Tímarit Máls og menningar - 01.06.1972, Page 54
Tímarit Máls og menningur
útum hliðarrúðuna á bílnum á
Þorláksmessudag. Svipurinn mild-
ast.
29
Þóra grípur um vanga sér með
gúmíhönzkunum og horfir þöndum
augum á sjálfa sig. Skupluhornin
lufsast til.
30
Vangasvipur Ketils. Ræðumanns-
snið. Hann sveiflar úhú-túpunni til
áherzlu orðum sínum.
31
KetiU leggur hönd á öxl henni,
blíðmálli; þó kergjan í röddinni sé
ckki með öllu horfin.
32
Stampurinn stendur í Katli. Hann
horfir yfir öxl Þóru, í spegilinn.
þóra : Mig? . . . Nei.
RÖDD KETILS: Á hvað ertu þá að horfa?
þóra : Ég? . . . Ekkert.
RÖDD KETILS þrungin geðshrœringu: Þessi
kynslóð . . . lyfti Grettistaki. Allt sem varð-
aði landsinshag . . . : mosinn, fjalldrapinn,
rauðstörin . . .
. . . landið grænt, fjöllin blá, heiðarnar
brúnar . . . hreinir litir . . . hvert sem hún
leit . . . þessi kynslóð. Himinninn heiður
og blár . . . regnið ærlegt . . . stormurinn
eggjandi . . . Hún bylti þúfum verkfæía-
laus, breytti mýrum í beðasléttur, hlóð
garða berum höndum úr ótilhöggnu grjóti.
ÞÓRA án iUkvitlni: Góði, sprengdu ekki túp-
una.
KETILL: Komdu nú upp og skoðaðu safnið
mitt . . . Til dæmis hollenzku ldossana sem
séra Jón notaði fyrir inniskó, eða skinn-
sokka Guðmundar landpósts . . . Hver var
saga hans? . . . Fórst á skeri við Hrollaugs-
borg haustið nítján átján . . . var að sækja
lækni fyrir konu sína sem fórst fám dögum
siðar úr barnsfararsótt . . . Blíðari. Ég er
ekki eins slæmur og þú heldur.
ÞÓRA óhagganleg: Lifði barnið?
ketill: Þú spottar mig!
ÞÓRA: Æ, límdu þína bót . . . Úhú, það
góða lim sem límir allt . . . Ég þarf að taka
til.
KETILL skjálfraddaður: Þú . . . þú foragtar
mig . . .
ÞÓRA brosir til hans í speglinum: Þeir
dauðu eru dauðir . . .
44