Tímarit Máls og menningar - 01.12.1992, Síða 80

höfuðfat. Sjófuglamir sveimuðu yfír okkur og drituðu einsog þeir ættu
lífið að leysa.
Við bundum um okkur vír og létum okkur síga niður einstigið og
dingluðum í bjarginu með brimhljóðið í eyrunum. Þegar við komum
niður drógum við vasaljósin upp og reyndum að lýsa inn í binginn.
Við sáum húsgögn og stóla og heyrðum alls kyns dularfull hljóð og
þegar við ætluðum að fara að tína skothylkin upp heyrðum við þrusk.
Einhver var að bauka mjög nærri okkur.
Við sussuðum hver á annan og földum okkur bak við brotinn skáp.
Gargandi fuglar sveimuðu og rotta skaust framhjá afvelta ísskáp. Hún
var risastór með eitthvert ferlíki í kjaftinum.
Þetta var ábyggilega sjórekinn varðmaður sem stóð þama, en hann
var í úlpu og við sáum ekki framan í hann. Við ákváðum að ráðast aftan
að honum og fella hann.
Afi hafði sagt mér að maður ætti að skera höfuðið af draugum og
leggja það við rassinn á þeim. En við vomm ekki með hníf. Okkur tókst
samt að læðast að honum og hrinda honum.
Hávaðinn í briminu og gargið í fuglunum yfirgnæfðu ópin í okkur og
manninum og þegar við köstuðum okkur yfir hann gættum við okkur á
því að keyra höfuð hans oní sandinn.
Tunglið óð í skýjum og vindurinn blés. Við létum höggin dynja og
börðum hann einsog við gátum til að hann næði ekki að rísa upp og
yfirbuga okkur.
Ég veit ekki hvað ég var búinn að beija hann oft með vasaljósinu í
höfuðið þegar mér fannst ég allt í einu kannast við úlpuna.
Ég flýtti mér að losa reimamar, tók hettuna af og þekkti strax alblóð-
ugt höfuðið.
„Pabbi!“ hrópaði ég. „Pabbi!“
Hann horfði á mig brostnum augum og umlaði nafn mitt, en síðan
heyrði ég ekki meir.

78
TMM 1992:4