Tímarit Máls og menningar - 01.02.1962, Síða 69

Á GRÆNLANDSMIÐUM
manninn þannig að hann hafi farið frá móðurskipinu fyrir tveim dögum og
svo hafi skollið á þoka og hann hafi ekki fundiÖ skipið aftur og það ekki
hann. Skipstjórinn hugsar málið. Svo spyr hann: — Hvar voruð þið að fiska?
Portúgalinn horfir á hann í algjöru ráðleysi, svo ypptir hann öxlum og
segir sem fyrr — Veit ekki — ég aðeins ... og hann gerir hreyfingar með
hendinni eins og hann sé að skaka með færi.
Skipstjórinn tekur hann við hönd sér og leiðir hann inn í kortaklefann og
bendir á sjókortið og sýnir honum hvar þeir séu staddir og spyr hvort móður-
skipið hafi verið á þessum slóðum.
Litli maðurinn horfir á sjókortið og það bregÖur fyrir óttaglampa í inn-
stæðum augum hans. Hann hristir höfuöið í ákafa og segir upp aftur og aftur
— Me no savy — me no savy ...
Loftskeytamaðurinn stendur að baki þeim og nú leggur hann orð í belg og
segir: — Það má reyna að kalla skipið, hann veit þó hvað það heitir.
— Satt segirðu, sagði skipstjórinn og snýr sér að litla manninum og spyr
hvað móðurskipiÖ heiti. Jú, litli maðurinn vissi það og sagði til nafnsins, og
þeir nefndu það nokkrum sinnum og lærðu hvernig það var borið fram, og
þegar loftskeytamaðurinn hafði náð réttum framburði svo litli maðurinn var
ánægður og kinkaði ákaft kolli í barnslegri gleði, þá segir loftskeytamaður-
inn: — Þeir hlusta kannski á neyðarbylgjunni.
— Ég veit svei mér ekki, segir skipstjórinn og fleygir hringfaranum á sjó-
kortið. — Þetta var meiri sendingin. Þeir fara aftur fram í brúna. Loftskeyta-
maðurinn hverfur inn í klefa til sín, en skipstórinn stingur höfðinu út um
glugga og skipar mönnunum á þilfarinu að kippa þessari skel um borð.
— Þetta held ég séu ekki góðir sjóbátar, segir hásetinn og röltir að stýrinu.
— Er að undra, segir skipstjórinn. Þeir smíða þetta með það fyrir augum
fyrst og fremst að koma sem mestu af þessu dóti fyrir á þilfari. Ætli hann
hafi nokkuö étið síÖan í fyrradag.
Skipstjórinn sneri sér að litla manninum, benti upp í sig og sagði:
— Viltu borða?
— Sí, muchas gracias, sagði litli maöurinn, kinkaði ákaflega kolli og strauk
hendi yfir magann, brosti og vildi auðsjáanlega gefa í skyn að hann væri
mjög hungraður.
Hásetarnir höfðu brugðið böndum yfir kænuna og svipt henni um borð af
handafli og þeir krunkuðu í kringum þetta litla fley. Einn þeirra fann heljar-
mikinn kuðung og þeir furðuÖu sig á til hvers hann væri notaður. Svo fundu
þeir áttung hálffullan af rauðvíni og einhverra hluta vegna litu þeir þennan
59