði
hljómsveitum. En Björn var
líka menntaður rakari og starf-
aði sem slíkur um tíma. Segist
hann í fyrrgreindu viðtali hafa
„hitað upp rakarastofuna með
lúðrablæstri“. Af því má ráða
að tónlistin hafi ætíð staðið
honum næst og hann leikið á
básúnuna sína við flest tæki-
færi.
Nú hefur Björn R. Einarsson
lokið sinni lífsgöngu. Að leið-
arlokum er Birni þakkað hans
mikla framlag til Sinfóníu-
hljómsveitar Íslands og eru að-
standendum sendar innilegar
samúðarkveðjur.
Arna Kristín Einarsdóttir,
framkvæmdastjóri Sinfón-
íuhljómsveitar Íslands.
MINNINGAR 69
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. MAÍ 2014
Þegar ég minnist
hennar Hildar syst-
ur minnar kemur
fyrst í hugann þakk-
læti og gleði. Þakk-
læti fyrir að hafa fengið að vera
litla systir hennar og hafa fengið
að vera samferða henni í tæp
fimmtíu ár. Gleði yfir því að gleðj-
ast með henni og hennar fallega
og skemmtilega lífi. Hildur ólst
upp hjá ömmu Möggu og afa Emil
á Lokastíg og var stóra systir
mín, sem ég leit mikið upp til. Við
fengum eins dúkkur á jólum og
mig rámar í myndir af okkur í
eins jólakjólum. Ófáar stundirnar
áttum við upp í herbergi hjá afa
og ömmu og hlusta á Ríó Tríó,
sem var mikið uppáhalds hjá
henni í mörg ár. Seinna tóku svo
Pálmi Gunnarsson, Björgvin
Halldórsson og Stuðmenn við, ís-
lensk tónlist og flytjendur voru
hennar ær og kýr. Mér var sjálf-
sagt sagt snemma að hún væri
vangefin og mongólíti en fyrir
mér var hún bara Hildur systir og
fullkomin eins og hún var. Eftir
því ég eltist og stækkaði sat hún
systa mín svolítið eftir og var ekki
par sátt. Hún vildi láta Þórð lækni
stækka á sér hnén því eldri systur
áttu auðvitað ekki að vera minni.
Hægt og rólega breyttist sam-
bandið okkar, hún var ekki lengur
verndarinn minn, ég var orðin
hennar. Mér var það mikið í mun
að hún yrði ekki fyrir aðkasti eða
nokkurri mismunun en eftir á séð
voru þetta sjálfsagt óþarfa
áhyggjur, Hildur spjaraði sig
hvar sem var. Hún lærði að lesa
og skrifa í Lyngási, sauma í
Bjarkarási og var alla tíð mikil fé-
lagsvera.
Ljúfar minningar eigum við
Ella vinkona um öll böllin, sem við
fórum með henni í Tónabæ. Orð-
heppin, blíðlynd, hláturmild, hóg-
vær og dama eru allt lýsingarorð
sem eiga vel við um Hildi systur
mína.
Vinahópurinn hennar var stór
og einn þeirra var Gunnar Gunn-
björnsson. Þau kynntust sem
börn í Lyngási, unnu saman í
Bjarkarási, síðar vinnustofunni
Ási og voru miklir félagar. Þau
léku saman í leikhópnum Perl-
unni og ferðuðust um allan heim.
Árið 1993, fóru þau að skjóta sér
saman og það var sko skot í lagi.
Hildur systir mín var ástfangin
upp fyrir haus og Gunni dýrkaði
jörðina sem hún gekk á. Turtil-
dúfurnar hófu sinn búskap á Sei-
lugranda og fluttu síðan að Ein-
arsnesi 62 A. Trúlofunarveislan
þeirra árið 1996 er okkur öllum
eftirminnileg en Gunni þráði að
giftast Hildi sinni og sá draumur
varð að veruleika, hinn 15. júní
2002. Brúðkaupið fór fram á
heimili þeirra í Einarsnesi og fal-
legri brúðhjón hef ég aldrei á ævi
minni séð. Ástin sveif yfir vötnum
og ekki var þurrt auga á gestun-
um. Þessi fallega ást og hamingja
fylgdi þeim alla tíð, þar til yfir
lauk.
