Læknablaðið - 01.12.2014, Side 65

U M F J Ö l l U n O G G R E i n a R
sekúndubroti í veraldarsögunni. Þetta er
í rauninni alvarlegasti faraldurinn sem
geisar í vestrænu samfélagi nú í byrjun
21. aldarinnar. Við erum með fjölmargar
vísbendingar um að stefni í sömu átt hér á
landi en okkur skortir samt skýr og áreið-
anleg gögn til að geta sett fram áætlun
um hvernig bregðast skuli við. Lykiltækin
í þessari baráttu snúa að samfélagslegum
þáttum á mjög breiðum grundvelli. Þetta
snýst um samgöngur, um borgarskipulag,
um skólakerfið og barnagæslu, um skatt-
lagningu á tækjum til hreyfingar og kyrr-
setu, skattlagningu á matvörum og hrein-
lega skilgreiningar á hvað telst matvara.
Afnám sykurskattsins er augljóslega skref
í ranga átt og algjörlega á skjön við yfirlýst
lýðheilsumarkmið.“
Sérðu það sem ókost að sveitarfélögin eru
ekki þátttakendur í rekstri heilbrigðisþjónust-
unnar?
„Við erum afdráttarlaust þeirrar
skoðunar að málefni fatlaðra, geðsjúkra,
aldraðra, heilsugæslan og heimahjúkrunin
eigi að vera í höndum sveitarfélagsins og
vera ein órofa þjónustukeðja. Ef við ætlum
að ná hámarksárangri, og það dugir ekk-
ert minna, verðum við að mæta íbúunum
með heildarþjónustu. Ekki þjónustu sem
byggir á röð sérfræðinga sem velta fyrir
sér hvort vandamálið sé á þeirra sérsviði
eða hvort senda eigi fólk annað. Foreldrar
fatlaðra barna þurftu að fara á allt að 12
staði til að fá eðlilega þjónustu. Á Akur-
eyri er búið að samþætta þetta fyrir löngu
síðan með þjónustusamningi og þar er
samfellan í þjónustunni miklu betri. Þar
hefur náðst miklu betri árangur í þjónustu
við geðfatlaða með nánu samstarfi allra
aðila. En nú hefur það verið rifið í sundur.
Við tókum yfir málefni fatlaðra og erum
að ræða málefni aldraðra. Viðræður um
málefni heilsugæslunnar eru skemmra á
veg komin en ég er mikill áhugamaður
um þetta og vonast til að eiga banda-
mann í heilbrigðisráðherra í þessu efni.
Við þurfum að hugsa þessa þjónustu útfrá
þeim sem nota hana. Ég vil ekki nota orðið
sjúklingur í þessu samhengi heldur er
um að ræða fólk í mismunandi aðstæðum
og með mismunandi hæfni. Þetta er
mjög mikilvægt í mínum huga því þó við
notum sjúkdómsheiti, fötlunar- og örorku-
flokka til að auðvelda okkur vinnuna eru
þetta fyrst og fremst einstaklingar með
mjög mismunandi hæfni og þarfir og eiga
að hafa meira að segja um þá þjónustu
sem veitt er. Til að búa til kerfi sem mætir
fólki á þessum forsendum þarf ábyrgðin
að vera á einni og sömu hendi.“
Finnst þér læknar styðja þessi sjónarmið
eða saknarðu meiri stuðnings úr þeirra röðum
á opinberum vettvangi?
„Læknar eiga að taka miklu meiri þátt
í samfélagsumræðunni, kalla eftir fram-
tíðarsýn og setja hana fram sjálfir. Ég skil
hins vegar aðstæður fólks. Það er ekki
hluti af mjög þéttskipuðum vinnudegi
nokkurs einasta læknis, nema hugsanlega
Læknirinn og borgarstjórinn Dagur B. Eggertsson.
705 LÆKNAblaðið 2014/100