Tímarit Máls og menningar - 01.10.1975, Side 24

Tímarit Máls og menningar
Oddhvöss mánasigð rífur svarta skýjaglópa á hol
bleik feigsglæta vætlar úr sárunum:
vér kóngsþrælar vér krossþrælar sjúgum skorpnar varirnar af þorsta
— þungur er vor róður.
Náhvelið rennir tönn sinni á þetta undarlega skip
en það er úr steini það er úr forhertum steini:
vér kóngsþrælar vér krossþrælar spýtum angistinni út fyrir borðstokkinn
— þungur er vor róður.
Kaldir járnhlekkir rjúfa næturinnar válegu þögn
sérhver stuna drukknar í glamri þeirra:
vér kóngsþrælar vér krossþrælar störum inn í blóðskaflinn framundan
— þungur æ þungur er vor róður.1
í Óljóðum, þar sem Jóhannes gengur nútímaljóðinu á hönd ákveðnari
skrefum en fyrr, verða hugmyndir hans og tengsl þeirra enn óvæntari og
fjarstæðukenndari. Til að lýsa fáránleik tímans dugði engin hefðbundin
lýrik:
þambarinn lyftir tinkálki
vambarinn dregur ýsur
í loftinu geisar hnattastríð
breima læður hvessa
yndisgrænar helsjónir
á snuðrandi siifurrefi
djöfullinn glottir við tönn
þegar heilagur andi
kann ekki að opna fallhlífina2
6
Um leið og Jóhannes nær traustari tökum á myndgervingum segir hann
færri orð en áður; hnitun verður einkenni á Ijóði hans. En hún er einnig
að þakka öðrum breytingum, sem urðu samferða og höfðu gagnger áhrif
1 Sjödægra, bls. 50—51.
2 Óljóð, bls. 47—51.
134