Læknablaðið - 15.01.2013, Síða 49

UMFJOLLUN O G GREINAR
Dagur í lífi
kandídats
Þetta var ein af þessum helgum þar sem
enginn í borginni virtist vera vaknaður
nema ég og aðrir starfsmenn Landspítala.
Stjörnubjart, kyrrt og kalt. Þegar ég leit á
bílinn minn varð ég glöð að ég hafði farið
5 mínútum fyrr fram úr en venjulega þar
sem ljóst varð að ég þyrfti að skafa bílinn ...
að utan og innan. Mín beið dagvaktarhelgi
í Fossvoginum, sú fyrsta sem starfandi
kandídat á lyflæknasviði. Vikan sem leið
hafði verið strembin, verið á húsvakt fyrir
lyflæknadeildir Fossvogs og hjálpað til við
innlagnir þegar tími gafst. Fimmtudags-
morgunninn hafði þó verið undanteking.
Bæði hús Landspítala voru svo stappfull
að það voru engin pláss til að leggja inn í.
Slysadeildarlæknar unnu því hart að því
að reyna að komast hjá innlögn nema í
erfiðustu tilfellunum og þar af leiðandi var
lítið um verkefni fyrir mig og deildarlækni
á vakt. Loks var tekin sú ákvörðun að opna
hálfa deild til viðbótar til að anna eftir-
spurn. Eftir það var unnið á tvöföldum
hraða til að koma fólki sem hafði beðið á
slysadeildinni, sumt lengur en sólarhring,
inn á deildir. Þessa helgi vissi ég að allar
deildir voru með tvo til fimm sjúklinga á
gangi. Fyrir mig þýddi þetta að það var
næstum heil legudeild aukreitis á mínum
ábyrgðarlista.
Strax klukkan átta var farið að ganga
stofugang. Þá gengu sérfræðingarnir sam-
tímis á sitt teymi og mitt hlutverk var að
fylgja eftir og koma í framkvæmd ákvörð-
unum dagsins. Í hlut kandídats fellur
að fylgja eftir fyrirmælum sérfræðinga
á smit-, gigtar- og almenna teyminu en
deildarlæknir fær í hönd lungnateymin
tvö. Ég ákvað að ganga með þeim lyflækni
sem átti stærsta teymið. Aður en sá stofu-
gangur var búinn var ég þó þegar farin að
svara pípum af öðrum deildum og síðan
leita að sérfræðingum hinna teymanna
til að fá fyrirmæli. Að loknum stofugangi
fóru flestir sérfræðingarnir úr húsi og þá
hófst vinnutörnin hjá mér. Útskrifa Q, R,
íris Ösp
Vésteinsdóttir
vesteinsdottir@gmail. com
S og T. Sjúklingar sem ég hafði stundum
hvorki séð eða heyrt af áður. Fylgja eftir
rannsóknum hjá E, F, G, H, og I og hringja
síðan í A, B, eða C, það færi allt eftir því
hverjar niðurstöðurnar væru auðvitað. Nú
eða setja inn lyf M ef niðurstaðan væri Y
en lyf N, ef niðurstaðan væri Z. (Áður en
ég náði að skrifa allt niður píptu deild E og
D á mig á sama tíma). Þegar það væri búið
væri gott ef ég myndi tala við lækni í þess-
ari og hinni sérgrein til að fá álit á máli 1
og 2, og ALLS ekki gleyma að senda kon-
súlt á 3. Stuttu síðar hringdi deildarlæknir
og bað mig um að koma við tækifæri á
bráðamóttöku til að leggja inn einn sem
hefði beðið svo lengi.
Síðar, er ég sat á deild á 7. hæð að
reyna að fylla rétt út þrenns konar rann-
sóknarbeiðnir sem ég hafði síðast séð fyrir
þremur árum sem nemi, fékk ég símtal
frá rannsókn. Sjúklingur sem ég hafði
innskrifað daginn áður reyndist með
ónæma bakteríu sem Landspítaiinn hefur
mjög strangar reglur um. Mér til mikillar
skelfingar áttaði ég mig á því að ég var enn
í sama slopp og vinnufötum og þegar ég
skoðaði einstaklinginn í krók og kring. Ég
dreif mig niður í línherbergi að ná í ný föt.
Leiðin lá frá 7. hæð, niður stigann, fram
hjá Rauðakross-sjoppunni, út E gang, inn
í G álmu, niður um eina hæð, út í enda og
þar loksins fann ég ný föt, alltof stór. Þessi
langa leið og grunur minn um að ég fengi
ekki föt í mínu númeri höfðu einmitt verið
ástæða þess að ég hafði ekki skipt um
föt eftir síðasta vinnudag. Stuttu seinna
gerði samstarfsmaður góðlátlegt grín að
mér fyrir að líta út eins og strumpur og
20. skjólstæðingurinn síðan ég byrjaði á
kandídatsárinu spurði mig hvort ég væri
fermd.
í hreinum fötum og búin að spritta allt
nema legudeildaryfirlitin (það hefði ekki
farið vel) fór ég og tilkynnti yfirlæknum
á tilheyrandi sviðum fréttirnar, breytti
meðferð skjólstæðings og fékk aðstoð til
að taka úr mér strok til ræktunar eins og
verklagsreglur gera ráð fyrir. Næstu tímar
liðu hratt. Lítill tími gafst til að gefa sig að
sjúklingum á deildum nema brýna nauð-
syn bæri til og engin stund til að setjast
niður. Mér taldist svo til að í húsinu væru
milli 80 og 90 sjúklingar á legudeildum
og ég var næsti tengiliður hjúkrunarfólks
fyrir þau verkefni sem leysa þurfti.
Þegar leið á daginn fór síðan stressið
að koma. Mun ég komast yfir öll verk-
efnin sem mér voru sett fyrir? Var það
ekki örugglega X sem ég átti að senda
rannsóknarbeiðni fyrir en ekki Y? Var ekki
rétt hjá mér að bregðast svo við í tilviki A?
Hefði ég átt að skoða B betur? Var eitthvað
sem ég var að gleyma fyrir C? í ofanálag
var síðan samviskubit yfir að hafa einungis
hjálpað til við eina innlögn niðri á Slysó.
Hvernig væri þessi dagur ef ekki væru
til aðstoðar tveir ólaunaðir læknanemar?
Loks fór klukkan að ganga 20. Vaktin var
að klárast og sem betur fer hafði ég haldið
vel á spöðunum og var komin langt með
verkefni dagsins til að skilja eftir autt borð
fyrir komandi kandídat á næturvakt.
Ég þurfti að beita sjálfa mig hörku til að
taka hugann úr vinnunni þegar líkaminn
var kominn heim. Hvíld þurfti ég fyrir
komandi vinnudag morguninn eftir á
Hringbraut með öðrum skjólstæðingum,
verkefnum og samstarfsmönnum. Síðasta
vikan mín á þeirri deild, rétt í þann mund
sem mér var að takast að læra nöfn starfs-
fólks, hvar hinar og þessar beiðnir væru
geymdar, hvaða verklag væri notað við
þær aðstæður sem koma upp og hvert mitt
hlutverk væri.
Það má segja að á kandídatsárinu byrji
maður í nýju starfi 6-7 sinnum. Því þá
förum við á nýjar legudeildir, ný svið eða
út í heilsugæslu þar sem nýtt starfsfólk,
nýtt umhverfi, nýjar reglur og nýjar leið-
beiningar bíða. Þetta tekur svolítið á ... en
þetta er líka gaman, það er það sem gerir
þetta þess virði.
LÆKNAblaðið 2013/99 49