Morgunblaðið - 27.11.2014, Síða 71

MINNINGAR 71
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. NÓVEMBER 2014
þegar kallið kæmi. Edda annaðist
Rósa þangað til að hún hafði ekki
orku í það lengur enda komin með
tvo banvæna sjúkdóma. Rósi fékk
vist á dvalarheimilinu Grund en
Edda mín tók hann heim um helg-
ar þótt heilsan leyfði það nánast
ekki. Þetta voru stærstu stundir
hans Rósa.
Það kom að því að Edda þyrfti
aðhlynningu sjálf og fluttist hún
inn til Rósa og voru þau saman í
herbergi. Starfsfólkið á Grund
hugsaði svo vel um þau, frábært
fólk í alla staði og erum við þeim
afar þakklát. Ég heimsótti þau í
vaktafríunum mínum og kom Jóel
sonur minn stundum með. Þegar
heimsókninni var að ljúka enduð-
um við iðulega með bæn. Þau elsk-
uðu að biðja og ljómuðu af gleði og
þakklæti, enda var Drottinn
þeirra styrkur.
Það var farið að draga verulega
af Eddu minni og nú tók Rósi að
sér að hugsa um Eddu sína. Hann
vék varla frá henni síðustu þrjár
vikurnar. Edda var flutt upp á
spítala hinn 6. nóvember, rétt fyr-
ir miðnætti og var ekki hugað líf.
Á meðan börnin og tengdabörnin
fóru til hennar til að kveðja, þá
slökkti Rósi á sér rétt eftir mið-
nætti. Hann ætlaði aldeilis að vera
samferða en það kom smá bið.
Líklega vildi hann vera með í því
að undirbúa komu hennar. Þau
verða kvödd saman sem ég veit að
var þeirra einlægur vilji.
„Ég hef augu mín til fjallanna: Hvaðan
kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni, skapara
himins og jarðar.“
(Sálmur 121, vers 1-2.)
Elska ykkur, Edda og Rósi,
hvíl í friði. Nú eruð þið komin
heim í dýrðina.
Ykkar tengdadóttir,
Birgitta Þórey.
Elsku amma og afi.
Ykkar verður sárt saknað enda
áttuð þið stóran stað í hjarta
mínu. Það er skrítið að hugsa til
þess að geta ekki komið við og
heimsótt ykkur aftur. Það gaf mér
mikið að geta komið í heimsókn og
tekið á móti gleði og kærleika frá
ykkur. Ég minnist þess, að í gegn-
um ykkar veikindi var ávallt stutt
í gleðina og hláturinn. Þið voruð
ætíð létt í lund.
Þín verður ávallt minnst, afi
minn, þegar þú lofaðir Drottin af
öllum mætti í afmælinu hans
pabba við að heyra sálminn Þú
mikli Guð. Þegar ég hlusta á þenn-
an sálm kemur þú ætíð í huga mér
og þegar ég frétti að þú værir far-
inn til Drottins hljómaði þessi
sálmur í eyrum mér.
Það var mér sannur heiður að
fá að halda í hönd þína, amma mín,
síðustu daga þína. Það gaf mér
mikið að fá að vera til staðar fyrir
þig og gefa þér til baka alla þá ást
og umhyggju sem þú hefur sýnt
mér í gegnum tíðina. Það var erf-
itt að sleppa takinu en um leið
mikill friður að vita það að nú ætl-
aði Jesú að fá að sjá um þig.
Það gaf mér mikið að fá að biðja
með ykkur síðustu vikur ykkar.
Nærvera Drottins var ávallt til
staðar og fór maður endurnærður
frá ykkur. Ég er sannfærður um
að Drottinn hafi búið handa ykkur
sérstakan stað í ríki sínu.
Ég elska ykkur ríkulega og
munuð þið bæði ávallt eiga sér-
stakan stað í hjarta mínu. Takk
fyrir alla ykkar ást og kærleik og
við sjáumst aftur í ríki Drottins.
Ykkar barnabarn,
Jóel Rósinkrans.
Elsku amma og afi.
Þá er komið að kveðjustund hjá
okkur.
