Tímarit Máls og menningar - 01.06.1972, Page 31
T óljfótanguT
inn. Hvergi hljóð. Engin hreyfing.
ÍOnnur lýsing).
51
Þóra tekur sprett lil dyra, einsog
hundelt; hún lítur út.
52
Hlaðið fyrir framan skálann.
Hvergi hreyfing. Ekkert liljóð.
53
Þóra vindur sér við, einsog að-
þrengt dýr. Hurðin fellur sjálfkrafa
að stöfum með skelli. Þóra hrekk-
ur í kút, hörfar; þrýstir sér að
hurðinni heiftug og hrædd.
Hún þagnar. Hvimar. Móð.
ÞÓRA hrópar: Þau eru of stór . . ! Öllsam-
an of stór . . !
Skálinn. (Yfirlýsing). Trén bærast.
Þau veifa greinunum og iða til. Ut-
ar fylkingu trjánna stendur Ketill,
gleiðfættur, höfuðlaus og nakinn.
Hann snýr við baki. Hann otar útí
loftið álnarlöngu priki með hnúði á
endanum. Sittáhvað ... Grenitrén
færa sig uppá skaftið, þau sækja
fram, í átt til afgreiðslumannsins
sem verst þeim, ákaflega, með
klippum. Hann er klæddur mittis-
skýlu. Hann talar og talar, en tal
hans er sem uml, því skeggið hefur
vaxið fyrir munninn.
Hann hopar, rekur fætuma í mold-
arkassa og dettur kylliflatur. Trén
steypa sér yfir hann, einsog bráð.
Ketill birtist á ný handan þeirra.
Gleiðfættur höfuðlaus búkur hans
otar hnúðnum á prikinu útí loftið
sittáhvað.
55
Þóra, þrýst að liurðinni, starir fram-
fyrir sig, skelfd og ringluð. Þá
steðjar hún fram.
ÞÓRA hrópar örvilnuð: Ketill! Ketill!
21