Tímarit Máls og menningar - 01.03.1955, Síða 39

ÆTLAR KONAN AÐ DEYJA
Þarftu að gráta? Já, ég geri ráð fyrir því.
Allt hefur sínar ástæður.
DÓTÓ. Maturinn þinn og hnén.
Ég græt vegna þeirra. Ég get ekki þolað samúð
og þau eru svo geðfelld.
TEG. Fáðu þér hita.
Ég er orðinn saddur.
DÓTÓ. Og sjá hana deyja á undan mér?
Burt með matinn. Þið karlmenn með skaðvænan skeggvöxt!
Sem verðiö að raka af ykkur þær svörtu sálir
um leið og þær spretta daglega á kinn og höku.
Ég sný við þér baki. I því felst alger fyrirlitning.
Að borða? Ég fyrirlít það. Æ fersku litlu snúðar!
TEG. Gleymdu því, gleymdu; í guðs bænum gleymdu því. Mundu
að ég er alveg óreyndur í þessum sökum.
Ég bið allra þeirra afsakana sem ég kann. Þei, þei,
ónáðum hana ekki. Nú stundi hún aftur. Ó Seifur,
það er hræðilegt! Hún sefur en andvarpar ennþá.
Sorgin hefur alið kanínur í sál hennar,
og nú grafa þær sér göng. Pónos! hjartaÖ
er djöfullegt læknislyf.
DÓTÓ. Og ég ætla ekki
að snúa mér við.
TEG. Ég veit að þú hlýtur að þjást.
Væri það — er þér nokkuð á móti skapi
að ég fái mér sopa? Ég er með svolítiö af víni.
Og þú skilur hvernig ástatt er: harm má bera í hjarta
og dauðann má þola og konur — þeim kann ég oftast að stjórna;
en mér er ofraun að ráða öllum þremur í einu
á þessum tíma nætur. Ég bið þig að fyrirgefa.
En hvað um þig sjálfa? Það myndi gleÖja mig mikið
ef þú fengir þér einn.
DÓTÓ. Einn til að ganga á?
TEG. Einn til að ganga á.
DÓTÓ. Ég er rykug í kverkum
og gröfin er dökk af ryki. Þakka. Það væri heimska
að deyja af öllu í einu.
29