Ég vill þakka ykkur fyrir allt
það sem þið gerðuð fyrir mig og
allar þessar frábæru stundir sem
ég átti með ykkur eins og þegar
við vorum uppi í sumarbústað í
gamla daga. Það er mjög skrítið
að geta ekki hoppað yfir til ykkar
og spjallað aðeins við ykkur eins
og t.d. um hvað það var alltaf jafn
gott að kíkja til ykkar. En þið eruð
komin á betri stað núna. Guð
geymi ykkur og varðveiti, ég
sakna ykkar.
Með söknuð í hjarta.
Brynjólfur (Binni).
Elsku amma og afi okkar, nú
eruð þið farin saman og farin á
betri stað þar sem þið getið verið
án verkja eða líkamshömlunar.
Erfitt að sætta sig við að nú
getum við ekki lengur kíkt í heim-
sókn til að spjalla um lífið og til-
veruna, leitað til ykkar um ráð-
leggingar eða bara fengið að létta
af hjarta okkar. Nú eruð þið farin
bæði tvö og skiljið eftir ykkur
stórt tómarúm.
Upp koma svo margar minn-
ingar þegar ég hugsa til ykkar,
hvort sem það er uppi í sumarbú-
stað eða heima hjá ykkur, t.d. þeg-
ar við fjölskyldan áttum heima hjá
ykkur uppi í Grafarvogi fyrir svo
mörgum árum og þú, amma,
leyfðir mér að borða eins mikinn
ís og ég gat látið í mig þar til mig
verkjaði í magann eða þegar ég
leigði við hliðina á ykkur afa og þú
hugsaðir alltaf um að ég ætti hrein
föt sem þú varst búin að brjóta
saman á rúminu mínu. Ég man
líka þegar ég og Dani elduðum
stundum handa ykkur afa út-
lenskan mat eins og þið kölluðuð
það og afi var mishress með elda-
mennskuna en þú, amma, elskaðir
allt sem við elduðum.
Ég man þegar ég var að gefast
upp á skólanum og ég kom til ykk-
ar til að létta af mér og þá varst
þú, afi, alveg brjálaður, þú lést
mig heyra það og sagðir mér að
það væri ekki möguleiki að hætta
núna sem ég gerði ekki, þökk sé
þér, elsku afi minn. Ég á ykkur
svo mikið að þakka hvar ég stend í
dag, því án ykkar væri ég ekki sú
sem ég er og ég vil að þið vitið að
ég er ykkur svo þakklát og ég
mun sakna ykkar svo mikið en ég
veit að þið eru á betri stað því ég
veit að þið áttuð lifandi trú í hjarta
ykkar og Jesús tók á móti ykkur
með opnum örmum
Ég læt sálm 110 fylgja með því
mér finnst hann lýsa ykkur svo
vel, þegar ég hugsa um jólin kom-
ið þið alltaf í hugann því þið bæði
eru svo mikil jólabörn:
Hve fagurt ljómar ljósa her
á loftsins bláa geim.
Hve milt og blítt þau benda mér
í bústað Drottins heim.
Hve björt og fögur sú var sól,
er sást um austurgeim
og fegurst skein hin fyrstu jól
við fæðing Guðs í heim.
Ó, lát þá stjörnu lýsa mér
um lífsins eyðisand
og sýna mér, nær fjörið fer,
hið fyrirheitna land.
Ó, lát þá stjörnu lýsa mér
um lífsins myrka dal
og leiða mig, nær lífið þverr,
í ljóssins bjarta sal.
(Valdimar Briem)
Verið nú sæl, elsku Rósi afi og
Edda amma, og hvílið í friði, ykk-
ar barnabarn og vinur,
Edda.
Elsku besta vinkona, þá ert þú
farin og orðin kvalalaus. Það er
svo margs að minnast þessi 47 ár
sem ég hef þekkt þig og hann
Rósa. Þeir voru margir kaffiboll-
arnir sem við drukkum saman.
Rósi fékk heilablóðfall og var
mállaus í mörg ár en alltaf brosti
hann þegar hann sá mig. Edda
átti lengi við alvarleg veikindi að
stríða.
Á hverjum morgni horfði ég út
um gluggann minn til þess að at-
huga hvort Edda væri vöknuð.
