Tímarit Máls og menningar - 01.03.1994, Qupperneq 83

Hún sagði ekki orð, en setti í gír með ákveðinni handarsveiflu og
brunaði af stað út að hraðbrautinni. Samkvæmt tímaáætluninni, sem
hann hafði skrifað upp effir textavarpinu á meðan hún pakkaði oní
ferðatöskuna, sigldi síðasta ferja kvöldsins nákvæmlega eftir klukku-
stund, svo þau urðu aldeilis að hafa hraðan á ef þeim átti að takast að
ná um borð í tæka tíð.
Hann greip báðum höndum um handfangið fyrir ofan hurðina og
ótal svimandi spurningar hrönnuðust upp í huga hans. Hvers vegna
voru þau látin fara vitlausa leið? Höfðu þau lagt of snemma af stað?
Var verið að tefja þau? Var þeim alltaf ætlað að taka síðustu ferjuna?
Og hún myndi farast? Brenna? Sökkva? Eða ..? Neineinei . . . Hann
varð að beita öllum sínum sálarkröftum til að halda örvæntingunni í
skefjum og yppti bara öxlum þegar þau óku fram á afleggjara þar sem
stóð skilti með nafni ferjubæjarins — og annað við hliðina með mynd
af flutningabíl — og hún spurði hvort hann héldi að þetta væri styttri
leið. Því núna var hann ekki einungis viss um að ógæfan biði þeirra,
heldur líka að hún væri alveg á næsta leiti.
Hann teygði eins hressilega úr skönkunum og plássið leyfði, og hag-
ræddi sér í sætinu. Eftir langvarandi taugaspennuna fyllti léttirinn hann
af óumræðilegri vellíðunarkennd. Hún virtist líka búin að jafna sig, var
farin að raula vinsælt dægurlag fyrir munni sér og stíga fastar á
bensíngjöfina. Hann fann staðsetningu þeirra á kortinu, gáði á arm-
bandsúrið, síðan á hraðamælinn og svo aftur á úrið. Þeim miðaði vel,
með þessu áffamhaldi voru þau næsta örugg um að ná ferjunni á réttum
tíma — og einsog því til undirstrikunar jók hún hraðann enn frekar.
Þau óku nú um hæðótt landslag. Hann stóð sjálfan sig að því að
vera sífellt að fylgjast með geisla bílljósanna á háu sölnuðu grasinu
meðffam vegarkantinum. Það hlaut að teljast harla ólíklegt að annað
dýr hlypi fyrir bílinn svona fljótt á effir kettinum, en það sakaði svo
sem ekki að vera á varðbergi. Það var annars einkennilegt að kattar-
skarnið skyldi hafa stokkið undir bílinn. Af hverju beið hann ekki uns
þau voru komin ffamhjá? Hann hlaut að hafa skynjað hættuna. Hann
hafði stansað við brún malbiksins og horff í áttina til þeirra. Hann
hafði séð þau nálgast. Gular glyrnurnar glömpuðu, og . . . Hvað var
það sem honum hafði fundist hann sjá í þessum glampandi augum?
Ótta? Geggjun? Nei, það var annað. Það var ...
TMM 1994:1
73