Þjóðlíf - 01.07.1988, Qupperneq 49

MENNING
hafa verið að breytast í gegnum árin, mér
finnst ég vera að teygja á getu mannsins, oft
læt ég hann gera hluti sem eru ólógískir. Ég
reyni að sjá hann fyrir mér í aðstæðum sem
hann gæti kannski aldrei komist í. Manneskj-
an vill jú alltaf ná svo langt, lengra en hún
kannski í rauninni kemst. En þetta er nú ekki
alltaf svona meðvitað. Oftar er þetta hug-
mynd, sem ég framkvæmi án þess að vera
búin að skilgreina hana sem slíka. Stundum
veit ég ekki fyrr en löngu seinna af hverju ég
gerði hlutinn svona, kannski veit ég það
aldrei. Þetta gerist kannski miklu meira í
undirmeð vitundinni.
Hvað er svo á döfinni í nánustu framtíð?
— Ég er um þessar mundir að vinna að
verkefni fyrir Grundarfjörð. Það er stórt úti-
verk, minnisvarði um sjómenn, sem á að rísa
við kirkjuna á staðnum. Verkið mun verða
tæpir 6 metrar á hæð og verður unnið úr
ryðfríu stáli og bronsi. Það skírskotar til sjó-
mannskonunnar og hennar hlutskiptis, sem
vill alltof oft gleymast. Auk þess endurspegl-
ar það að einhverju leyti umhverfi Grundar-
fjarðar.
Síðan hef ég nýlokið við gerð tillögu að
inniverki fyrir stjórnsýsluhúsið á ísafirði.
Við vorum 5 myndhöggvarar sem var boðið
að taka þátt í lokaðri samkeppni um þetta
verk.
Nú og svo er ég á förum til Sveaborgar,
sem er samnorræn listamiðstöð, á eyju rétt
fyrir utan Helsinki. Þar verð ég í 2 mánuði á
gestavinnustofu. Ég mun að öllum líkindum
nýta þann tíma í hugmynda- og skissuvinnu,
en þó er aldrei að vita hvort ég fer jafnvel útí
einhverja skúlptúrvinnu.
Er myndlistin erfiður bransi?
— Hann er að mörgu leyti mýkri hér á
landi en víða erlendis þar sem samkeppnin er
geigvænleg og harkan mikil. Úti í heimi leika
harðir „bissness“menn oft stærstu hlutverk-
in, en á móti kemur að sjálfsögðu að tækifær-
in eru fleiri, möguleikarnir miklu meiri því
markaðurinn hér er mjög lítill. Og það getur
orðið þreytandi til lengdar að berjast gegn
tröllasögunni sem gengur meðal fólks hér á
landi um að listamenn lifi hálfgerðu letilífi.
Þetta er mikil vinna og aldrei á neitt annað
að treysta en sjálfan sig. Eins virðast stjórn-
völd hafa lítinn skilning á gildi íslenskra list-
greina og menningar. íslensk myndlist er
eitthvað sem dregið er fram á tyllidögum, til
að státa sig af, en henni er snarlega bolað út í
horn þess á milli. Það vantar því miður mikið
uppá að yfirvöld geri sér grein fyrir mikilvægi
lifandi listar í landinu.
María Sigurðardóttir
47