Eftir að hún yfirgaf heimili sitt
vegna veikindanna og átti ekki
afturkvæmt heim, vöknar mér um
vanga er ég horfi yfir til hennar.
Við áttum svo vel saman og vor-
um alltaf bestu vinkonur.
Ég bið drottin að leiða þau sam-
an í himnaríki. Ég bið fyrir börn-
um hennar við þetta áfall. Drott-
inn blessi ykkur bæði. Þín besta
vinkona,
Svala Ernestdóttir.
Elsku Rósi og Edda. Föstudag-
urinn 7. nóvember fer seint úr
minni okkar systra, þegar hún
Linda kom og sagði okkar að
pabba sinn hefði dáið í nótt. Við
systurnar hefðum ekki trúað því
að Rósi okkar væri farinn. Hann
var alltaf svo hress þegar við kom-
um til hans á Grund en hann sofn-
aði svefninum langa. Það liðu 14
dagar á milli þeirra þegar Edda
okkar kvaddi líka.
Ykkar verður sárt saknað, við
trúum ekki að þið séuð farin frá
okkur.
Rósi átti við veikindi að stríða í
14 ár eftir að hafa fengið heila-
blóðfall og Edda okkar með
lungnaþembu og krabbamein.
Það er svo sárt að hugsa um að
þið bæði séuð farin. Edda og Rósi
voru eins og foreldrar okkar núm-
er tvö og við systurnar áttum
margar góðar stundir með ykkur
frá því við vorum litlar stelpur.
Það var svo gaman að koma til
þeirra, alltaf tekið vel á móti okk-
ur, með opnum örmum og hlegið
mikið og djókað.
Edda okkar var mjög sterk og
dugleg kona og talaði aldrei um
veikindin sín við okkur en spurði
þó alltaf hvernig okkur liði. Hún
mátti aldrei vita af einhverju
aumu um okkur, þá vildi hún alltaf
hjálpa til. Við gerðum margt sam-
an og fórum upp í sumarbústað
eina helgi og áttum yndislegar
stundir. Það var mikið hlegið og
gaman.
Við viljum ekki trúa því að þið
séuð farin frá okkur. Nú eru þó
kvalirnar farnar og þið komin í
hvíldina. Það verður erfitt að
horfa í eldhúsgluggann og sjá
ekkert ljós. Edda var ein besta
vinkona sem við áttum.
Elsku Edda og Rósi, nú eruð
þið komin til guðs og hittið fólkið
ykkar aftur. Ég veit að það verður
vel hugsað um ykkur þar. Þið
munuð verða í hjarta okkar að ei-
lífu.
Guð blessi börnin ykkar og
barnabörn.
Samúðarkveðjur,
Berglind Sif og Guðrún
Bjarný Benediktsdætur.
Hverjir settust að í Færeyjum?
Sjóveikir norskir víkingar á leið
til Íslands. Þá skoðuðum við
Kirkjubæ, fórum í messu í Dóm-
kirkjunni í Þórshöfn sem byggð
var eftir sömu teikningu og
Dómkirkjan í Reykjavík. Fær-
eyjaferðinni lauk með kvöldlöng-
um færeyskum línudansi.
Saman stunduðum við ferðir á
vélsleðum vítt og breitt á jöklum
og fjöllum og keppti Jón oft í vél-
sleðakeppnum. Þá fórum við í
eftirminnilega ferð til Bretlands
og sigldum á skipaskurðum í
tvær vikur. 2012 fórum við Jón
ásamt vini okkar, Emil B. Sig-
urbjörnssyni, til BNA og var
ferðin farin í skemmtilegri bíl-
ferð með Gunnari bróður til
Flórída, Norður-Karólínu, Virg-
iníu og New York.
Jón giftist indæliskonu,
Agnesi H. Pétursdóttur, og með
henni átti hann Þórhildi sem er
látin, Guðjón kennara, Sigríði
leigubílstjóra og Önnu Maríu
húsmóður, þau skildu og Agnes
er látin. Barnabörn hans eru sjö,
barnabörnin sextán og eitt
langalangafabarn sem dáðu
hann mjög og sakna sárt.
