Tímarit Máls og menningar - 01.02.1962, Qupperneq 21

MÝRIN HEIMA, ÞJÓÐARSKÚTAN OG TUNGLIÐ
líkneskjuna af Jóni Sigurðssyni forseta; en hjartað linnti ekki látum, spari-
fötin héldu áfram að standa mér á beini, flibbahnapparnir að erta hálsinn á
mér, í stað þess að hugsa um íslenzka sjálfstæðisbaráttu og færast í aukana
hugsaði ég um vanmátt minn til að gegna virðulegu embætti og hefði helzt
kosið að snúa við, flýja heim í mýri. Mér er öngvan veginn Ijóst hvernig ég
komst yfir götuna og inn í Alþingishúsið, en hitt líður mér seint úr minni, að
ég tvísté ráðþrota á löngum og breiðum gangi, hafði ekki búizt við að sjá
svona margar dyr og vissi því síður hvar mér bæri að knýja. Loks tók ég ofan
húfuna, þerrði framan úr mér svita og þokaðist að hurð einni á vinstri hönd,
sem féll naumlega að stöfum. Ég ætlaði varla að þora að berja, en þegar eng-
inn gegndi, þreifaði ég á símskeytinu í vasa mínum, ýtti ögn á hurðina og
gægðist inn.
Mér er nær að halda að öldungur hafi grúft sig yfir bækur og pappírsarkir
einhversstaðar í stofu þessari, en þó man ég það ekki gerla, stóð ekki lengi í
gættinni, rak sem sé augun í gulleita beinagrind, sem hreykti sér úti í skoti og
glotti við mér yfir auða bekki. Það munaði mjóu, að ég æpti upp yfir mig.
Á ráðherra átti ég von, en ekki beinagrind — eða var þetta kannski draugur?
Ég horfði agndofa í myrkur tómra augnatótta, sem virtist ætla að soga mig að
sér, hrökk síðan öfugur úr gættinni, hörfaði í ofboði fram á ganginn, reiðu-
búinn að taka til fótanna, ef þörf krefði.
Svo heppilega vildi til, að stúlka nokkur kom að utan í þessum svifum og
gekk ekki rakleitt framhjá mér, heldur nam staðar og kinkaði til mín kolli, —
hvort ég væri að leita að einhverjum?
Hvaða salur er þetta? spurði ég skj álfraddaður og benti á dyrnar, sem ég
hafði hrokkið frá.
Læknadeild, svaraði stúlkan.
Læknadeild! át ég upp eftir henni og mundi allt í einu að æðsta mennta-
stofnun þjóðarinnar, Háskóli íslands, var hér einnig til húsa. Sennilega hafði
beinagrindin ekki verið afturganga, þrátt fyrir sortann í augnatóttunum,
heldur nauðsynlegt kennslutæki, einskonar hjú þeirra vísinda, sem Hippó-
krates frá Kos grundvallaði.
Já, sagði stúlkan og kinkaði enn kolli. Læknadeild.
Hún hélt á danskri bók og horfði á mig líkt og úr fjarska, föl á vangann og
dálítið veikluleg, skyldari gluggablómi en mýrastör, áreiðanlega innan við
tvítugt. Ég áttaði mig á því, að ég var ekki farinn að heilsa henni, tók viðbragð
og rétti henni höndina, en missti um leið húfuna mína á gólfið.
Ertu að leita að einhverjum? spurði hún aftur.
11