Tímarit Máls og menningar - 01.02.1962, Síða 31

MÝRIN HEIMA, ÞJÓÐARSKUTAN OG TUNGLIÐ
leg svipbrigði hans standa mér enn fyrir hugskotssjónum. Síðan gekk ég
virðulega inn í þingsali og útbýtti frumvarpi og breytingartillögu. í báðum
deildum varð ég þess áskynja að þjóðkjörnir fulltrúar á elztu löggjafarsam-
kundu í heimi veittu mér nokkra athygli. Sumir þeirra horfðust í augu við
mig um leið og ég lagði frumvarpið eða breytingartillöguna á borðið fyrir
framan þá. Gagnkvæmur skilningur. Öll orð óþörf. Ég var einn hinna ábyrgu.
Guð minn góður, hvílík stökkþróun!
Auðvitað ætlaði ég mér ekki að vanrækja embætti mitt, sem mér var reynd-
ar farið að þykja heldur lítilfj örlegt; en ég komst að því löngu seinna, að
jafnvel ráðherrar hefðu hikað við að biðja slíkt öldurmenni í brakandi tákn-
flík að skjótast eftir neftóbaki, vindlum eða sígarettum, lakkrísspörðum eða
beiskum töflum. Það fór víst ekki framhjá neinum, að hverju ég stefndi, þegar
ég var búinn að eignast þessar röndóttu buxur. Ég taldi mér ekki aðeins skylt
að lesa þingskjöl og hlusta á umræður hvenær sem færi gafst, heldur velti ég
því fyrir mér sýknt og heilagt, hvaða ráð væru tiltækilegust til að auka brim-
þol þjóðarskútunnar, gjaldþol ríkissjóðs. Ég ákvað að skipa mér ekki í neinn
flokk fyrst um sinn, en hallaðist þó helzt að skoðunum þeirra manna, sem
reyktu lengsta vindla og töluðu snjallast um fórnarlund í ræðum sínum. Þegar
embættisbræður mínir létu móðan mása inni í skjalavörzlu þingsins á morgn-
ana, hlógu að barnalegum skrýtlum og hermdu eftir kvikmyndaleikurum, svo
sem Litla og Stóra, þá tók ég öngvan þátt í slíkri léttúð á erfiðum tímum,
heldur braut heilann um torskilin ákvæði í bjargráðafrumvörpum. Það bar
líka við, að ég skryppi inn í Kringlu og færi nokkrum orðum um þegnskap og
greiðslujöfnuð ellegar nauðsyn þess að klekkt yrði á ref og veiðibjöllu. En
stúlkan virtist ekki gefa því neinn gaum, að ég var kominn í táknflík og hafði
sveiflazt yfir langt þróunarskeið í einu vetfangi að kalla. Hún leit varla á mig,
fékkst ekki til að tala um brimþol þjóðarskútunnar, gjaldþol ríkissjóðs, hélt
áfram að grúfa sig yfir rómantískar skáldsögur, æfintýri greifa og baróna.
Auk þess var hún stundum að pukrast með sendibréf, sem hún hætti að lesa
og flýtti sér að stinga í tösku sína um leið og ég gekk inn úr dyrunum. Aldrei
fannst mér hún jafn frábitin því að hlusta á ræðustúf um heimskreppu og
aðsteðjandi vandamál eins og þegar hún hafði falið dularfullt sendibréf í
tösku sinni, starað út í bláinn drykklanga stund og notið leyndra hugrenn-
inga, en tekið síðan til við skáldsagnalestur á nýjan leik.
Hvað ætli hún segði, ef ég skyldi nú leysa hnútinn, koma auga á leið út úr
brimskaflinum, detta ofan á eitthvert allsherjarbjargráð, sem þingmenn
21