Morgunblaðið - Sunnudagur - 21.12.2014, Qupperneq 52

Hádegisklúbbur í hálfa öld
52 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21.12. 2014
Grjónapungar í fimmtíu ára afmæliskaffi félagsins fyrr í mánuðinum. Aftari röð: Jón Pétur Jónsson, Karl Harry Sigurðsson, Dýri Guðmundsson, Ragnar Gunnarsson, Garðar Kjartansson, Hörður Hilm-
arsson, Baldvin Jónsson, Guðni Bergsson, Jóhann Birgisson. Fremri röð: Jón H. Karlsson, Halldór Einarsson, Guðmundur Frímannsson, Gunnar Kristjánsson, Hilmar Björnsson og Pétur Guðmundsson.
Morgunblaðið/RAX
Þ
eir tínast inn einn af öðrum í
hádeginu. Virðulegir karlar á
besta aldri. Heilsast með virkt-
um og setjast að snæðingi.
Fljótt á litið er þetta eins og
hver annar hádegisverðarklúbbur en svo er
ekki. Félag íslenskra grjónapunga (FÍGP)
kemur saman í hádeginu á hverjum einasta
virkum degi og hefur gert í fimmtíu ár. Já,
þetta er ekki prentvilla; þeir koma saman í
hádeginu á hverjum einasta virkum degi.
Sumir mæta alltaf, eða svo að segja, aðrir
endrum og sinnum en iðulega er messu-
fært. Kjarninn í hópnum eru Valsmenn,
bæði úr handbolta og fótbolta, sem flestir
eiga það sammerkt að hafa unnið fjölda
titla á farsælum ferli.
„Hafið þið heyrt um svona hóp?“ spyr
Halldór Einarsson, kenndur við Henson,
okkur Ragnar Axelsson ljósmyndara þegar
við setjumst til borðs með Grjónapungum
eitt hádegið í desember. Nei, það höfum
við ekki. Ég þurfti raunar að láta segja
mér þetta tvisvar þegar ég heyrði það
fyrst. „Það var einhver hópur í sjónvarpinu
um daginn sem hafði hist einu sinni í viku
í tuttugu og fimm ár,“ heldur Halldór
áfram. „Með fullri virðingu fyrir þeim
ágæta hópi þykir okkur það ekkert sér-
staklega merkilegt.“
Hann skellir upp úr. Í fyrsta en alls ekki
síðasta skipti þetta hádegið.
Einn stofnfélaganna, Karl Harry Sigurðs-
son, segir það gjörbreyta deginum að koma
inn í þetta samfélag í hádeginu. Menn
gegni erilsömum störfum og ómetanlegt sé
að lyfta sér á kreik með félögunum.
Halldór tekur undir þetta. „Tilgangurinn
er að fara frá erfiðri vinnu og hlæja í
klukkustund með félögunum. Það er ekki
hægt að lýsa því hvað þetta hefur gert
okkur gott.“
Áhöld eru um hvort hópurinn kom fyrst
saman árið 1963 eða 1964 en Karl Harry
hallast að síðara ártalinu. Það þýðir að Fé-
lag íslenskra grjónapunga er fimmtugt í ár.
Þjónninn alltaf að
troða sér við borðið
Um langt árabil hittust Grjónapungar á
Humarhúsinu en færðu sig nýlega yfir í
Víkina, sal Sjóminjasafnsins í Reykjavík.
Þeir eru ánægðir með þá staðsetningu enda
útsýnið gott yfir höfnina. Og maturinn frá-
bær „Það er að vísu einn galli. Þjónustan
er léleg,“ segir Ólafur H. Jónsson kíminn
og Hörður Hilmarsson tekur upp þráðinn.
„Verst er nú samt að þjónninn er alltaf að
troða sér við borðið hjá okkur.“
Nú er dátt hlegið enda hefur þjónninn,
Gunnar Kristjánsson, átt aðild að FÍGP í
aldarfjórðung.
Yfir hringborðinu hanga ljósmyndir af
tveimur máttarstólpum í FÍGP sem fallnir
eru frá, aldavinunum Bergi Guðnasyni og
Hermanni Gunnarssyni. Grjónapungar eru á
einu máli um að þeirra sé sárt saknað.
„Báðir voru þessir menn snillingar, vel
greindir og einstaklega skemmtilegir, ekki
síst í svona hópi,“ segir Halldór. Fram
kemur að Bergur hafi aukinheldur verið
frábær leikari og Hermann meistari í
spuna. „Væri einhverju fleygt gat hann far-
ið með það í ótrúlegustu áttir,“ segir Hörð-
ur. „Síðan var hann auðvitað mesta eft-
irherma landsins, með 1.003 raddir,“ heldur
Ólafur áfram. „Við byrjuðum að vísu að
telja í 1.000.“
Borgaði heila árshátíð
Raddirnar þrjár voru Sigurður Sigurðsson
íþróttafréttamaður, Gunnar Eyjólfsson leik-
ari og Ragnar Bjarnason söngvari.
Bergur var seinheppnari en aðrir Grjó-
napungar að því leyti að hann fékk iðulega
stöðumælasekt fyrir utan Humarhúsið í há-
deginu. Varð víst alltaf jafnhissa. „Þetta
endaði með því að Begga var boðið á
árshátíð Stöðumælasjóðs,“ segir Garðar
Kjartansson sposkur og Pétur Guðmunds-
son fullyrðir að árshátíðin hafi verið lögð
niður eftir að Bergur féll frá. Ekki var
lengur fjárhagslegur grundvöllur fyrir
henni.
Bergur var staðfastur reykingamaður og
Ólafur rifjar upp að þegar hann varð fer-
tugur hafi honum verið færður sérhannaður
kamelpakki með þúsund sígarettum. „Og
mynd af Begga á kameldýrinu.“
Bergur leit ekki við öðru en kamel og
þyrfti hann að þiggja sígarettu af öðrum
beit hann fílterinn af.
„Hann hætti einu sinni að reykja,“ segir
Halldór. „Þá vorum við heima hjá honum
Grályndir
grjónapungar
FÉLAG ÍSLENSKRA GRJÓNAPUNGA FAGNAR FIMMTÍU ÁRA AFMÆLI SÍNU
UM ÞESSAR MUNDIR. UM ER AÐ RÆÐA FÉLAGSSKAP NOKKURRA KARLA,
MESTMEGNIS VALSARA, SEM HITTAST Í HÁDEGINU Á HVERJUM VIRKUM
DEGI TIL AÐ BORÐA, SPJALLA OG UMFRAM ALLT HLÆJA SAMAN.
SÖGURNAR AF FÉLAGSMÖNNUM ERU ÓÞRJÓTANDI OG ALLTAF
JAFN FYNDNAR ENDA ÞÓTT SUMAR HVERJAR SÉU LÍKLEGA
SAGÐAR OFTAR EN GÓÐU HÓFI GEGNIR.
Texti: Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is
Myndir: Ragnar Axelsson rax@mbl.is
Gunnar Kristjánsson stillir af ljósmyndir af föllnum félögum, Hermanni Gunnarssyni og Bergi
Guðnasyni. Eftir að Bergur dó tóku Grjónapungar upp þann sið að faðmast alltaf á föstudögum.
„Við vitum aldrei hvenær komið er að hinstu kveðjustund,“ segja þeir.
Loksins kemst Gunnar að. Halldór Einarsson og Ólafur H. Jónsson í kunnuglegum stellingum.