Þjóðlíf - 01.03.1986, Side 82

Með manni sínum, Hjörleifi Sveinbjörnssyni, og sonunum
Sveinbirni og Hrafnkatli. (Ljósmynd: Gunnar Elísson.)
Sveinbjörn haföi þaö aldrei gerst
áöur aö borgarfulltrúi færi fram á
fæöingarorlof, en Sólrún fékk því
framgengt aö héreftir fá konur í hópi
borgarfulltrúa slíkt orlof.
Fjórum árum og tveimur börnum síðar situr Sólrún í
borðstofunni og ég bið hana að bera saman Kvennafram-
boðið nú og þegarþað varstofnað.
Sólrún: Það ererfitt. Við urðum til haustið 1981 og
stóðum í kosningaundirbúningi allan fyrsta veturinn. Þá ríkti
mikil stemmning, þá var allt nýtt og við höfðum það á
tilfinningunni að við værum þátttakendur í sögulegum við-
burðum. Því fylgdi ákveðin víma sem síðan rann af okkur
þegar hið daglega puð í borgarmálunum hófst. Þannig held
ég að þetta gerist í öllum hreyfingum. Þegar starfið verður
hversdagslegt er spurningin að halda sig við efnið.
Þjóðlíf: Og hvernig hefurþað gengið?
Sólrún: Það var okkur alger nýjung að hefja störf í
borgarstjórn. Öll okkar orka fór í að kynna sér málin, vinna
upp tillögur og móta stefnuna. Samhliða því höfum við
getað haldið uppi dampi í kringum Veru, blaðið okkar. Við
vonuðumst til þess að geta einnig tekið á öðrum verkefnum
en það hefur gengið verr, verið tilviljanakennt. Það hafa
ekki orðið til neinir fastir hópar utan um annað en þetta
tvennt. Að því leyti er sömu sögu að segja af Kvennafram-
boðinu og Rauðsokkahreyfingunni sáluðu. Við höfum það
þó fram yfir í Kvennaframboðinu að við komum stokki af
konum inn í borgarapparatið þar sem þær fá laun og geta
einbeitt sér að ýmsum málum.
Ég vonaðist til að samhliða þessu mynduðu konur með
sér hópa til að vinna að þeim málum sem á þeim brenna.
En það hefur ekki gerst nema að takmörkuðu leyti. Það
virðist vera þannig með blessað grasrótarlýðræðið að þar
gerist ekkert af sjálfu sér, það þarf að ýta við fólki til þess
að það fari af stað. Við höfum einfaldlega ekki haft af-
gangsorku til að gera það. Það er tiltölulega lítill stokkur af
konum sem heldur uppi íslenskri kvennahreyfingu. Sjálft
batteríið er svipað og á Norðurlöndunum en konurnar sem
halda því uppi eru bara miklu færri.
En það hefur ýmislegt gerst í framhaldi af Kvennafram-
boðinu. Þar má benda á Samtök kvenna á vinnumarkaði,
Kvennaathvarfið, Vesturgötu 3 o.fl. Það hefur orðið vakn-
ing í málefnum kvenna og hún er afleiðing þeirrar umræðu
sem hófst með Kvennaframboðinu. Það hefur líka færst
aukið líf í önnur kvennasamtök. Kvenréttindafélag íslands
hefur starfað mikið, konur í stjórnmálaflokkunum hafa tekið
til höndunum. Ég er ekki að segja að allt þetta sé Kvenna-
framboðinu að þakka en það kom róti á hlutina. Þetta er
jákvætt því auðvitað getur ekki allt gerst innan Kvenna-
framboðsins, konur í pólitísku flokkunum og óflokksbundn-
ar vilja einnig starfa að málunum."
Þjóðlíf: Það er orðið sjaldgæft að Hótel Vík iðiaf lífi, helst
að það gerist í kaffinu á 1. maí. Hefur félögunum ekki
fækkað talsvert?
Sólrún: Jú, það eru færri virkar núna en áður þótt
félagafjöldinn sé sá sami. Það kom í Ijós að einungis
takmarkaður hópur hefur áhuga á borgarmálunum. Borgin
er ákveðinn vettvangur sem sjálfsagt er að nota en þegar
farið er að ræða smáatriðin í málaflokkum á borð við
skipulagsmál, umferðarmál, félagsmál o.s.frv., fer ekki hjá
því að áhuginn dofni."
Þjóðlíf: Margar fóru til liðs við Kvennalistann.
Sólrún: Já, Kvennalistinn á sinn þátt í þessari þróun.
Þegar hann var stofnaður stóð deilan einmitt um það hvort
við hefðum afgangsorku til að sinna þessum tveimur stóru
... Ef til vill hefur þetta orðið
til þess að Kvennalistinn hefur
komist betur frá utanríkismál-
um en ella hefði orðið.
Vilhjdlmur Þ. er kapítuli út af
fyrir sig. Hann virðist hafa sér-
staka ánægju af að sýna að það
er hann sem valdið hefur.
verkefnum, borgar- og þingmálum, samtímis. Mérfannst á
sínum tíma komin lítil reynsla á borgarmálastarfið. Það leið
aðeins hálft ár frá borgarstjórnarkosningum þangað til farið
var að ræða alþingisframboð og ég vildi sjá til. Ég óttaðist
að hreyfingin yrði bara tveir hópar.
Þessi ótti rættist að sumu leyti, grasrótarstarfið hefur
verið lítið. En það getur vel verið að þetta hefði gerst þótt
ekki hefði verið farið út í alþingisframboð. Um það er erfitt
að segja, enda finnst mér tilgangslaust að tala um pólitík í
þáskildagatíð."
Þjóðlíf: Umáramótin 1982-83 stóðu yfirmiklardeilurí
kvennahreyfingunni og þær snerust um fleira en hve mikla
orku konurnar hefðu. Þær snerust ekki síður um það hvort
konur ættu einhverja óskipta hagsmuni sem hópur íýms-
82 ÞJÓÐLÍF