Tímarit Máls og menningar - 01.12.1992, Qupperneq 78

ir hamrarnir og ólgandi sjórinn minntu á sögur af tröllum og slysum.
Stundum gat gnýrinn frá sjónum orðið svo mikill að inni í þorpinu
vöknuðu lítil böm og héldu að vatn rynni í baðkör.
Við sáum að haugurinn var fullur af glerbrotum. Það glampaði á þau.
Sólargeislarnir stungu sér einsog sundkappar í gegnum vindinn. Jonni
hélt að glerbrotin væru brjóstsykur. í hans augum var herstöðin sælgætis-
verksmiðja.
En við Siggi höfðum séð þetta svo oft áður og við vissum að glerbrotin
voru brotnar bjórflöskur sem glysgjamir hrafnar úr fjöllunum færðu heim
í hreiðrin sín, því að þeir litu á glerbrotin sem skartgripi, einsog þegar
fólkið í þorpinu var að fara upp á völl og reyna að kaupa glingur.
„Blessaður maður,“ sagði Siggi, „Það myndi nú aldeilis blæða úr
kjaftinum á þér ef þú bryddir þennan brjóstsykur," og við hlógum að
Jonna af því að hann var ekki jafn hagvanur og við, en ég hafði komið
auga á skothylkin og vildi beina hugum þeirra að öflugri hlutum en
bijóstsykri.
Ég gaf þeim nýjar sígarettur og sagði að við þyrftum að komast yfir
skothylki, þó að ég vissi að í sum þeirra vantaði púður. „Við þurfum að
vopnast,“ sagði ég, „einsog Combathermennimir í kanasjónvarpinu.“
Það leist þeim báðum vel á.
Ég hafði oft heyrt í körlunum, pabba og hinum, þegar þeir vom að
tala um skothylkin og vopnin uppi á velli, en þeir þóttust allir hafa svo
mikið vit á vopnum, bara af því að þeir unnu uppi á velli og héldu að þeir
væru í stríði.
Stundum sátu þeir með vínglösin einsog hermenn, í hálfgerðum
hermannabúningum og töluðu um Pearl Harbour og alls konar fáránlega
staði einsog þeir hefðu verið þar og stundum tók pabbi úlpuna og fór
eitthvað út, einn. Ég sá hann fyrir mér á reyksvældum bar í sjómanni við
hermenn.
Þó vissi ég að þeir myndu ekki hafa hitt einn kríurass, þó að þeir væm
með kíki og allar græjur, þvf að þeir vom engu meiri skyttur en Billó
bjáni sem ætlaði binda enda á sitt ömurlega líf með því að skjóta sig úti
í bílskúr, en hitti ekki einu sinni í hausinn á sjálfum sér, heldur fór skotið
í gegnum hurðina og út í sandkassa hinum megin við götuna.
Billó var heppinn að þetta var um kvöld, því að annars hefði hann
skotið einhvem krakkaaulann og verið dæmdur á þann stað þar sem ég
sit nú og lít yfir farinn veg.
76
TMM 1992:4