Tímarit Máls og menningar - 01.03.1963, Side 52

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Begonía, sem nú er komin inn til að hreinsa af borðunum segir:
Fyrst éta fiskarnir líkin, síðan étum við fiskinn. Og þá er maður búinn að
éta lík.
Þá held ég sé skárra að lifa á pillum eins og ungfrúin okkar stingur upp á,
segi ég og fer, segir bókavörðurinn. Annars hef ég heyrt, eins og þú segir, að
þeir hafi blessað vatnið á táknrænan hátt við hámessuna, þegar prestaskóla-
nemarnir í Salamanca komu. Og síðan hafi þeir sent kross og látið hann fljóta
á vatninu hjá Vatnsbakka. En það er bara ekki víst, að það sé nóg. Góða nótt.
Mikil er Grindavíkin í manninum, hugsa ég.
Skömmu síðar rísa allir upp frá borðum og hverfa til herbergja sinna til
að melta áður en bíóið byrjar. Unga stúlkan og ég erum ein eftir í borðstof-
unni. Hún les í bók og er alltaf að fletta. Skyndilega snýr hún sér að mér og
spyr, hvort ég sé útlendingur. Ég segi svo vera.
Ertu stúdent? spyrhún.
Nei, segi ég.
Ég er nefnilega sjálf í menntaskóla, segir hún. Ég féll, og mér er refsað með
því að búa hérna, en ekki heima. Pabbi er forstöðumaður sýslusjúkrahúss-
ins. Mig mundi langa til að verða læknir eins og hann, en þú getur rétt ímynd-
að þér hvaða móttökur ég fengi, kvenmaður. Mig mundi langa til að gerast
umferðalæknir, ferðast milli þorpanna hér á hásléttunni og kynnast lífi fólks-
ins. Foreldrar mínir vilja það ekki. Til hvers ætti ég þá að vera að læra undir
stúdentspróf! Mig langar hreint ekkert í heimspekideildina, þangað fara all-
ar stúlkur, þær ljótu, segja strákarnir, hinar giftast. Þú getur ekki haft hug-
mynd um, hvað fólk er afturhaldssamt hér uppi á hásléttunni. Kerlingamar
eru ekki einu sinni búnar að uppgötva pillur, hvað þá sprautur. Og bændurnir
drepast fremur en leita til læknis. Sýslusjúkrahúsið stendur næstum autt. Þú
hefur kannske tekið eftir stóru byggingunni þegar þú komst?
Byggingunni uppi á hæðinni við Valladolid-veginn? spyr ég.
Já, og hér í nágrenninu er verið að byggja stórt berklahæli. Það verður
áreiðanlega aldrei notað. Annars er fólk héma yfirleitt hraust, loftið er svo
heilnæmt, og veikist ekki fyrr en það deyr.
Það er munur, segi ég.
Annars er fólk hérna ægilega þröngsýnt. Þú heyrðir í þeim áðan. Svona
mundi ekki þekkjast í Frakklandi. Fangavörðurinn þykist allt vita, annað
hvort hann sjálfur, og ef svo er ekki, þá einhver kunningi hans. Kannske þekk-
ir hann alla. Hann er fangavörður.
Eru svona margir í fangelsinu? spyr ég.
42