Þegar elskulegur mágur minn,
Gunnar, lést eftir stutt veikindi
12. janúar 2013, var eins og systa
mín missti lífslöngunina og síð-
asta eitt og hálft ár hefur verið
henni erfitt. Hún naut yndislegr-
ar umönnunar hins frábæra
starfsfólks í Einarsnesi, allt til
síðasta dags. Vinir hennar í hús-
inu, Jóhanna, Rúnar og Vaka,
hafa sýnt einstakt æðruleysi í
veikindum hennar og sorg þeirra
er mikil. Ég kveð yndislega syst-
ur með virktum og þakklæti í
hjarta.
Júlía Margrét Sveinsdóttir.
Hildur
Óskarsdóttir
✝ Hildur Ósk-arsdóttir fædd-
ist 23. ágúst 1960.
Hún lést 19. maí
2014. Útför Hildar
fór fram 28. maí
2014.
Þá er hún litla
frænka mín látin.
Ég ætla ekki að
fara að rekja ævifer-
il hennar hér heldur
aðeins að lýsa þakk-
læti mínu fyrir að
hafa fengið að eiga
samleið með henni.
Við Hildur vorum
systrabörn og að-
eins tvö ár á milli
okkar. Ég var fyrsta
barnabarn ömmu og afa og svo
kom Hildur og að sjálfsögðu kall-
aði ég hana til að byrja með „litlu
frænku“. Það voru margir í heim-
ili hjá afa og ömmu, Gulla móð-
ursystir mín með Hildi og móð-
urbræður mínir tveir, Guðjón og
Gunnar. Hildur ólst því upp á
stóru heimili þar sem hún naut
ástríkis og umhyggju. Að sjálf-
sögðu átti maður sjálfur erindi til
afa og ömmu og því voru náin
samskipti við Hildi frænku mína.
Þegar árin liðu urðu samskipt-
in minni en það var alltaf jafn in-
dælt að hitta Hildi þó langt liði á
milli. Hún var hlý og lífsglöð kona
sem lagði aldrei nema gott eitt til
hvers og eins. Ég held að við öll,
sem urðum þeirrar gæfu aðnjót-
andi að þekkja Hildi, höfum orðið
aðeins betri manneskjur fyrir vik-
ið.
Ég og fjölskylda mín vottum
Gullu, Júlíu Margréti og Emil
Anton samúð okkar. Guð blessi
minningu Hildar frænku minnar.
Emil Örn Kristjánsson.
Í dag kveðjum við kæra vin-
konu, Hildi Óskarsdóttur, eftir
erfið veikindi hennar undanfarna
mánuði. Birgitta dóttir mín og
Hildur voru samferða í lífinu, þó
sex ára aldursmunur væri á þeim.
Þær tilheyrðu sama hópnum frá
unga aldri, unnu saman í mörg ár
og voru báðar í leikhópnum Perl-
unni þar sem þær kynntust best
og umgengust mest.
Ég kynntist Hildi fyrst sumar-
ið 1988 þegar Perlan fór í sína
fyrstu leikferð til útlanda. Hildur
var þá búin að leika með hópnum
árum saman, en þetta var mín
fyrsta ferð sem aðstoðarmaður.
Hún hreif mig strax með per-
sónuleika sínum og ljúfu fasi.
Hildur var alin upp í kristinni trú
og trúði sjálf á sinn Guð. Einu
sinni, á göngu um götur Brüssel,
gengum við fram á trúarlega lág-
mynd, og þó ég muni ekki ná-
kvæmlega eftir henni man ég við-
brögð Hildar þar sem hún horfði í
lotningu á þessa fallegu mynd og
grét.
Hildur var skemmtileg og
hnyttin í tilsvörum og orðavali.
Einu sinni fyrir mörgum árum
var ég búin að vera e-ð lasin og
hún vissi af því, hringdi að kvöld-
lagi og kom sér strax að efninu og
sagði: “ Freyja mín, ég var að
heyra að þú værir dáin. Er það
ekki bara vitleysa ?“
Eitt af leikverkunum sem Perl-
an setti á svið var “ Sólin og vind-
urinn“, skemmtileg saga þar sem
tvö öfl metast á um yfirráð. Hild-
ur lék sjálfa sólina og er ógleym-
anleg þar sem hún skein á sviðinu
í sólgulum kirtli. “ Ég er sterkari
en þú“ tilkynnti hún vindinum
hátt og skýrt í lok flutnings.
Hildur sjálf var sterk, hafði
sterka nærveru og sterka rödd,
en svo var hún líka viðkvæm og
hrædd við margt sem óvænt varð
á vegi hennar. Þá var gott að hafa
styrka hönd til að halda í.
