Þjóðlíf - 01.03.1986, Síða 37

SVO UM HNÚTANA íSAMRÁÐI VIÐ LÖGFRÆÐING, AÐ EFHJARTA
MITTHÆTTIR AÐ SLÁ, SÉ LÆKNUM ÓLEYFILEGT AÐ SETJA ÞAÐ
AFTUR AF STAÐ, EF LIÐNAR ERU MEIRA EN FJÓRAR TIL FIMM
MÍNÚTUR. EINNIG SÉ ÞEIM MEÐ ÖLLU ÓHEIMILTAÐ HALDA STARF-
SEMILÍKAMA MÍNS GANGANDI íHJARTA-EÐA LUNGNAVÉL OG ENN-
FREMUR MEGIEKKI VEITA MÉR NÆRINGU GEGNUMÆÐ EÐA GATí
MAGA - EFTIRAÐ HEILINN ER ORÐINN ÓSTARFHÆFUR. “
SVO FARASTDR. FRIÐRIKI
Eftir Auði Styrkársdóttur
Einarssyni, lækni, orö í bók sinni Lækniríþrem
löndum (Setberg 1979, Gylfi Gröndal skráði). Dr.
Friðrik víkur þarna að máli sem orðið hefur hita-
mál í mörgum nágrannalöndum okkar, einkum
meðal lækna og lögfræðinga, en almenningur
hefur einnig látið málið til sín taka - og stundum
tekið málið I sínar hendur. Málið snýst um hversu
lengi læknum er skylt, eða leyfilegt, að halda lífi í
sjúklingi eftir að engin von virðist um bata.
Hugtökin líknardráp, líknardauði, hljóta að
skjóta upp kollinum í hugum flestra þeirra sem
verða fyrir þeirri lífsreynslu að sjá á eftir ætt-
ingjum eða vinum inn á sjúkrastofnanir - og eiga
þaðan aldrei afturkvæmt þótt lífi þeirra sé engan
veginn lokið. Fæstir myndu þó kannski grípa til
þeirra ráða sem ungur maður greip nýlega til í
Bandaríkjunum. Hann ruddist inn á sjúkrastofu
foreldra sinna, þar sem bæðu lágu í dauðadái
tengd ótal vélum, miðaði byssu á hjúkrunarfólk
og lækna meðan hann tók vélarnar úr sambandi
og gekk úr skugga um að bæði væru örugglega
látin. Að því búnu lagði hann byssuna frá sér og
bað um lögregluna. Foreldrar manns þessa
höfðu legið í dauðadái eftir bílslys í ein tvö ár og
læknar höfðu úrskurðað að hvorugt kæmist til
meðvitundar á nýjan leik. Hann hafði þrábeðið
lækna um að „leyfa þeim að deyja", eins og hann
orðaði það, en læknar stóðu fast á læknaeiðnum,
sem segir að læknum beri að vernda líf svo lengi
sem kostur er. Maðurinn bíður nú dóms.
ÞJÓÐLÍF 37