Tímarit Máls og menningar - 01.03.1994, Síða 17

Stóð upp og stóð ofurlitla stund, lagðist upp í rúmið, setti hönd
undir hnakka og krosslagði fætur og lokaði augunum. Það var þá sem
ég fann að herbergið allt var undirlagt mjóslegnum og eymdarlegum
tóni sem barst utan af götunni, boraði sér gegnum ys strætisins og inn
í herbergið þar sem hann sleikti borð, stól, rúm, veggi og mig.
Næstu daga stóð ég oft á svölunum og horfði á fólkið streyma eftir
götunni því mannhafið var yndi mitt, ég hvarf inn í það fullur lotn-
ingar og auðmýktar yfir eigin smæð — ég horfði yfir það og fann til
mín og míns sérleiks og fór svo að þrá vornæturfriðinn og varð síðan
svo glaður yfír því að finna í hjarta mér þessa þrá eftir minni Þórsmörk
og þar með líf í tilveru minni.
* * *
Á þessum svölum var ég reyndar ekki nema kannski fimm mínútur í
senn því dögum mínum varði ég annars staðar en í þessu hótelher-
bergi — en augun staðnæmdust ævinlega við fiðlarann á horninu. Á
annatíma leið manngrúinn framhjá honum, á kvöldin skeiðaði fólkið
hratt burt frá honum. Enginn leit til hans, nokkru sinni, ég sá aldrei
neinn víkja að honum smáaurum. Það heyrði hann enginn, tónn hans
virtist ekki berast neitt nema upp til mín.
Samt var alltaf mannsöfnuður í kringum hann. f búðarglugga næsta
húss voru tíu sjónvörp sem sýndu jafnmörg rokkmyndbönd og flestir
staðnæmdust þar til að horfa, sumir stóðu langtímum saman og störðu
heillaðir. Þessi rokkmyndbönd voru þögul, tónlistarskreytingin hafði
orðið viðskila við tónlist sína og tilefni og öðlast sjálfstætt líf. Fiðlarinn
á horninu lék þá einu tónlist sem þarna heyrðist en enginn heyrði í
honum því að allir þekktu lögin sem rokkfólkið var að bæra varirnar
eftir og það voru þau sem ómuðu inni í hausunum á áhorfendunum
sem voru einmitt ekki áheyrendur heldur áhorfendur.
Ég ímyndaði mér að ég væri eini maðurinn í allri borginni sem
heyrði í fiðlaranum á horninu vegna þess að tónn hans hafði smogið
inn um glugga mína og snert öll mín þil, loddi við allt og vildi ekki
víkja hversu sem ég þráði. Og sem ég bjó þarna lengur því oftar seiddi
litli fiðluleikarinn mig út á svalir þar sem ég stóð og hélt mig vera að
horfa í iðuköst borgarstraumsins en uppgötvaði æ oftar að ég mændi
ofan í blátt flauel fiðlukassans. Ég fór að velta því fyrir mér á hverju
TMM 1994:1
7