Tímarit Máls og menningar - 01.03.1994, Blaðsíða 82

Og reyndar gekk ferðin vel og þau komu til ferjubæjarins á tilsettum
tíma. Þau höfðu einu sinni áður farið þar í gegn og allt kom þeim
kunnuglega fyrir sjónir: Þarna var bankinn, þarna pósthúsið og þarna
gatan niður að ferjulæginu. En þegar þau höfðu ekið eftir henni
nokkurn spöl blasti sú óþyrmilega staðreynd við, að gatan lá ekki í
sveig út að farmiðasölunni á opnum kæjanum einsog þau bjuggust
við, heldur beinustu leið inn í þéttbyggt pakkhúsahverfi.
Svona var hér ekki síðast, sagði hún og stöðvaði bifreiðina skammt
frá ljósastaur, svo hann komst ekki hjá því að sjá hvað hún var ergileg
á svipinn.
Hvaða rugl ertu búinn að koma okkur í?
Nei, ég skil ekki heldur hvernig ...
Hann forðaðist að mæta augnaráði hennar, starði á kortið sem
hvíldi enn í vinstri hendi hans og hristi í sífellu ráðþrota höfuðið.
Það var kannski önnur gata?
Nei, ég man svo vel... Það var bankinn og pósthúsið og ...
Jæja þá, en hvert höldum við nú?
Bensínstöðin sem við fórum framhjá áðan. Hún var opin, var það
ekki?
Jú, það sýndist mér.
Við spyrjum þar.
Þegar hann hentist inn í söluskála bensínstöðvarinnar var af-
greiðslustúlkan að raða litlum brúsum með bremsuvökva í hillustand
á miðju gólfi, og er hann hafði stamað upp vandræðum sínum virti
hún hann stundarkorn fyrir sér einsog hún íhugaði hvort hann væri
með öllum mjalla áður en hún sagði:
En þetta er allt annar bær. Héðan sigla engar ferjur.
Hjartað í honum missti úr slag, en hélt síðan áfram í fjórföldum
takti. Hvað var eiginlega að gerast? Var það sem hann skynjaði ekki
lengur raunveruleikinn? Var hann búinn að tapa glórunni? Eða var
hann ef til vill að dreyma? Var þetta bara svona viðbjóðslega sterk og
bráðlifandi martröð? Hvernig í ósköpunum gat hann hafa ruglast á
þessu þorpi og ferjubænum?
Hann fann til máttleysis í fótunum þegar hann skjögraði aftur út í
bílinn og bar henni skjálfraddaður ótíðindin — að því viðbættu, að
afgreiðslustúlkan hefði talið að það væri minnst klulckustundar akstur
niður til ferjubæjarins.
72
TMM 1994:1