Tímarit Máls og menningar - 01.12.1992, Side 47

mundi nú eftir morgninum sæla þegar hún ætlaði að fara að hlýða Ottó
yfir í landafræðinni og komst að því sér til skelfingar að drengurinn
steinsvaf í sæti sínu; auðvitað sleppti hún sér gersamlega, en þegar að
því kom að taka í lurginn á Ottó sagði hann: „Amma dó í gær og ég svaf
ekki dúr í alla nótt.“ Út á þetta fékk Ottó tveggja daga frí í skólanum, og
svo mikla samúð, að kennaramir skutu saman í blómvönd handa honum
og Larsen skólastjóri krafðist þess að fá að afhenda blómvöndinn sjálfur,
en þegar hann komst loks móður og másandi upp á fímmtu hæð í
Halvorsensgötu, og barði að dyrum hjá Hansensfjölskyldunni, hver kem-
ur þá til dyra nema amma gamla sprelllifandi?
Þetta kostaði Ottó skólavistina, en gegn loforðum um bót og betrun
og fyrir atbeina kennara síns fékk hann þó inni í skólanum á nýjan leik.
En hvað sem öllum endurminningum leið var veislan sannarlega
ánægjuleg. Það var notalegt í stofunni, herra Hansen hafði kveikt sér í
vindli og konumar sátu í sófanum sælar og rjóðar, og máltækið sem segir
að leiðin að hjarta mannsins liggi gegnum magann, átti hvergi betur við
en hér.
Af afmælistertunni sjálfri er það að segja, að um það bil sem veislunni
lauk hafði hún lifað sitt fegursta, og af stöfunum var ekki annað eftir en
„Te Lög“.
Nú víkur sögunni að Ottó. Þegar hann kom heim úr bakaríinu um
kvöldið fór hann beint í ísskápinn, fann þar tertuna og tók hana út til að
fá sér bita, og þegar hann kom auga á áletrunina „Te Lög“, fékk hann
góða hugmynd, og daginn eftir í kaffihléi í bakaríinu laumaði hann
laukbita út í tebolla bakarameistarans með þeim afleiðingum að húsbóndi
hans varð á litinn eins og appelsína og þeytti innihaldi bollans yfir borðið
í kaffistofunni og bakarasveinn Jensen og bakarasveinn Petersen urðu
rennblautir á brjóstinu.
Þessi atburður vakti mikla kátínu hjá lærlingunum og afgreiðslu-
stúlkunum, og lengi eftir þetta mátti ekkert þeirra minnast svo á te eða
lauk, að þau ættu ekki bágt með sig.
Af þessari sögu sjáum við, að enda þótt sköpunarverk vor séu á
stundum dálítið ófullkomin, geta þau samt sem áður orðið mörgum til
mikillar gleði.
Teikning: Stefán Sigurkarlsson
TMM 1992:4
45