Tímarit Máls og menningar - 01.05.1986, Qupperneq 64

Tímarit Máls og menningar
stundina er verið að taka af honum eldivið á markaðnum. Og Felípe
yngri verður að koma þangað til að sækja hann.
3.
Blindinginn hugðist kyssa á höndina á frú Petronílu Angelu en
konan dró hana til sín mátulega fljótt svo smellurinn fór út í loftið.
Angela var ekkert fyrir fleðulæti og féll því illa við hunda.
Munnurinn er til þess gerður að borða með honum, Jójón minn,
tala og biðja bæna, en ekki til að bragða á fólki. Komið þér til að hitta
karlmennina? Þeir flatmaga sig í hengirúmunum þarna. Réttið mér
höndina, ég skal leiða yður svo þér hnjótið ekki. Hví komið þér
svona óvænt? Þér vitið eflaust að vagnarnir okkar eru yður ævinlega
til reiðu. Hér getið þér verið eins og heima hjá yður.
Já, guðlaun, frú mín góð. Þegar ég kem núna án þess að gera boð á
undan mér stafar það af því að tíminn er naumur og nauðsyn að fara
fram úr áætlun við að undirbúa hátíð hinnar heilögu meyjar.
Rétt er það, hátíðin er á næsta leiti og stutt til stefnu — eða hvað?
Það er ótrúlegt að ár sé liðið!
Undirbúningurinn í ár er hálfu betri en í fyrra, sannið til.
Feðgarnir vögguðu sér, hvor í sínu hengirúmi meðan sólin seig til
viðar. Herra Felípe reykti tóbak sem ilmaði eins og fíkja, en sonurinn
lét sér nægja vegna óttans að horfa á hvernig reykurinn liðaðist burt í
ilmandi og volgu loftinu.
Petrangela kom til feðganna og leiddi Jójón sér við hönd. Hún
tilkynnti komu gestsins þegar hún stóð við hengirúmið.
Þetta er ekki heimsókn heldur ónæði, leiðrétti blindinginn.
Vinir ónáða aldrei, flýtti herra Felípe sér að segja. Hann rak stuttan
fótinn fram úr rúminu og settist upp.
Komu ökumennirnir með yður, Jójón? spurði Felípe yngri.
Svo var, drengur minn. En þótt ég fengi ferð hingað veit ég' ekki
hvernig ég kemst aftur.
Eg söðla hest og teymi undir yður, sagði Felípe yngri. Verið
óhræddir.
Annars gætuð þér dvalið hjá okkur . . .
Æ, frú mín góð, ég sæti um kyrrt ef ég væri hlutur; en munur er á
mér og þeim. Og þér vitið að hlutir með munn eru ætíð fyrir!
190