Læknablaðið - 15.05.2008, Side 45

Bryndís Benediktsdóttir
heimilislæknir.
Hávar
Sigurjónsson
U M R Æ Ð U R
FRAMHALD
O G FRÉTTIR
SNÁM LÆKNA
Læknavísindin eru
hluti af læknislistinni
Bryndís Benediktsdóttir hefur kennt nám-
skeiðið Klínísk færni og samskipti læknis
og sjúklings við læknadeild HÍ um árabil.
Hún segir áhersluna á samskipti sífellt
vera að aukast og sérstaklega hafi augu
lækna beinst að mikilvægi þessa þáttar á
síðustu áratugum 20. aldarinnar í kjölfar
hinna gríðarlegu framfara sem orðið hafi í
læknavísindum á öldinni.
„Kennsla í samskiptum læknis og sjúklings við
læknadeildina hófst í upphafi níunda áratugarins
og þetta varð í kjölfar mikillar umræðu innan
læknastéttarinnar í Evrópu og Bandaríkjunum um
þennan þátt læknisfræðinnar áratuginn á undan.
Það má segja að þetta hafi sprottið upp í kjölfar
þeirra miklu framfara sem orðið höfðu í lækna-
vísindunum alla öldina, ný tæki, ný lyf, nýjar
aðferðir til greiningar sjúkdóma og þannig mætti
áfram telja. Á þeim tíma töldu menn að í þessu
væri framtíð læknisfræðinnar fólgin. Það kom því
verulega á óvart þegar farið var að kanna hvernig
fólk upplifði heilsu sína og heilbrigðisþjónustuna
á 9. áratugnum að það taldi þetta tvennt síst betra
en verið hafði í upphafi aldarinnar, nær 100 árum
fyrr. í Bandaríkjunum hafði kærum vegna mistaka
í starfi heilbrigðisstarfsfólks fjölgað mjög og menn
fóru að spyrja hvernig á þessu stæði. í ljós kom að
stóran hluta þessarar óánægju og kærumála mátti
rekja til samskipta læknis og sjúklings. Og þá var
eðlilegt að spurt væri hvernig þessum hlutum væri
háttað við kennslu og þjálfun lækna. Svarið var
einfalt: þetta er ekki kennt. Og spurt var á móti:
Er það ekki nauðsynlegur hluti af læknisstarfinu
að kunna góð samskipti? Jú, menn voru almertnt
sammála um að til að mennta góðan lækni þá
þyrfti hann að geta átt góð samskipti við sjúklinga
sína. Við stóðum í rauninni frammi fyrir því að við
höfðum kennt læknisfræði, raunvísindahlutann
mjög vel, en samskiptaþátturinn og klínísk færni
var ekki kennd skipulega. Læknanemum var
ætlað að læra þetta af því að fylgjast með sérfræð-
ingum og eldri læknum við störf sín og með því
LÆKNAblaðið 2008/94 397