Margir af félögunum úr Perl-
unni hafa látist á undanförnum
árum, þar á meðal Gunnar maður
Hildar. Þau voru saman í mörg ár
áður en þau giftust, en Gunnar
var löngu búinn að velja brúðar-
kjólinn fyrir brúðina sína og
kaupa hann. Mér sýndust þau
vera hið fullkomna par sem bættu
hvort annað upp með styrkleika
sínum þar sem hitt var veikara
fyrir. Þau leiddust í gegnum lífið
á meðan þau gátu.
Fyrr á þessu ári heimsótti ég
Hildi á heimili hennar. Hún lá þá í
rúminu og gat ekki lengur tjáð
sig. Ég veit ekki hvort hún þekkti
mig þar sem ég sat á rúmstokkn-
um og hélt í hönd hennar. Úr því
sem komið var get ég svo vel sam-
glaðst þessari kæru vinkonu með
að hafa fengið að fara. Kannski
hefur hún nú þegar hitt hann
Gunna sinn sem hefur beðið eftir
henni og verið búinn að útvega
nýjan, hvítan brúðarkjól. Saman
hafa þau þá dansað inn í Himna-
landið þar sem þau verða héðan i
frá, hamingjusöm og hvort við
annars hlið.
Með samúðarkveðjum frá okk-
ur Birgittu og Herði til fjölskyldu
Hildar.
Freyja K Þorvaldsdóttir
Nú, þegar við kveðjum enn
einn sólargeislann úr Einarsnes-
inu, dettur mér í hug þetta erind-
ið úr ljóði föður míns, Braga Sig-
urjónssonar. Ljóðið heitir Og nú
er svo komið.
Ég vissi ekki annað en værir þú jafnoki
hinna,
sem voru til ræktunar sendar í garðinn
minn,
og öllum ég reyndi í upphafi jafnt að
sinna,
en eftir sastu hnípin með dvergvöxtinn
þinn.
Svo ég tók að hlúa að þér betur og bet-
ur, en það
bar ekki árangur nokkurn, svo þess sæi
stað.
(BS)
Hildur og Vaka bjuggu í Ein-
arsnesi og urðu vinkonur frá
fyrsta degi. Duglegar og klárar
konur.
Engum er líklega eins mikil-
vægt að eiga góða að og þroska-
heftum.
Hildur var heppin með fjöl-
skyldu og átti þvi láni að fagna að
eiga góðan eiginmann. Því var
sársaukinn mikill þegar hann lést
og Hildur okkar stóð hnípin eftir.
Það hefur verið sárt að horfa á
eftir henni inn í óminnið.
Nú þarf Vakan enn og aftur að
kveðja vin úr hópnum hinsta
sinni.
Við mæðgur þökkum fyrir
gönguna með Hildi og Gunnari,
minnugar þess sem Vakan segir:
„Nú dansa þau saman, Hildur og
Gunnar, og þá verður aftur gam-
an.
Blessuð sé minning Hildar
Óskarsdóttur.
Gunnhildur og Vaka.
hann má nú hverfa í jarðarinnar skaut,
sem börnum átti að búa vernd og skjól
er burtu klippt af lífsins sjónarhól.
Drýpur sorg á dáins vinar rann,
Drottinn, huggaðu alla er syrgja hann,
börnin ung sem brennheit fella tár,
besti faðir, græddu þeirra sár.
Þú ert einn sem leggur líkn með þraut
á lífsins örðugustu þyrnibraut.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Elsku hjartans Guðbjörg,
Veronika, Sylvía, Kristjana,
systkini, Jóna Maja og aðrir ást-
vinir.
Ég bið góðan Guð að styrkja
ykkur og okkur öll í þessari miklu
sorg.
Nonni hefur fengið hlý faðmlög
í nýjum heimkynnum. Pabbi hans
og aðrir ástvinir hafa tekið á móti
honum. Minningin um yndislegan
mann mun lifa.
Vertu Guði falinn, elsku fallegi
frændi minn.
Guðný Jónsdóttir
(Níný).
Dáinn, hann Jón Hákon er dá-
inn. Þessi orð enduróma í huga
mér. Af algjöru skilningsleysi
gagnvart almættinu reyni ég að
öðlast einhvern skilning á þessum
hörmulegu fréttum. Dáinn, horf-
inn, ekki meir. Hans ævi er öll.
