Saga: missirisrit - 01.06.1926, Side 87

SAGA 85
þanga'ð til hann nær þeim, sem hefir kent honum hérna
úti hjá okkur!”
Gamli læknirinn talaði aldrei um það, þótt sonur hans
yrði frægari ár frá ári; og samt vissi hann betur um það
en nokkur annar. Fólkið frétti þó um litla Jóa á ýms-
an hátt; ferðamenn sögöu fréttir af honum og stundum
sást eitthva'S um þaS í blö'Sunum.
Allir héraðsmenn voru nú orðnir upp meS sér af
því, hversu frægur hann var aS verSa, drengurinn, sem
fæddur var og upp alinn á meSal þeirra. “Ætli þaS verSi
mörg héruS, sem geta bent á annan eins mann?” sögSu
gömlu mennirnir drýgindalega, þegar þeir voru aS tala
viS einhvern ferSamanninn. “Og meSal annars,” bættu
þeir viS, “þú verSur aS sjá Sjödægru áSur en þú ferS;
þar er fegursti bletturinn á jarSríki.”
Fólkinu þótti þaS eSlilegt, aS litli Jói skaraSi fram
úr öSrum hvar sem hann færi; hann væri ekki sonur
hans föSur síns ef hann gerSi þaS ekki.
MóSir hans sagSi aS hann hefSi aldrei hrygt sig
né sært meS neinu fyr né síSar. FaSir hans sag'ði ekki
eins mikiS, en hann lét þaS skiljast á annan hátt.
Sú saga var sögS í héraSinu aS alt heimilisfólkiS
læsi öll bréfin frá honum litla Jóa, og hann skrifaSi oft.
Þó var þaS sagt, aS faSir hans hefSi geymt eitt bréfiS
og látiS engan sjá þaS. Þóttust menn vera nokkurn veg-
inn vissir um, aS í því bréfi væri yfirlýsing sonarins um
þaS, hversu vænt honum þætti um föSur sinn og hversu
mikiS honum fyndist til um starf hans. Þetta sagSi fólk-