Ég votta aðstandendum hans
samúð mína og mun sakna þess
að heyra nafn mitt JP orðað á
ensku en þannig ávarpaði Jón
mig ævinlega. Guð veri með þér
góði vinur.
Júlíus Petersen Guðjónsson.
Jæja, þá er hann kominn í
„Happy hour“ með Mumma
(Guðmundi föður mínum, f. 1.1.
1920, d. 7.1. 2012).
Jón Guðjónsson sem við
kveðjum í dag var hvers manns
hugljúfi og gekk undir ýmsum
nöfnum, meðal annars Nonni,
Nonni pabbi og Johnni highpo-
wer.
Ég var um fermingu þegar ég
kynntist Jóni og fannst mér
hann alltaf vera á unga aldri, það
var alveg sama hvað hann eltist.
Þegar riðið var út þá vorum við
alltaf tveir saman og fórum mik-
inn. Hann kenndi mér ýmislegt
gagnlegt í lífinu sem lengi hefur
dugað, t.d. meðferð á skotvopn-
um, bílaakstur, bæði torfæru-
akstur, hraðakstur og kappakst-
ur. Einnig gaf hann góð ráð um
hvernig skyldi umgangast flottar
tátur. Verst er þó að ég skyldi
ekki fara eftir heilræðum hans
um hvernig ætti að umgangast
hinn tæra vökva, en enginn mað-
ur fór eins vel með og var jafn
prúður og kurteis með víni og
hann.
Nonni afrekaði það að leika
við fjóra ættliði, það er föður
minn Guðmund, undirritaðan,
Guðmund son minn og dótturson
minn Einar sem er fæddur 1999.
Það var víst skrautlegt upplitið á
fóstrunni þegar Guðmundur son-
ur minn bað um leyfi til þess að
fara með afa sínum og Nonna
norður í land til þess að skoða
graðhesta og skjóta rjúpur. Þeg-
ar hann kom til baka sagði hann
okkur mömmu sinni að hann
hefði aldrei leikið við skemmti-
legri strák en Nonna. Löngu
seinna fórum við faðir minn
ásamt Nonna og dóttursyni mín-
um Einari, þá á fimmta ári, aust-
ur í sveit. Nokkrum vikum
seinna fórum við í svipaðan leið-
angur en þá var Nonni ekki með
og þá sagði Einar hálfkjökrandi
að það væri ómögulegt að fara í
svona ferð nema Nonni væri
með, en þá hefur Nonni verið
kominn á níræðisaldur. Ég held
að þessar sögur dugi til þess að
lýsa Jóni eins og við öll munum
hann.
Þegar við Hilmar heimsóttum
hann í vor þá var bjart yfir vötn-
unum, hann var á þessu fína el-
limannaheimili þar sem spiluð
var músík með Ellý og Hauki
Morthens, ung brún stúlka leit
eftir honum og greinilegt var
hver var vinsælasti maðurinn á
deildinni. Jón ljómaði sem aldrei
fyrr og tjáði okkur að hann væri
búinn að eignast nýja kærustu
sem hann vildi kynna okkur fyr-
ir. Hún birtist brátt og þau ljóm-
uðu af hamingju. Síðsumars þeg-
ar við Hilmar komum þá þekkti
hann okkur varla, var kominn í
tveggja manna herbergi, engir
persónulegir munir lengur sjá-
anlegir og ekkert heyrðist í Ellý
eða Hauki. Hann tjáði okkur að
hann væri búinn að pakka og
kominn á „geitið“ og biði nú bara
eftir síðasta útkalli.
Ég bið guð að blessa alla ást-
vini Jóns.
Gísli.
„Það er gott að eiga góðs að
minnast.“ Þetta var sagt um góð-
an fjölskylduvin þegar hann lést
fyrir allmörgum árum. Setningin
kom upp í hugann þegar fréttir
bárust af andláti Jóns Guðjóns-
sonar. Fáir menn, sem ég hef
þekkt um ævina, hafa verið
hressari töffarar og meiri gleði-
gjafar. Og ég held að hann hafi
notið þess að lifa, enda var hann
ungur í anda allt til hinstu stund-
ar. Þó að ég hafi ekki fylgst með
því í eigin persónu, grunar mig
að hann hafi alltaf notið mikillar
kvenhylli. Hann minntist gjarn-
an á táturnar sínar við okkur
Lionsbræður sína og naut minn-
inganna augljóslega með glampa
í auga og brosi á vör.