Eftir stendur Guðbjörg með þrjár
yndislegar dætur sem nú alast
upp í fjarveru elskandi föður.
Guðbjörg og Nonni voru ein af
þessum nafnatvennum sem við
þekkjum svo vel. Nafn annars var
sjaldnast nefnt nema nafn hins
fylgdi með. Ekki meir. Dauðinn er
svo endanlegur og við sem eftir
erum þurfum að læra að lifa með
sorginni. Fyrir Guðbjörgu og
stelpurnar verður lífið aldrei eins.
Nonni eins og hann var oftast
kallaður var stór á allan hátt.
Hann var stór maður vexti og
hann hafði að geyma stóra per-
sónu. Hann hafði skoðun á mönn-
um og málefnum og var ekki
hræddur við að láta skoðanir sín-
ar í ljós. Það var eftirtektarvert
hversu natinn fjölskyldumaður
Nonni var, hann var vinur vina
sinna og fólk vissi hvar það hafði
hann. Hann var einn af stólpunum
sem halda uppi sterku samfélagi á
Bíldudal í dag. Hann skilur eftir
sig stórt skarð sem ekki verður
fyllt upp í.
Sortnar þú ský!
suðrinu í
og síga brúnir lætur;
eitthvað að þér
eins og að mér
amar; ég sé, þú grætur.
Virðist þó greið
liggja þín leið
um ljósar himinbrautir;
en niðri hér
æ mæta mér
myrkur og vegaþrautir.
Hraðfara ský!
flýt þér og flý
frá þessum brautum harma;
jörðu því hver
of nærri er
oft hlýtur væta hvarma.
(Jón Thoroddsen)
Guðbjörg og Nonni eiga þéttan
og góðan vinahóp á Bíldudal og
það er huggun að vita til þess að
Guðbjörg getur nú hallað sér að
þeim. Ég bið góðan Guð að
styrkja Guðbjörgu, Veroniku
Karen, Sylvíu Björt, Kristjönu
Maju og fjölskylduna alla á þess-
um erfiðu tímum. Þó að ég sé
fjarri þá er hugurinn hjá ykkur.
Alda Hlín Karlsdóttir.
Mikið er það óraunverulegt að
sitja hér og skrifa minningargrein
um þig, Nonni. Ég talaði við þig í
síma fyrr um kvöldið og við skelli-
hlógum. Næsta símtal sem ég
fékk var svo óraunverulegt að ég
ætlaði ekki að trúa þeim fregnum
sem ég fékk.
Einn minn besti vinur er látinn.
Við höfum verið vinir frá barns-
aldri en síðustu ár kynntist ég
Nonna enn betur þar sem við höf-
um nánast verið öllum stundum
saman í vinnu. Allt það sem við
höfum gert saman undanfarin ár
vekur upp minningar. Rækjan á
Brynjari, skakið á Mardöll, Kaup-
félagið, Anna, Una og allar sam-
verustundirnar. Einlægni og jafn-
aðargeð kemur fyrst upp í hugann
en traustur vinur og félagi var
hann þó fyrst og fremst.
Elsku Guðbjörg, Veronika,
Silvía og Kristjana, allur minn
hugur er með ykkur á þessum
sorgartímum.
Þið voruð það eina sem Nonni
hafði alltaf hugann við. Hann
sagði stundum að hann vissi ekki
hvað þið mynduð gera án hans en
ég veit að hann fylgir ykkur áfram
í gegnum lífið. Guðbjörg, eitt
máttu vita, að hvenær sem er
megið þið leita til okkar með stórt
sem smátt.
Stórt skarð hefur verið hoggið í
vinahóp okkar hér á Bíldudal.
Með þökk lítum við til baka og
minnumst allra samverustund-
anna sem við höfum átt með
Nonna. Óteljandi minningar og
augnablik koma upp í hugann þar
sem gleði og hlátur fyllir loftið. Þú
varst bara einn af þessum stóru.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Vinarkveðja,
Björn Magnús.
✝
Þökkum fyrir auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát ástkærs eiginmanns míns og
fósturföður okkar,
HERMANNS ÞORSTEINSSONAR,
Espigerði 2
(Þórsgötu 9).
Hjúkrunarfólki og læknum Landspítalans
þökkum við einstaka umönnun, nærgætni og hlýhug.
Sérstakar kveðjur til starfsfólks Vífilsstaðaspítala.
Helga Rakel Stefnisdóttir,
Steinunn Sara Helgudóttir,
María Helgudóttir.