Tímarit Máls og menningar - 01.12.1992, Side 77

melnum, í nöpru skjóli við trönuskóginn þar sem skreiðin hékk. Siggi og
Jonni eru með mér og við erum að reykja sígarettur sem ég hef stolið frá
pabba.
Pabbi vann á vélaverkstæði uppi á velli. Hann hafði passa, svo að
hann kæmist inn um hliðið og gat keypt hræódýr sígarettukarton af
Könunum. Hann geymdi kartonin uppi í eldhússkáp, svo að það var lítið
mál fyrir mig að nappa einum og einum pakka.
Ég er ýmist inni eða úti, á skilorði eða í fangelsi. Síðast braut ég
skilorðið þegar ég stal veski af gömlum manni á meðan ég beið eftir plássi
á trillu. Svona fer brennivínið með mann. Ég er í einangrun frá öðrum
og sé hvorki vindblásinn mel né haf né grjót, bara veggi.
Engu að síður er ég staddur í trönuskóginum og það logar í sígarett-
unum þegar öskubíllinn frá herstöðinni kemur akandi eftir melnum. Þó
að öskubílhnn kæmi reglulega birtist hann ætíð sem hilling í auðninni,
ók rakleitt að klettabrúninni og sturtaði ruslinu fyrir þverhnípt bjargið.
Þá hafði ég ekki hugmynd um að ruslið frá herstöðinni væri meira en
frá öllum sveitafélögunum á nesinu samanlagt og þó að ég hefði vitað
það á þeim tíma hefði mér verið skítsama. Það gerði herinn bara meiri
og merkilegri að hann skyldi eiga svona flottan öskubíl og sturta svona
miklu drasli og ég er viss um að strákamir voru sammála því.
Við höfðum að minnsta kosti ekki kippt okkur neitt upp við kakka-
lakkafaraldurinn á herstöðinni, en kakkalakkar þrifust hvergi í öllu
landinu nema á heiðinni hjá hermönnnunum.
Mamma sagði að þeir fylgdu stórþjóðunum, því þó að hermennirnir
kæmu inn í þorpið og dönsuðu á böllum og svæfu hjá konum urðu
kakkalakkamir ekki eftir í þorpinu heldur fylgdu þeim aftur inn á herstöð
og þrátt fyrir að pabbi ynni hjá hemum bar hann ekki kakkalakka inn á
heimilið.
Nú hugsa ég mun meira um umhverfismál, þó að lítið sé hægt að lappa
upp á umhverfi mitt. Fræðsluþættimir í sjónvarpinu skelfa mig margfalt
meira en allar gömlu hryllingsmyndimar. Örfoka löndin minna mig á
öskubílinn og melinn.
Ég sé fyrir mér ruslið, hvemig það rann út úr bílnum og okkur þijá á
skyrtunum, þegar við fleygðum frá okkur stubbunum og hlupum að
hamrabrúninni til að kíkja niður í fjömna og sjá hverju þeir voru að sturta.
Stórgrýtt veröld reis úr sandi og baðaði sig í brimköldu lofti. Hrikaleg-
TMM 1992:4
75