Jón var einn af stofnendum
Lionsklúbbsins Njarðar í
Reykjavík árið 1960. Hans er nú
sárt saknað en um leið er honum
þökkuð skemmtileg samleið
enda er gott að eiga góðs að
minnast.
Hvíl í friði, kæri vinur.
F.h. Lionsklúbbsins Njarðar,
Daníel Þórarinsson.
Minningar-
steinar
Helluhrauni 2 - 220 Hafnarfirði - Sími 544 5100
Frá 59.900
HÁTÍÐARVERÐ
Aðeins 2ja vikna
afgreiðslufrestur
Fullbúinn
✝ Þór Hróbjarts-son fæddist á
Lambafelli í Aust-
ur-Eyjafjallahreppi
27. nóvember 1940.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 18. nóvember
2014.
Foreldrar hans
voru Hróbjartur
Pétursson, f. 20.
júní 1907, d. 10.
febrúar 1992, og Ingibjörg Jóns-
dóttir, f. 21. mars 1908, d. 27.
apríl 2000, bændur á Lambafelli.
Systkini Þórs eru: 1) Kristín, f.
18. júní 1935, maki Sveinn Jóns-
son, f. 30. júní 1924, d. 30. maí
1983, og eiga þau átta börn. 2)
Guðsteinn Pétur, f. 26. júní 1937,
maki Árný Magnea Hilm-
arsdóttir, f. 14. mars 1944, d. 3.
janúar 1997, og eiga þau tvö
börn. 3) Einar Jón, f. 6. mars
1942, maki Ólafía Oddsdóttir, f.
13. nóvember 1941 og eiga þau
þrjú börn. 4) Unnur, f. 22. nóv-
ember 1946, og á hún átta börn.
5) Ólafur, f. 15. janúar 1949,
maki Kristín Guðrún Geirs-
dóttir, f. 26. júlí 1951, og eiga
þau fjögur börn.
Þór kvæntist 1972 Ingveldi
Sigurðardóttur húsmóður, f. 6.4.
1942, d. 14.10. 2012. Foreldrar
hennar voru Sigurður Ólafsson
bakarameistari og Unnur Lilja
Jóhannsdóttir húsmóðir. Sonur
Ingveldar og fóstursonur Þórs
er Sigurður Kristinn Hjartarson,
f. 8. júní 1961.
Þór ólst upp á Lambafelli og
sinnti öllum almennum sveita-
störfum. Skólagangan var hin
hefðbundna barnaskólaganga og
skóli lífsins, sem
snerist nær ein-
göngu um vinnu við
búskapinn. Upp úr
sextán ára aldrinum
vann Þór utan heim-
ilisins, m.a. við brú-
arsmíði á brúnni yf-
ir Ytri-Rangá og við
byggingu Borg-
arspítalans. Hann
hafði samt ætíð
djúpar rætur til bú-
skaparins og glöggt auga hafði
hann fyrir ræktun sauðfjár,
þekkti hverja á með nafni og átti
marga verðlaunahrúta. Hann
hafði einnig mikinn áhuga á
hestum og sinnti tamningum á
Lambafelli.
Á síldarárunum í kringum
1961 var Þór á síldarbátnum
Frigg VE og reri frá Vest-
mannaeyjum. Á Hornafirði varð
einmitt örlagadagur í lífi Þórs en
þann dag hrasaði hann ofan um
opna lestarlúgu við löndun úr
skipinu og kom niður á bakið.
Eftir það fór heilsu hans hrak-
andi þar til hann lamaðist alveg
ári síðar og var bundinn hjóla-
stól það sem eftir var ævinnar.
Þrátt fyrir mikla fötlun var
vinnusemin sú sama og áður.
Hann vann við plastframleiðslu á
Reykjalundi meðan hann dvaldi
þar, eftir það vann hann á Hús-
gagnaverkstæði Benedikts
Björnssonar í Hafnarfirði í 20.
