Tímarit Máls og menningar - 01.02.1962, Síða 37

MÝRIN HEIMA, ÞJÓÐARSKÚTAN OG TUNGLIÐ
yrkja hringhendu, ellegar klessurnálara, sem gætu ekki dregið upp nothæfa
altaristöflu né skammlausa mynd af Gunnari á Hlíðarenda, þá væri vá fyrir
dyrum.
Nokkrir þingmenn, bæði flokksbræður og andstæðingar norðlenzka hag-
yrðingsins, tóku í sama streng, risu úr sætum og þökkuðu honum fyrir snjalla
ræðu, lýstu yfir fullum stuðningi við tillögu hans og kváðu ekki seinna vænna
að spyrna við fótum, endurskoða þetta styrkjafargan, eins og þeir komust að
orði, færa jöfnum höndum sönnur á menningarlega dómgreind og sparnaðar-
vilja. Skaftfellskur bóndi mælti hinsvegar gegn tillögunni, vildi fremur auka
en minnka fyrrnefnda ölmusu, bar blak af skáldum þeim og listamönnum, sem
um var deilt, leyfði sér að minna norðlenzka hagyrðinginn á látna snillinga,
sem eitt sinn hefðu verið kallaðir óþjóðlegir. Auk þess slógu sumir úr og í,
sveifluðust fram og aftur eins og ég, eða kingdu lakkrísspörðum og töldu rétt-
ast að fara að öngvu óðslega, heldur vísa málinu til milliþinganefndar. Að
lokinni umræðu var því hvíslað í þingsölum að ógerningur væri að spá neinu
um afdrif þessarar mikilvægu breytingartillögu, þegar hún yrði borin undir
atkvæði við afgreiðslu fjárlaga upp úr helginni.
Laugardagskvöld, slökkt í báðum deildum, þrír eða fjórir alþingismenn að
dunda eitthvað í herbergjum uppi á lofti, hinir horfnir af sviðinu í bili, farnir
að hvíla sig eftir örðuga viku, langa fundi og kappræður fyrir framan hljóð-
nema.
Mér var órótt í skapi, vitneskjan um bágindi ríkissjóðs tróð mig eins og
mara, ég reyndi að færa greiðsluj öfnuð í tal við skeggjaðan pallvörð og impr-
aði á tillögu norðlenzka hagyrðingsins við roskna símamey í peysufötum, en
hvorugt þeirra virtist kæra sig um að flíka skoðunum sínum. Það tognaði án
afláts úr hverri mínútu. Ég gekk að spegli á afviknum stað og horfðist í augu
við sjálfan mig, þungbúinn stjórnmálamann, en brá mér síðan niður í Kringlu,
þar sem fáeinir svartir frakkar og hattar drúptu á snögum.
Þú lest og lest, sagði ég.
Stúlkan kinkaði kolli.
Hvaða bók er nú þetta? spurði ég.
Charlotte Löwensköld, sagði stúlkan um leið og hún fletti blaði. Skáldsaga
eftir Selmu Lagerlöf.
Mér blöskraði svo skeytingarleysi hennar um bágindi ríkissjóðs, að ég fór
að hringsnúast á gólfinu. Enn ein skáldsaga eftir Selmu Lagerlöf! Charlotte
Löwensköld! Og þingslit í síðasta lagi á miðvikudag!
27