Tímarit Máls og menningar - 01.05.1986, Qupperneq 39

Asta og Líf og list
driffjöður í endurreistum atómskáldaklúbbi. Hún ritaði grein um
leirmunalist í janúarhefti þessa árgangs, en hún hefur aldrei áður birt
eftir sig smásögu, hvorki hér í ritinu né annarsstaðar.“ Svo mörg voru
þau orð. Og ég held að þetta segi töluvert um hennar hæfni, að hún
var . . . virtist vera jafnvíg á pennann og myndlist. Sagan í Lífi og list
er öll myndskreytt eftir hana. Hún skar myndirnar í linoleumdúk og
það er einhver spenna í myndunum, einhver gífurleg paník í andlit-
unum, sérstaklega á ungu stúlkunni sem er að hverfa inn í myrkur
næturinnar.
Eg býst við að Asta hafi verið eins og aðrar stúlkur sem komu utan
af landi, að hún hafi verið að reyna að freista gæfunnar hér í borginni,
en hún var viðkvæm og þoldi illa álagið sem fylgir miklu umtali. Eg
held að það hafi verið ákaflega dýrt spaug fyrir hana að vera ein af
fyrstu kvenbóhemunum á Islandi. Það skipti ekki svo miklu máli
fyrir okkur, þessa fugla, sem voru atvinnubóhemar fyrir. Við vorum
ekki í fastri vinnu, við stunduðum kaffihúsin og við þóttumst vera að
stunda andann og listina. Nú ég hafði ofan af fyrir mér með
tímaritinu og ég var svo nægjusamur að mér fannst alveg nóg ef ég
ætti fyrir kaffimola, kaffi og einni sígarettu á Hressó, með það var ég
ánægður og ég átti meira að segja ekki alltaf fyrir strætó ofan úr
Hlíðum og ég lét mig ekki muna um það að labba þarna ofan úr
Hlíðum enda var það bara hollt, en það er önnur saga. En hún var
ung stúlka og áberandi, hún klæddi sig sérkennilega, það þætti ekki
mikið í dag þegar ungu stúlkurnar ganga í litríkum fötum, hún meira
að segja greiddi sér eins og ungu stúlkurnar gera sumar núna,
djarflega, það var hálfgerður diskófrík stæll á henni. Hún átti það til
stundum að ganga í pels og það var mjög djarflegt. En hún átti
kannski líka til að ganga í strigaskóm við pelsinn. Hún þótti lagleg og
það var ákveðin reisn yfir henni. En hún var skapmikil og tilfinninga-
rík og hún gat stundum fengið vissar hugmyndir í sambandi við fólk,
henni var ekki um allt fólk gefið og það hefur sennilega verið varnar-
staða. Og það er synd að íslenskar bókmenntir skyldu ekki njóta
hennar lengur en raun varð á.
Svo birti ég aðra sögu eftir hana í Lífi og list, það var „Gatan í
rigningu". Þar er mynd af henni þar sem hún er, ég er ekki að segja að
hún sé nakin á myndinni en hún er djarfleg myndin sem Kaldal tók.
165