Tímarit Máls og menningar - 01.02.1962, Side 27

MÝRIN HEIMA, ÞJÓÐARSKÚTAN OG TUNGLIÐ
Heldur þú að þjóðarskútan komist einhverntíma út úr brimskafli kreppunn-
ar? spurði ég.
Hún leit snöggvast á mig, þar sem ég gekk um gólf með hendur á baki,
stjórnmálamaður frá hvirfli til ilja, mæddur fyrir aldur fram, lotinn af ábyrgð-
artilfinningu.
Eg hef ekkert vit á því, sagði hún og hristi höfuðið. Ég hugsa aldrei um
pólitík.
Að svo mæltu sökkti hún sér niður í bókina, hvarf frá kreppu og gjaldeyris-
skorti til Vermalands, inn í laufskógaheim sænskra æfintýra, krökkan af ást-
föngnum greifum. Ég hélt áfram að ganga um gólf, staðráðinn í að sigrast á
töfrabrögðum Selmu Lagerlöf, knýja þessa fölu og kyrrlátu stúlku til að horf-
ast í augu við veruleikann, hugleiða sum þeirra mála, sem biðu úrlausnar á
elztu löggjafarsamkundu í heimi. Um leið og ég trúði henni fyrir því, að ég
teldi öldungis óþarft að breyta fjárböðunarlögunum, veitti ég því athygli að
buxnaskálmarnar mínar voru brotlausar eins og strigapoki. Ég ákvað að sofa
á þeim í nótt, en skýrði síðan stúlkunni frá því, að fuglafriðunarlögin þyrftu
endurskoðunar við, ég hefði illan bifur á veiðibjöllu, hrafn og kjói yllu stór-
tjóni í varplöndum þjóðarskútunnar, rændu bæði eggjum og ungum.
Hún þagði.
Auðvitað bæri að spyrna fótum gegn frekari útgjöldum ríkissjóðs á þessum
erfiðu tímum, sagði ég og brýndi raustina. Einskis mætti láta ófreistað til að
efla sparnað, þegnskap og fórnarlund. Hinsvegar yrði að vega og meta, hm,
hverja sparnaðartillögu, því að sumar gætu jafnvel aukið á byrðar ríkissjóðs,
þegar öllu væri á botninn hvolft.
Hún fletti við blaði í bókinni, sá mig ekki fyrir greifum.
Ég þreifaði á krónupeningnum í vasa mínum, fjöreggi þjóðarskútunnar, og
spurði hana hvort hún héldi ekki að rýmri fjárveiting til að klekkja á ref og
veiðibjöllu væri óbein sparnaðarráðstöfun, sem hlyti að stuðla að bættri af-
komu bænda í ólgandi brimskafli —
Æ hættu þessu rausi! greip hún fram í fyrir mér.
Ég hváði.
Vertu ekki að trufla mig! sagði hún. Ég er svo agalega spennt!
Greifarnir höfðu náð slíkum tökum á henni, að ég gafst upp og sá þann kost
vænstan að laumast út úr Kringlu. í dyrunum mætti ég tveimur þingskörung-
um, sem voru að koma af einhverjum nefndarfundi og sugu hollenzka vindla,
gildir og hyggjuþungir, báðir í svörtum jakka og röndóttum buxum, einkenn-
isbúningi þeirra stjórnmálamanna, sem mest létu að sér kveða.
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
17
2