ár. Síðustu æviárin áttu þau Þór
og Inga góða daga í SEM-húsinu
á Sléttuveginum.
Þór verður jarðsunginn frá
Grensáskirkju í dag, 27. nóv-
ember 2014, og hefst athöfnin
klukkan 11.
Það er erfitt að setjast niður og
skrifa minningargrein um sína
nánustu, en þannig er lífið, menn
koma og fara en aldrei er maður
viðbúinn kveðjustund.
Ég horfi á mynd af ungum
dreng á fermingardaginn sinn,
þar sem hann heldur um hálsinn á
uppáhaldsfolaldinu sem hann fékk
í fermingargjöf, besta gjöf fyrir
ungan og vaskan sveitadreng sem
eflaust hefði orðið bóndi ef örlögin
hefðu ekki gripið í taumana. Þór
var hörkuduglegur, sem smápatta
var oft erfitt að halda aftur af hon-
um, ofvirkur væri sagt í dag.
Vinnusemin var honum í blóð bor-
in, hann hafði ódrepandi áhuga á
sauðfé og ungur sinnti hann rækt-
un á því. Hann var ekki gamall
þegar hann þekkti hverja einustu
rollu með nafni, jafnvel í mikilli
fjarlægð og þær hópuðust í kring-
um hann um leið og kallað var.
Það var honum því mikils virði
þegar ráðist var í stóra fjárhús-
byggingu á Lambafelli á sjötta
áratugnum. Þá má ekki gleyma
áhuga hans á hestum en hann átti
nokkra ágæta reiðhesta sem hann
hafði tamið sjálfur og var oft tíð-
rætt um.
Þór og Inga dvöldu oft á
Lambafelli og þá sérstaklega á
vorin, en það var sko engin tilvilj-
un því þá var sauðburður í fullum
gangi og í mörgu að snúast. Þór
keyrði þá gjarnan um túnin á
Moskvitsinum sínum og markaði
lömbin út um bíldyrnar.
Margar voru ferðirnar í SEM-
húsið, oft hringt og spurt hvort
maður ætti leið um svæðið, þá var
oft spjallað, sérstaklega um gamla
daga, snjallar sögur úr sveitinni
rifjaðar upp og þegar maður gerði
sig líklegan til að standa upp var
fitjað upp á einhverju nýju. Þór
var stálminnugur, mikill ættfræð-
ingur sem hafði gaman af að rekja
ættina okkar langt aftur í tímann.
Í SEM-húsinu við Sléttuveginn
var heimili þeirra í 20 ár. Hann
hefði aldrei getað hugsað sér
betra heimili, umhyggja hans fyr-
ir húsinu var oft aðdáunarverð og
gerði hann við það sem hann
komst yfir, bólstraði m.a. alla stól-
ana í veitingasalnum, samtals um
80 stk., auk þess að líma þá sem
bilaðir voru.
Margs er að minnast þegar rifj-
aður er upp æviferill Þórs, fimm-
tíu ára þrautaganga er langur
tími, með ólíkindum hvað kallinn
bar sig vel, aldrei kvartað og alltaf
stutt í húmorinn, stundum til að
fela kvalir, bera sinn harm í hljóði,
láta ekki vorkenna sér.
Í minningunni heyrði ég oft tal-
að um að hægt væri að bera fram
eina ósk ef maður stæði undir
regnboganum. Undantekningar-
laust var óskin sú að Þór fengi nú
heilsuna á ný.
Síðustu dagar Þórs á spítalan-
um þar sem ég heimsótti hann oft
voru honum ekki eins þungbærir
og svo oft áður þegar hann hafði
þurft að dvelja þar vegna veikinda
sinna. Hann var sáttur, vissi að
hverju stefndi. Kærar þakkir til
allra sem gerðu honum kleift að
komast í gegnum alla sína þraut-
argöngu. Við systkinin kveðjum
góðan bróður með þakklæti í
huga, við munum allar skemmti-
legu stundirnar sem hann veitti
okkur.
Meira: mbl.is/minningar
Ólafur Hróbjartsson.
Þór Hróbjartsson